Kalaallitkigun | |||
Sulej et al., 2020 | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
(bez rangi) | ssakokształtne | ||
(bez rangi) | haramiidy | ||
Rodzaj |
Kalaallitkigun | ||
Gatunki | |||
|
Kalaallitkigun (od inuickich słów: Kalaallit, „Grenlandia”, oraz kigun, „ząb”) – rodzaj synapsyda z grupy ssakokształtnych (Mammaliaformes) żyjącego w późnym triasie (środkowy lub późny noryk) na terenach dzisiejszej Grenlandii. Gatunkiem typowym jest opisany w 2020 roku przez Tomasza Suleja i współpracowników Kalaallitkigun jenkinsi (epitet gatunkowy honoruje Farisha Jenkinsa), którego holotypem jest niekompletna kość zębowa z zachowanymi dwoma zębami (pierwszym zębem przedtrzonowym i drugim zębem trzonowym) odkryta w osadach formacji Fleming Fjord na terenie Ziemi Jamesona[1]. Zdaniem Suleja i współpracowników (2020) możliwe jest ponadto, że co najmniej jeden ząb przedtrzonowy z osadów formacji Fleming Fjord opisany przez Jenkinsa i współpracowników (1994) jako ząb ssaka[2] może być zębem Kalaallitkigun[1]. K. jenkinsi jest jednym z najstarszych znanych ssakokształtnych[1].
Holotypowa kość zębowa K. jenkinsi była niewielka (jej zachowana część miała około 2 cm długości[3]), była jednak prawie dwukrotnie większa od wszystkich znanych kości zębowych morganukodontów, ale porównywalna rozmiarami z kością zębową nieco młodszego od Kalaallitkigun (żyjącego we wczesnym retyku) haramiida Haramiyavia[1]. Podobnie jak u Haramiyavia, ale inaczej niż u morganukodontów i u takich cynodontów jak Prozostrodon, Brasilodon, Brasilitherium czy Candelariodon, na kości zębowej K. jenkinsi nie występowała bruzda (określana też w języku angielskim jako Crompton’s groove, „bruzda Cromptona”), w której tkwiła zastępcza blaszka zębowa (listewka zębowa). Występująca na kości zębowej bruzda dla kości zazębowych nie uległa redukcji, co zdaniem autorów opisu K. jenkinsi świadczy, że u tego ssakokształtnego kości zazębowe w dalszym ciągu leżały w bruździe zazębowej (inaczej niż u współczesnych ssaków, u których kości te oddzieliły się od żuchwy i uległy przekształceniu w kosteczki słuchowe). U Kalaallitkigun występował duży wyrostek dziobiasty żuchwy (plezjomorfia ssakokształtnych, występująca również u Haramiyavia) ze stosunkowo dużą powierzchnią przyczepu mięśnia skroniowego[1].
Wzór zębowy Kalaallitkigun w zakresie, w jakim możliwa jest jego rekonstrukcja na podstawie zachowanych zębodołów (w kości zębowej występował jeden kieł, cztery zęby przedtrzonowe i trzy zęby trzonowe; liczba siekaczy jest nieznana) jest taki sam, jak wzór zębowy Haramiyavia[1]. Zachowany pierwszy ząb przedtrzonowy okazu holotypowego K. jenkinsi miał dwa guzki na koronie oraz jeden korzeń, mający jednak dwa odrębne kanały korzeniowe dla przedniej i tylnej części korzenia[1]. Opisany przez Jenkinsa i współpracowników (1994)[2] ząb przedtrzonowy, mogący być prawym dolnym czwartym zębem przedtrzonowym K. jenkinsi, ma natomiast dwa korzenie; ząb ten przypomina budową trzeci (o jednym korzeniu) i czwarty (o dwóch korzeniach) ząb przedtrzonowy Haramiyavia[1]. Inaczej niż u morganukodontów, których zęby trzonowe cechowały się występowaniem na koronie zęba guzków ułożonych w linii jeden za drugim (uzębienie trikonodontyczne), na koronie zachowanego zęba trzonowego K. jenkinsi (podobnie jak u Haramiyavia) występowały dwa rzędy guzków (jeden na powierzchni dowargowej korony, drugi na jej powierzchni dojęzykowej), między którymi znajdowało się zagłębienie środkowe. Według autorów opisu K. jenkinsi to zagłębienie mogło powstać z połączenia dwóch zagłębień na powierzchni korony występujących u morganukodontów; u Morganucodon te zagłębienia rozdzielał duży guzek na koronie, który u Kalaallitkigun był węższy, umożliwiając połączenie zagłębień. Jednocześnie jednak zagłębienie środkowe między dwoma rzędami guzków na powierzchni korony zęba trzonowego było u Haramiyavia szersze, a guzki z rzędu na powierzchni dojęzykowej korony zęba trzonowego – większe niż u Kalaallitkigun[1]. Inaczej niż u cynodontów z grupy Mammaliamorpha nienależących do ssakokształtnych (z wyjątkiem przedstawicieli rodziny Tritylodontidae oraz rodzajów Mitredon i Meurthodon) u Kalaallitkigun doszło w zębach trzonowych do podziału korzenia. Kalaallitkigun jest najstarszym znanym ssakokształtnym, którego zęby trzonowe miały dwa korzenie (przed jego odkryciem najstarszymi znanymi ssakokształtnymi z zębami trzonowymi z dwoma korzeniami były morganukodonty i haramiidy żyjące w późnym noryku i w retyku)[1].
Z przeprowadzonej przez Suleja i współpracowników (2020) analizy filogenetycznej (opartej o macierz danych z analizy Huttenlockera i współpracowników z 2018 roku[4]) wynika, że Kalaallitkigun należał do haramiidów i był najbliżej spokrewniony z rodzajami Haramiyavia i Thomasia. Z analizy autorów opisu K. jenkinsi wynika też, że haramiidy były bazalnymi ssakokształtnymi, bliżej niż morganukodonty spokrewnionymi ze współczesnymi ssakami, ale nienależącymi do grupy koronnej ssaków[1].
Budowa korony zachowanego zęba trzonowego holotypu K. jenkinsi wykazuje cechy pośrednie pomiędzy koronami zębów morganukodontów i Haramiyavia, co zdaniem Suleja i współpracowników (2020) może dowodzić, że przodkami haramiidów były ssakokształtne cechujące się uzębieniem trikonodontycznym, a zmiany w budowie ich zębów trzonowych mogły się wiązać ze zmianą funkcji zębów i przystosowaniem do wszystkożerności lub roślinożerności[1]. Badania autorów opisu K. jenkinsi nad odpornością modeli zębów trzonowych tego ssakokształtnego na obciążenia występujące podczas gryzienia wykazały, że największe obciążenia zawsze występowały na styku korony i korzeni; w wypadku modeli z dwoma korzeniami obciążenia te były jednak mniejsze niż w wypadku modeli z jednym korzeniem. Zdaniem Suleja i współpracowników (2020) wykształcenie u ssakokształtnych zębów trzonowych z dwoma korzeniami zapewniało zębom większą odporność na uszkodzenia wynikłe z obciążeń występujących podczas gryzienia pożywienia i mogło być czynnikiem, który umożliwił zróżnicowanie sposobów odżywiania się wczesnych ssakokształtnych[1].