Karl Streibel

Karl Streibel
Ilustracja
SS-Sturmbannführer SS-Sturmbannführer
Data i miejsce urodzenia

11 października 1903
Prudnik

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1986
Hamburg

Przebieg służby
Formacja

Schutzstaffel

Jednostki

SS-Totenkopfverbände

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Multimedia w Wikimedia Commons

Karl Richard Josef Streibel (ur. 11 października 1903 w Prudniku[1], zm. 5 sierpnia 1986 w Hamburgu[2]) – SS-Sturmbannführer w Waffen-SS, komendant obozu pracy w Trawnikach.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Karl Streibel wyemigrował do Brazylii po ukończeniu szkoły podstawowej w 1922. Pracował tam jako sprzedawca artykułów spożywczych. Ożenił się z córką właściciela sklepu i miał tam córkę. W 1928 wrócił z rodziną do Niemiec i przejął małą restaurację w rodzinnym Prudniku. Zamknął ją po kryzysie gospodarczym w 1932. W raporcie personelu SS z 1936 pod nagłówkiem „Urazy, prześladowania i kary w walce o ruch” znalazł się wpis, który twierdził, że restauracja w Prudniku została „doszczętnie zrujnowana przez bojkot”[3].

W 1930 Streibel dołączył do SA, a w 1931 do NSDAP (członek nr. 554,023)[4]. 10 lutego 1933 dołączył do SS (członek nr. 60,152)[2][4]. Awansował do stopnia SS-Untersturmführera w listopadzie 1936, a do stopnia SS-Obersturmführera w listopadzie 1937.

Po rozpoczęciu II wojny światowej Streibel służył w sztabie Odilo Globocnika i był zaangażowany w rekrutację etnicznych Niemców do SS i SD. Od stycznia 1940 przebywał w okupowanej przez Niemców Polsce. W sierpniu 1940 roku skierowano go do pracy na granicy w Bełżcu[2].

17 października 1941 pod dowództwem Odilo Globocnika Streibel został wysłany do akcji „Reinhardt” jako następca Hermanna Höfle jako komendant obozu pracy przymusowej w Trawnikach, gdzie był również odpowiedzialny za wysłanie chętnych do pomocy w obozach zagłady w Bełżcu, Treblince i Sobiborze. W styczniu 1942 roku Odilo Globocnik zaproponował mu Krzyż Zasługi Drugiej Klasy z Mieczami, ponieważ Streibel wyszkolił ponad 1200 strażników w bardzo krótkim czasie – od października 1941 roku[5]. 2 lutego 1942 Streibel podpisał legitymację Iwana Demianiuka[6]. Awansował do SS-Sturmbannführera w 1942 roku.

Streibel dowiódł, że opiekował się swoimi żołnierzami w Trawnikach: w razie śmierci organizował pogrzeby z honorami wojskowymi, pisał listy kondolencyjne do rodzin i udzielał wsparcia.

Od końca lipca 1944 Streibel i jego żołnierze brali udział w walkach obronnych przeciwko Armii Czerwonej i wycofywali się nad Wisłę. Po ciężkich nalotach na Drezno w lutym 1945 dowodził komendą ludzi z Trawnik odpowiedzialnych za kremację zwłok[1]. W kwietniu 1945 około 700 żołnierzy uciekło do Czechosłowacji.

Po zakończeniu II wojny światowej utrzymywał się jako kupiec w Hamburgu[1]. Karl Streibel, Josef Napieralla i czterech innych funkcjonariuszy SS było sądzonych przed niemieckim sądem w Hamburgu w latach 1972–1976 za pracę w obozie pracy przymusowej w Trawnikach, lecz zostali uniewinnieni z powodu braku dowodów[7][8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Ernst Klee: Das Personenlexikon zum Dritten Reich, Frankfurt am Main 2007, s. 608.
  2. ↑ a b c Dieter Pohl: Von der „Judenpolitik” zum Judenmord. Der Distrikt des Generalgouvernements 1939-1944. Lang, Frankfurt 1993, s. 186.
  3. ↑ Matthias Janson [online], web.archive.org, 23 stycznia 2020 [dostęp 2020-11-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-23].
  4. ↑ a b Trawniki Images (18 of 35) [online], www.holocaustresearchproject.org [dostęp 2020-11-13].
  5. ↑ Peter Black: Foot Soldiers of the Final Solution – The Trawniki Training Camp and Operation Reinhard. In: Genocide and Holocaust Studies, Volume 25, Number 1, 2011, s. 19.
  6. ↑ STREIBEL, Karl [online], www.redcap70.net [dostęp 2020-11-13].
  7. ↑ Distel W.B.B., Der Ort des Terrors. Geschichte der nationalsozialistischen Konzentrationslager. Band 7. C.H. Beck, Munchen, 2005.
  8. ↑ Friedo Sachser. Central Europe. Federal Republic of Germany. Trials of Nazi criminals. „American Jewish Year Book”. 78, s. 414, 1978.