Kefar Maneda

Kefar Maneda
‏כפר מנדא‎
	; Skwer w centrum Kefar Maneda
Państwo	Izrael
Dystrykt	Północny
Poddystrykt	Jezreel
Burmistrz	Rafi' Hajajra
Powierzchnia	11,052 km²
Wysokość	172 m n.p.m.
Populacja (2013); • liczba ludności; • gęstość	; 17714; 1603 os./km²
Nr kierunkowy	+972 4
	Położenie na mapie Dystryktu Północnego Kefar Maneda
	Położenie na mapie Izraela Kefar Maneda
	32°48′41″N 35°15′38″E/32,811389 35,260556
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kefar Maneda (hebr. כפר מנדא; arab. كفر مندا; ang. Kafar Manda) – samorząd lokalny położony w Dystrykcie Północnym, w Izraelu.

Położenie

Miejscowość jest położona na wysokości od 160 do 220 metrów n.p.m. w północno-zachodniej części Doliny Bejt Netofa w Dolnej Galilei na północy Izraela. Leży u podnóża góry Har Acmon (547 m n.p.m.). W jej otoczeniu znajdują się miasteczka Kaukab Abu al-Hidża, Arraba, Bu’ejne Nudżejdat i Bir al-Maksur, kibuc Channaton, moszaw Jodfat, wioski komunalne Hosza’aja i Moreszet, oraz arabskie wioski Uzajr, Rummana, Rummat al-Hajb i Dumajda.

Kefar Maneda jest położona w Poddystrykcie Jezreel, w Dystrykcie Północnym Izraela.

Historia

Pierwotnie w miejscu tym istniała żydowska miejscowość Kfar Mandi (hebr. כפר מנדי), w którym zgodnie z tradycją zostali pochowani rabini Akabia ben Mahalalel i Szymon ben Gamliel II^[1]. W okresie hellenistycznym na położonym na północy wzgórzu Jotapata znajdowało się ważne strategicznie miasto. Podczas wojny żydowsko-rzymskiej (66–73) zostało wybrane jako ważny ośrodek obrony przed Rzymianami. Latem 67 roku doszło do oblężenia Jotopaty, podczas którego zginęło 40 tys. Żydów^[2].

Współczesna arabska wioska powstała prawdopodobnie w XVI wieku. Po I wojnie światowej w 1918 roku Kefar Maneda wraz z całą Palestyną przeszła pod panowanie Brytyjczyków. Utworzyli oni w 1921 roku Brytyjski Mandat Palestyny. W poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że wioska Kefar Maneda miała znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa arabskiego^[3]. Arabowie odrzucili tę Rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie jej trwania rejon wioski zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które sparaliżowały żydowską komunikację w całej okolicy. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej wojska izraelskie przeprowadziły operację „Dekel”, podczas której w dniu 15 lipca 1948 roku zajęto wioskę Kefar Maneda. W odróżnieniu od wielu wiosek w Galilei, Izraelczycy nie wysiedlili jednak mieszkańców, dzięki czemu Kefar Maneda zachowała swoją arabską tożsamość^[4]. W 1964 roku Kefar Maneda otrzymała status samorządu lokalnego^[5].

Demografia

Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2013 roku w Kefar Maneda żyło 17,7 tys. mieszkańców, w 100% Arabowie muzułmanie. Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim, lecz stałym wzrostem liczebności. Według danych z 2011 roku przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 3,3%. W roku tym urodziło się 452 dzieci, a zmarły 421 osoby (odnotowano 2 zgony niemowląt). Według danych za 2010 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 7623, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 423. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2011 roku wynosiło 4207 ILS (średnia krajowa 7964 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierało 191 osób, w tym 121 mężczyzn (średni wiek: 39 lat). Świadczenia emerytalne oraz rentowe pobierało 522 osób, a zapomogi społeczne 2778 osób^[6].

**Populacja pod względem wieku** (2010)
Wiek (w latach)	Procent populacji w %
0 – 4	12,4
5 – 9	13,9
10 – 14	13,5
15 – 19	12,2
20 – 29	16,2
30 – 44	18,2
45 – 59	9,4
60 – 64	1,2
65 –	3,0

Źródło danych: Central Bureau of Statistics.

