Obszar |
wyspy Halmahera, Morotai (Moluki Północne, Indonezja) | ||
---|---|---|---|
Liczba mówiących |
30 tys. (2000)[1] | ||
Pismo/alfabet | |||
Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
Status oficjalny | |||
Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
Kody języka | |||
ISO 639-3 | tlb | ||
IETF | tlb | ||
Glottolog | tobe1251 | ||
Ethnologue | tlb | ||
BPS | 0795 5 | ||
WALS | tlo | ||
Występowanie | |||
Rozprzestrzenienie języka tobelo | |||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język tobelo – język zachodniopapuaski używany w prowincji Moluki Północne w Indonezji, m.in. na wyspie Halmahera i w północnej części Morotai[2][3]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim ok. 30 tys. osób, członków grupy etnicznej Tobelo[1].
Należy do grupy języków północnohalmaherskich (peryferyjna rodzina języków papuaskich) i jest jednym z najbardziej znaczących języków tej rodziny (pod względem zasięgu geograficznego)[3]. Pośród języków regionu wyróżnia się konserwatywnym profilem typologii[4]. Podobnie jak pozostałe papuaskie języki Halmahery został opisany w pracach niderlandzkich misjonarzy; dodatkowo istnieje nowsze anglojęzyczne opracowanie z 2003 r.[5]
Nie jest krytycznie zagrożony wymarciem. Na obszarach wiejskich wciąż służy jako pierwszy język, a niekiedy bywa poznawany przez inne grupy etniczne (w regionie powszechna jest wielojęzyczność). Odnotowano jednak, że w mieście Tobelo coraz większą rolę odgrywa lokalny malajski[6][7]. Wśród osób z ludu Togutil język tobelo jest dominującym (bądź wręcz jedynym) środkiem komunikacji[8].
Jest to najbardziej rozprzestrzeniony język spośród etnolektów północno-wschodniej Halmahery[2][3]. Społeczności migranckie Tobelo osiedliły się w różnych zakątkach prowincji (w innych regionach Halmahery oraz na wyspach Morotai, Bacan i Obi), a także na wyspach Raja Ampat, na zachód od półwyspu Ptasia Głowa. Nie jest jasne, czy wszystkie z nich zachowują pełną znajomość języka tobelo[9]. Osoby z grupy etnicznej Sawai często posługują się także tobelo[10].
Według danych opracowania z 2003 r. pozostaje w szerokim użyciu na obszarach wiejskich, gdzie służy do komunikacji w sferach życia codziennego (jest przyswajany jako pierwszy język). W mieście Tobelo jego użytkowników spotyka się rzadziej, a rolę dominujących środków komunikacji przejmują malajski Moluków Północnych i język indonezyjski. Wynika to z dużego napływu ludności z pozostałych części prowincji i oddalonych geograficznie regionów Indonezji. Nasiliło się też oddziaływanie transmisji medialnych, które szerzą język narodowy[7]. Nowsze doniesienia sugerują, że na wyspie Morotai tobelo zaczął być wypierany przez język galela[11]. W latach 80. XX w. zaobserwowano, że nie jest wykorzystywany w utworach literackich (gdzie preferowane są języki galela i ternate)[12].
Wczesne prace dokumentacyjne nad językiem tobelo przeprowadzili misjonarze, którzy sporządzili opis jego gramatyki oraz słownik (1908, 1936), poświęcając uwagę dialektowi heleworuru. Wydano także zbiór baśni ludowych oraz literaturę religijną[13]. W języku indonezyjskim powstało opracowanie Struktur bahasa Tobelo (1986)[14] .
Ma słabo wykształcone piśmiennictwo na bazie alfabetu łacińskiego. Teksty drukowane ograniczają się do pewnej grupy publikacji religijnych[6].
Należy do rodziny papuaskich języków Halmahery (North Halmahera, NH). Jest blisko spokrewniony z takimi językami jak galela, tabaru i loloda, a dalsze związki łączą go z sahu i ternate-tidore. C.L. Voorhoeve (1988) klasyfikuje języki tobelo, galela oraz pozostałych przedstawicieli grupy galela-loloda (Ethnologue) jako dialekty jednego języka „północno-wschodniohalmaherskiego” (North-east Halmaheran), na podstawie wyników analizy leksykostatystycznej[15][16]. Pomiędzy niektórymi z tych języków występuje pewien stopień wzajemnej zrozumiałości, ale ze względu na częstą wielojęzyczność trudno jednoznacznie ocenić charakter ich podobieństw. Osoby z ludu Tobelo są w stanie zrozumieć sąsiedni język galela, aczkolwiek nie bez przeszkód. G. Holton (2003) uważa, że najlepiej uznać tobelo za odrębny język; jest to również zgodne z odczuciami samych użytkowników[16].
