|
Pseudonim
|
El Asesino
|
Data i miejsce urodzenia
|
22 października 1979 Carolinas
|
Obywatelstwo
|
Portoryko
|
Wzrost
|
180 cm
|
Styl walki
|
praworęczny
|
Kategoria wagowa
|
półśrednia
|
Bilans walk zawodowych[a]
|
Liczba walk
|
39
|
Zwycięstwa
|
33
|
Przez nokauty
|
28
|
Porażki
|
5
|
Remisy
|
1
|
Nieodbyte
|
0
|
- ↑ Bilans walk aktualny na 15 marca 2014.
|
Kermit Cintron (ur. 22 października 1979 w Carolinas) – portorykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji IBF w kategorii półśredniej (do 147 funtów).
Cintron zaczął uprawiać boks dopiero w wieku dziewiętnastu lat. Jako amator występował bardzo krótko. Stoczył 27 walk, z których 24 wygrał.
Na zawodowstwo przeszedł w 2000. Po stoczeniu 24 zwycięskich walk dostał pierwszą szansę na zdobycie tytułu mistrza świata (organizacji WBO). Próba ta zakończyła się niepowodzeniem – 24 kwietnia 2005 przegrał przez techniczny nokaut w piątej rundzie z Antonio Margarito. Wcześniej cztery razy leżał na deskach[1].
W kwietniu 2006 wygrał z Davidem Estradą (TKO w dziesiątej rundzie)[2], a następnie, 10 października, zdobył wakujący tytuł mistrza świata organizacji IBF, pokonując przed czasem (w szóstej rundzie) Marka Suareza[3].
14 lipca 2007 Cintron pierwszy raz obronił swój tytuł, nokautując już w drugiej rundzie Argentyńczyka Waltera Dario Matthysse[4]. 23 listopada tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie Jesse Feliciano[5].
Tytuł mistrza świata stracił 12 kwietnia 2008 w pojedynku rewanżowym z Antonio Margarito. Cintron po raz drugi przegrał z Meksykaninem przed czasem, tym razem został przez Margarito znokautowany w szóstej rundzie[6]. Na ring powrócił po siedmiu miesiącach, pokonując na punkty Lovemore N'dou[7].
W 2009 stoczył trzy walki. W lutym zremisował w walce z tymczasowym mistrzem świata WBC Sergio Gabrielem Martínezem[8]. 30 maja w pojedynku eliminacyjnym WBC pokonał na punkty Alfredo Angulo[9]. Pięć miesięcy później pokonał Juliano Ramosa. Trenerzy Brazylijczyka nie pozwolili mu wyjść do walki na piątą rundę[10].
8 maja 2010 zmierzył się Paulem Williamsem. W czwartej rundzie, atakując Williamsa, potknął się o nogi Amerykanina i wypadł z ringu. Upadając doznał kontuzji głowy oraz prawego ramienia i został wyniesiony na noszach do karetki, a następnie przewieziony do szpitala. Zgodnie z regułami obowiązującymi w Kalifornii, gdzie walka miała miejsce, po rozpoczęciu czwartej rundy, jeżeli jeden z bokserów dozna przypadkowej kontuzji, wynik ustala się po podliczeniu punktów przyznanych przez sędziów do chwili przerwania walki. Po podliczeniu punktów zwycięzcą ogłoszono Williamsa. Sędziowie punktowali w stosunku 40–36 i 39–37 dla Williamsa oraz 36–40 dla Cintrona[11]. Na ring powrócił 9 lipca 2011 przegrywając jednogłośnie z Carlosem Moliną[12] a miesiąc później wypunktował na dystansie dziesięciu rund Antwone Smitha[13]. 26 listopada 2011 stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata federacji WBC w wadze junior średniej przegrywając jednak z przez techniczny nokaut w piątej rundzie z obrońcą tytułu Saulem Alvarezem[14].
