Karabin Lee M1895

Lee M1895
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Winchester

Rodzaj

karabin powtarzalny

Historia
Produkcja

1896–1916

Wyprodukowano

ok. 20 000 egz.

Dane techniczne
Kaliber

5,94 mm

Nabój

.236 Navy

Magazynek

stały, pudełkowy, 5 nab.

Wymiary
Długość

1213 mm

Długość lufy

711 mm

Masa
broni

3,8 kg

Inne
Prędkość pocz. pocisku

780 m/s

Lee M1895 (Lee Navy, M1895 Navy) – amerykański karabin powtarzalny skonstruowany przez Jamesa Parrisa Lee. Wprowadzony do uzbrojenia US Navy w 1895 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W połowie lat 90. XIX wieku amerykańska marynarka wojenna postanowiła zmodernizować broń strzelecką swoich oddziałów desantowych. W 1895 roku do uzbrojenia wprowadzono nowy, elaborowany prochem bezdymnym nabój .236 Navy i zasilane nim karabin Lee M1895 oraz ckm Colt M1895.

W 1896 roku rozpoczęto w zakładach Winchestera produkcję pierwszej partii 10 000 karabinów M1895 zamówionych przez marynarkę. Później zawarto jeszcze jeden kontrakt w wyniku którego dostarczono następnych 5000 karabinów. Poza karabinami przeznaczonymi da marynarki Winchester wyprodukował ok. 5000 karabinów M1895 na rynek cywilny.

W 1898 roku wybuchła wojna amerykańsko-hiszpańska. W jej trakcie okazało się, że uzbrojenie amerykańskich jednostek w różne typy karabinów (Lee M1895 używany przez marynarkę, Krag M1896 i Springfield M1889) używane przez US Army), strzelające różnymi nabojami komplikuje zaopatrzenie. Okazało się także że zarówno Lee M1895, jak i Krag M1896 ustępują używanemu przez Hiszpanów karabinowi Mauser M1893. Dlatego po zakończeniu wojny postanowiono wprowadzić do uzbrojenia nowy wzór karabinu, standardowy dla całych amerykańskich sił zbrojnych. Stał się nim opracowany w Springfield Armory wzorowany na Mauzerze M1893 karabin M1903.

W związku z wprowadzeniem karabinu M1903 karabin Lee M1895 został po 1903 roku wycofany z uzbrojenia. Na potrzeby rynku cywilnego był produkowany do 1916 roku.

Opis

[edytuj | edytuj kod]

Lee M1895 był bronią powtarzalną. Karabin wyposażony był w zamek dwutaktowy. Pociągnięcie rączki zamkowej do tyłu powodowało w pierwszej fazie ruchu lekki obrót rączki i uniesienie do góry tylnej części zamka. Uniesienie zamka powodowało wysunięcie się rygli z opór ryglowych. W następnej fazie zamek cofał się co powodowało ekstrakcję łuski z komory nabojowej. Ruch rączki zamkowej do przodu powodował dosłanie kolejnego naboju z magazynka i zaryglowanie zamka.

M1895 był zasilany ze stałego magazynka pudełkowego o pojemności 5 naboi. Magazynek mógł być ładowany przy pomocy łódki lub pojedynczymi nabojami.

Lufa posiadała gwint o sześciu bruzdach prawoskrętnych o skoku 165,1 mm.

M1895 posiadał łoże przechodzące w kolbę drewnianą. Przyrządy celownicze mechaniczne (celownik schodkowo-ramkowy, nastawy do 1829 m). Karabin wyposażony był w nożowy bagnet.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]