Jest dość rozdrobniony dialektalnie (lokalnie zakłada się, że każda wieś ma swoje własne cechy językowe), przy czym wszystkie odmiany tobelo są wzajemnie zrozumiałe. Zróżnicowanie wewnętrzne dotyczy m.in. leksyki i aspektów fonologii[17]. Wyróżnia się sześć dialektów: heleworuru, boeng, dodinga, dialekt jeziora Paca (Talaga Paca), kukumutuk i popon[16]. W literaturze opisano przede wszystkim dialekt heleworuru. Trzy ostatnie to dialekty grup Togutil[13]. Być może powinny być klasyfikowane oddzielnie, lecz dostępne dane są silnie ograniczone. Powiązania językowe grup Togutil (które jeszcze w latach 80. XX wieku opierały się wpływom zewnętrznej cywilizacji) nie zostały bliżej określone[18]. Według Ethnologue (wyd. 18) ich język nie jest dobrze wzajemnie zrozumiały z tobelo[19], Glottolog (4.6) również rozpatruje go odrębnie[20]. C.L. Voorhoeve (1983, 1988) twierdzi, że chodzi o warianty tobelo[13][21]; podobnie H.S. Martodirjo (1984) uznaje tobelo za język ojczysty Togutil[8].
W 1986 r. zaproponowano podział na dwie odmiany: tobelo pantai (odmiana nadbrzeżna, która wchodzi w kontakt z innymi językami) i tobelo asli (odmiana używana w głębi wyspy)[22]. W latach 80. XX w. stwierdzono, że tobelo został poddany zarówno wpływom języka narodowego, jak i wpływom sąsiednich języków galela i kao[23].
Pod względem typologii ma charakter wysoce konserwatywny. Zachował szereg archaicznych cech, które zanikły w niektórych spokrewnionych językach regionu (szyk zdania SOV, rozbudowana morfologia czasownika – wyrażanie podmiotu i dopełnienia przy użyciu przedrostków, zachowawczy typ konstrukcji statycznych, obecność poimków)[24]. Niemniej wciąż wykazuje pewne cechy języków austronezyjskich (rozróżnienie inclusivus-exclusivus, obecność pojedynczego przyimka, złożony system orientacji przestrzennej), jako że obie rodziny znajdują się w strefie kontaktów[7]. W tobelo występuje wiele zapożyczeń z lokalnego malajskiego[25]. Sam również stał się źródłem pożyczek (np. dla języka sawai)[26].
dwuwargowe | przedniojęzykowo-dziąsłowe | podniebienne | miękopodniebienne | krtaniowe | |
---|---|---|---|---|---|
zwarte | p b | t d | k ɡ | ||
szczelinowe | (f) | ɕ | h | ||
zwarto-szczelinowe | (tʃ) dʒ | ||||
nosowe | m | n | ɲ | ŋ | |
boczne | l | ʎ | |||
rotyczne | r | ||||
aproksymanty | w | (j) |
Dźwięki otoczone nawiasami występują tylko w wyrazach zapożyczonych lub w innych dialektach.
przednie | centralne | tylne | ||
---|---|---|---|---|
przymknięte | i | u | ||
średnie | e~ɛ | o | ||
otwarte | a |
Samogłoski średnie przednie wahają się w przedziale: /e/ ~ /ɛ/[27].
Porównanie przykładowego słownictwa w językach północnohalmaherskich (Wada 1980 ↓, s. 510–524):
polski | indonezyjski | tobelo | galela | loloda | ternate |
---|---|---|---|---|---|
bać się | takut | modongo | modo | modongo | kolofino |
co | apa | okia | okia | okia | koa |
człowiek | orang | nyawa | nyawa | nyawa | mancía |
duży | besar | amoko | lamo | lamoko | lamo |
imię | nama | romanga | ronga | romanga | ronga |
jeść | makan | oŷomo | oḋo | ojomo | oho |
kobieta | perempuan | ngoheka | ngopedeka | ngowejeka | foheka |
mały | kecil | eteki | ece | ceceke | ici |
mężczyzna | laki-laki | nauru | yanau | nauru | nonau |
nos | hidung | ngunungu | ngunu | ngunungu | ngun |
pies | anjing | kaho | kaso | kaso | kaso |
pięć | lima | motoa | motoha | motoa | romtoha |
siedem | tujuh | tumidi | tumudingi | tumudingi | tumdí |
ucho | telinga | ngauku | ngau | ngauku | ngau |
włosy | rambut | utu | hutu | utu | hutu |
wypowiadać | sebut | temo | temo | temo | waje |
W tobelo zachowała się warstwa pożyczek słownikowych z języka ternate[28].