Widok na Kefar Maneda i dolinę Bejt Netofa

Polityka

Siedziba władz samorządowych znajduje się w samym centrum miasteczka, przy ulicy Ahmed Hussein Al’am.

Gospodarka

Lokalna gospodarka opiera się głównie na handlu i rzemiośle. Część mieszkańców dojeżdża do pracy w pobliskich strefach przemysłowych. Na południe od osady położony jest zbiornik retencyjny Eszkol, wchodzący w skład krajowego systemu wodnego Mekorot, który doprowadza wodę z Jeziora Tyberiadzkiego na pustynię Negew. Otwarty kanał doprowadzający wodę do zbiornika retencyjnego ma długość 17 km, szerokość wynosi 19,4 metra, szerokość dna – 12 metrów i głębokość – 2,6 metra. Zbiornik retencyjny Eszkol składa się w rzeczywistości z dwóch oddzielnych zbiorników, w których woda jest oczyszczana i sprawdzana przed dalszym transportem^[7].

Transport

Z miasteczka wyjeżdża się na zachód na drogę nr 784, którą jadąc na północny zachód dojeżdża się do wiosek Dumajda i Moreszet, lub jadąc na południe dojeżdża się do kibucu Channaton i dalej do drogi ekspresowej nr 79. W 2011 roku w miejscowości było zarejestrowanych 4047 pojazdów silnikowych, w tym 3033 samochodów osobowych (średnia wieku samochodów prywatnych wynosiła 10 lat). W roku tym w mieście doszło do 8 wypadków drogowych^[6].

Architektura

Pierwotnie była to wioska rolnicza, jednak wraz ze wzrostem liczebności mieszkańców zaprzestano gospodarki rolnej. Kolejne domy budowano w sposób chaotyczny, bez zintegrowanej infrastruktury, która umożliwiałaby korzystanie z budynków publicznych i usług komunalnych. Trudny teren górski utrudnia budownictwo i spowalnia tworzenie infrastruktury.

Edukacja

W miejscowości są cztery szkoły podstawowe (al-Watanabi, Ibn Sina, al-Razi, al-Jizali), do których w 2010 roku uczęszczało 4,9 tys. uczniów.

Religia

W Kefar Maneda są cztery meczety: Al-Huda, Al-Takwa, Al-Szuchada i Al-Nur.

Sport

W miejscowości są dwa boisko do piłki nożnej.

Przypisy

↑ Kefar Maneda. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (hebr.).
↑ Iosephus Flavius: Wojna żydowska. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 1992. ISBN 83-85249-09-5.
↑ Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP. [w:] United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2015-01-05]. (ang.).
↑ Chaim Herzog: Arab-Israeli Wars. New York: Vintage Books/Random House, 1984, s. 89-91. ISBN 0-394-71746-5.
↑ Mo'atza Mekomit Kafar Manda. [w:] Flags of the World [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).
↑ ^a ^b Dane statystyczne Kefar Maneda. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2015-01-05]. (hebr.).
↑ Shmuel Kantor: The National Water Carrier. [w:] University of Haifa [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Zdjęcie satelitarne Kefar Maneda. [w:] Google Maps [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).
Mapa Kefar Maneda. [w:] Amudanan [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (hebr.).

[1] Kefar Maneda. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (hebr.).

[2] Iosephus Flavius: Wojna żydowska. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 1992. ISBN 83-85249-09-5.

[3] Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP. [w:] United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2015-01-05]. (ang.).

[4] Chaim Herzog: Arab-Israeli Wars. New York: Vintage Books/Random House, 1984, s. 89-91. ISBN 0-394-71746-5.

[5] Mo'atza Mekomit Kafar Manda. [w:] Flags of the World [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).

[statystyka-6] Dane statystyczne Kefar Maneda. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2015-01-05]. (hebr.).

[7] Shmuel Kantor: The National Water Carrier. [w:] University of Haifa [on-line]. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]