Języki bantuidalne południowe – grupa języków bantuidalnych, wchodząca w skład języków benue-kongijskich z wielkiej rodziny języków nigero-kongijskich. Według internetowej publikacji Ethnologue należy tu 671 języków[1].
Termin języki bantuidalne południowe (ang. Southern Bantoid) wprowadzony został po raz pierwszy w 1989 przez K. Williamsona, który bazował na wcześniejszej (1987) pracy R. Blencha, jako propozycja podziału języków bantuidalnych na gałęzie północną i południową[2]. Jednolitość gałęzi północnej była potem kwestionowana i obecnie przyjmuje się, że grupa ta może być polifiletyczna[a]. Grupa południowa natomiast traktowana jest jako poprawna jednostka genetyczna[b][3].
Największą grupą językową tu należącą są języki bantu. Jednak ich monofiletyczność[c] również jest kwestionowana, przy czym uwagi dotyczą części języków bantu A, które łączone powinny być w grupę z językami jarawan. Na określenie języków bantu po wyłączeniu części grupy (strefy) A używa się terminu „Narrow Bantu” (pl. języki bantu sensu stricto)[3].
Oparty na pokrewieństwie podział języków bantuidalnych południowych po rewizjach R. Blencha przedstawia się następująco[3][4]: