| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1000 (2011)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | wno | ||
| IETF | wno | ||
| Glottolog | wano1243 | ||
| Ethnologue | wno | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język wano (a. waano)[1] – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji (kabupateny Puncak i Puncak Jaya w rejonie gór centralnych)[1].
Posługuje się nim lud Wano[2][3]. Jego użytkownicy zamieszkują tereny na północ od terytorium języka dani zachodniego, na południe od dem[4].
Ethnologue odnotowuje trzy dialekty: wschodni, centralny, zachodni. Według doniesień jest bliski językom nggem i walak[4]. W. Burung (2017) postuluje istnienie pięciu dialektów: mbowid, puduk (puluk) (zachodnie) oraz acodi, dumo (lumo) i kiagai (tiagai) (wschodnie)[5].
Według Ethnologue w 1993 roku miał 3500 użytkowników[4]. Według innych danych (2011) posługuje się nim 1000 osób[1]. W. Burung (2007) oszacował, że społeczność jego użytkowników liczy 7 tys. osób[6].
Odnotowano, że nie jest używany przez wszystkich członków społeczności. Osoby te przejawiają niskie zainteresowanie rewitalizacją języka. Wano znajduje się pod presją języków dani zachodniego i indonezyjskiego[1]. W użyciu jest także malajski papuaski, który zaczął się rozpowszechniać w latach 90. XX w.[7] W. Burung (2017) podaje jednak, że większość osób z ludu Wano pozostaje jednojęzyczna[8].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1]. Dostępne są opisy fonologii (2007)[9] i gramatyki (2017)[10].