Kanadyjska Partia Nosorożców (Parti Rhinocéros du Canada, Rhinoceros Party of Canada), znana również jako Nosorożce (Parti Rhino, Rhinos) – zarejestrowana kanadyjska partia polityczna, istniejąca w latach 1968–1993. Jej działanie opierało się na kanadyjskiej tradycji satyry politycznej. Głównym mottem partii było „nic nie obiecywać”, chociaż w rzeczywistości często obiecywali wiele niemożliwych rzeczy.
Kanadyjska Partia Nosorożców została utworzona w 1963 roku przez doktora Jacques’a Ferrona, Éminence de la Grande Corne du parti Rhinoceros (Eminencję Wielkiego Rogu partii Nosorożca), znanego separatystycznego pisarza. W latach siedemdziesiątych do partii przyłączyła się grupa artystów, która stworzyła satyryczny obraz partii.
Członkowie partii twierdzili, że są duchowymi spadkobiercami brazylijskich nosorożców, które zostały wybrane do rady miasta São Paulo w latach pięćdziesiątych. Formalnym liderem partii był Korneliusz Pierwszy, nosorożec z zoo w Granby (na wschód od Montrealu). Członkowie partii twierdzili, że nosorożce są właściwym symbolem dla partii politycznej, gdyż politycy są z natury gruboskórni, powolni, tępi, potrafią szybko uciekać, gdy są w niebezpieczeństwie, i mają wielkie owłosione rogi wyrastające wprost ze środka ich twarzy.
Bryan Gold z Kanadyjskiej Partii Nosorożców oświadczył, że platforma partii ma dwie stopy wysokości i jest zrobiona z drewna oraz że Moją platformą jest ta, na której aktualnie stoję. Kandydat Ted not so Sharp (gra słów: sharp oznacza „ostry”, „błyskotliwy”, a not so sharp „niezbyt bystry”) startował w wyborach w Ontario przeciw Florze MacDonald z wyborczym hasłem „Fauna, nie flora”, obiecując równą reprezentację fauny. Stanowisko Sharpa wobec dyskutowanego wówczas problemu aborcji było jasne: Jeśli zostanę wybrany, obiecuję nigdy nie dokonać aborcji. Członek partii i piosenkarz Michel Rivard wykorzystał przedwyborczy czas antenowy partii na przemówienie o treści: Mam dla Państwa dwie rzeczy do powiedzenia: seler i chodnik. Dziękuję, dobrej nocy.
Partia Nosorożców obiecywała także nie dotrzymywać żadnych obietnic (był to punkt ich programu, który – jak twierdzili – został podchwycony i zrealizowany przez pozostałe partie). Obiecywali też, że jeśli zostaną wybrani, zażądają ponownego przeliczenia głosów.
Inne obietnice dotyczyły:
Odłam partii z Kolumbii Brytyjskiej zaproponował sadomasochistyczną dominę do pilnowania dyscypliny partyjnej. Wśród ich propozycji było też zerwanie z tradycjami kolonialnymi przez zmianę nazwy „Kolumbia Brytyjska” na „La La Land”, przeniesienie stolicy oraz połączenie się z Progresywno-Konserwatywną Partią Kanady w celu zwiększenia szans w wyborach.
Kanadyjskiej Partii Nosorożców nigdy nie udało się zająć miejsca w parlamencie, jednak w wyborach w 1984 roku zajęła czwarte miejsce pod względem liczby głosów, po trzech największych ugrupowaniach, lecz przed wieloma znanymi, mniejszymi partiami. Kandydaci Nosorożców zdobywali czasem w niektórych okręgach drugie miejsce, wyprzedzając kandydatów głównych partii. Przykładowo, w wyborach w 1980 roku Partia Nosorożców wystawiła w okręgu wyborczym Laurier-Sainte-Marie zawodowego clowna, Sonię ‘Chatouille’ Côté (chatouille oznacza „łaskotki” po francusku). Côté zajęła drugie miejsce, po kandydacie Liberałów, lecz pokonując pozostałe największe partie: Nowych Demokratów i Progresywnych Konserwatystów. Chatouille dostała dwa razy więcej głosów niż kandydat PK.
Na początku działalności partii, gdy składała się głównie z francuskojęzycznych mieszkańców Quebecu, na oficjalnego tłumacza partii wyznaczyli oni jedyną osobę, która była jednojęzycznym anglofonem.
Partia przestała działać w 1993 roku. Zdecydowała się wtedy zbojkotować wybory federalne, w związku z nowym prawem, które wymagało od partii, które nie zarejestrowały kandydatów w przynajmniej 50 okręgach wyborczych, zapłacenia 1000 dolarów za każdego kandydata.