- Paddy Duffy (1889–1890)
- Mysterious Billy Smith (1892–1894)
- Tommy Ryan (1894–1898)
- Mysterious Billy Smith (1898–1900)
- James Rube Ferns (1900)
- Matty Matthews (1900–1901)
- James Rube Ferns (1901)
- Joe Walcott (1901–1906)
- Honey Mellody (1906–1907)
- Mike Twin Sullivan (1907–1908)
- Harry Lewis (1908–1911)
- Matt Wells (1914–1915)
- Mike Glover (1915)
- Jack Britton (1915)
- Ted Lewis (1915–1916)
- Jack Britton (1916–1917)
- Ted Lewis (1917–1919)
- Jack Britton (1919–1922)
- Mickey Walker (1922–1926)
- Pete Latzo (1926–1927)
- Joe Dundee (1927–1929)
- Jackie Fields (1929–1930)
- Jack Thompson (1930)
- Tommy Freeman (1930–1931)
- Jack Thompson (1931)
- Lou Brouillard (1931–1932)
- Jackie Fields (1932–1933)
- Young Corbett III (1933)
- Jimmy McLarnin (1933–1934)
- Barney Ross (1934)
- Jimmy McLarnin (1934–1935)
- Barney Ross (1935–1938)
- Henry Armstrong (1938–1940)
- Fritzie Zivic (1940–1941)
- Freddie Cochrane (1941–1946)
- Marty Servo (1946)
- Sugar Ray Robinson (1946–1950)
- Johnny Bratton (1951)
- Kid Gavilan (1951–1954)
- Johnny Saxton (1954–1955)
- Tony DeMarco (1955)
- Carmen Basilio (1955–1956)
- Johnny Saxton (1956)
- Carmen Basilio (1956–1957)
- Virgil Akins (1958)
- Don Jordan (1958–1960)
- Benny Paret (1960–1961)
- Emile Griffith (1961)
- Benny Paret (1961–1962)
- Emile Griffith (1962–1963)
- Luis Rodríguez (1963)
- Emile Griffith (1963–1965)
- Curtis Cokes (1966–1969)
- José Nápoles (1969–1970)
- Billy Backus (1970–1971)
- José Nápoles (1971–1975)
- José Nápoles (1975, WBC)
- Ángel Espada (1975–1976, WBA)
- John H. Stracey (1975–1976, WBC)
- Carlos Palomino (1976–1979, WBC)
- Pipino Cuevas (1976–1980, WBA)
- Wilfred Benítez (1979, WBC)
- Sugar Ray Leonard (1979–1980, WBC)
- Roberto Durán (1980, WBC)
- Thomas Hearns (1980–1981, WBA)
- Sugar Ray Leonard (1980–1981, WBC)
- Sugar Ray Leonard (1981–1982)
- Donald Curry (1983–1984, WBA)
- Donald Curry (1984–1985, WBA i IBF)
- Milton McCrory (1983–1985, WBC)
- Donald Curry (1985–1986)
- Lloyd Honeyghan (1986–1987)
- Mark Breland (1987, WBA)
- Marlon Starling (1987–1988, WBA)
- Jorge Vaca (1987–1988, WBC)
- Lloyd Honeyghan (1988–1989, WBC)
- Simon Brown (1988–1991, IBF)
- Tomas Molinares (1988, WBA)
- Mark Breland (1989–1990, WBA)
- Marlon Starling (1989–1990, WBC)
- Genaro Léon (1989, WBO)
- Manning Galloway (1989–1993, WBO)
- Aaron Davis (1990–1991, WBA)
- Maurice Blocker (1990–1991, WBC)
- Meldrick Taylor (1991–1992, WBA)
- Simon Brown (1991, WBC)
- Maurice Blocker (1991–1993, IBF)
- James McGirt (1991–1993, WBC)
- Crisanto España (1992–1994, WBA)
- Gert Bo Jacobsen (1993, WBO)
- Pernell Whitaker (1993–1997, WBC)
- Félix Trinidad (1993–1999, IBF)
- Eamonn Loughran (1993–1996, WBO)
- Ike Quartey (1994–1998, WBA)
- José Luis López (1996, WBO)
- Michael Löwe (1997, WBO)
- Óscar de la Hoya (1997–1999, WBC)
- Ahmed Kotiev (1998–2000, WBO)
- James Page (1998–2000, WBA)
- Félix Trinidad (1999–2000, WBC i IBF)
- Daniel Santos (2000–2002, WBO)
- Shane Mosley (2000–2002, WBC)
- Andrew Lewis (2001–2002, WBA)
- Vernon Forrest (2001, IBF)
- Vernon Forrest (2002–2003, WBC)
- Antonio Margarito (2002–2007, WBO)
- Ricardo Mayorga (2002–2003, WBA)
- Michele Piccirillo (2002–2003, IBF)
- Ricardo Mayorga (2003, WBA i WBC)
- Cory Spinks (2003, IBF)
- Cory Spinks (2003–2005, WBA, WBC i IBF)
- Zab Judah (2005–2006, WBA, WBC i IBF)
- Zab Judah (2006, IBF)
- Carlos Manuel Baldomir (2006, WBC)
- Floyd Mayweather Jr. (2006, IBF)
- Ricky Hatton (2006, WBA)
- Kermit Cintron (2006–2008, IBF)
- Floyd Mayweather Jr. (2006–2008, WBC)
- Miguel Cotto (2006–2008, WBA)
- Paul Williams (2007–2008, WBO)
- Carlos Quintana (2008, WBO)
- Antonio Margarito (2008, IBF)
- Paul Williams (2008, WBO)
- Andre Berto (2008–2011, WBC)
- Antonio Margarito (2008–2009, WBA)
- Joshua Clottey (2008–2009, IBF)
- Shane Mosley (2009–2010, WBA)
- Miguel Cotto (2009, WB0)
- Isaac Hlatshwayo (2009, IBF)
- Manny Pacquiao (2009–2012, WBO)
- Dejan Zavec (2009–2011, IBF)
- Wjaczesław Senczenko (2010–2012, WBA)
- Victor Ortiz (2011, WBC)
- Andre Berto (2011, IBF)
- Floyd Mayweather Jr. (2011–2014, WBC)
- Paul Malignaggi (2012–2013, WBA)
- Randall Bailey (2012, IBF)
- Timothy Bradley (2012–2014, WBO)
- Devon Alexander (2012–2013, IBF)
- Adrien Broner (2013, WBA)
- Shawn Porter (2013–2014, IBF)
- Marcos Maidana (2013–2014, WBA)
- Manny Pacquiao (2014–2015, WBO)
- Floyd Mayweather Jr. (2014–2015, WBA Super i WBC)
- Kell Brook (od 2014, IBF)
- Keith Thurman (od 2015, WBA)
- Floyd Mayweather Jr. (2015, WBA Super, WBC i WBO)
- Floyd Mayweather Jr. (od 2015, WBA Super i WBC)
- Timothy Bradley (od 2015, WBO)
|