Urodził się w Danii, ale w 1904 wyemigrował z rodzicami do Stanów Zjednoczonych. Osiedlili się w ubogiej dzielnicy Baltimore, gdzie młody Gutenko pracował jako gazeciarz[2].
Pierwsze walki zawodowe stoczył w 1910. Przybrał wówczas przydomek Kid Williams. Spośród pierwszych trzynastu pojedynków dziesięć wygrał przez nokaut. W styczniu 1911 został znokautowany przez George'a „K.O.” Chaneya, który wygrał z nim również na punkty w lipcu tego roku. Potem Williams rozpoczął serię zwycięskich walk lub pojedynków no decision, w których zdaniem prasy przeważnie triumfował.
Ustalenie, kto był mistrzem świata w poszczególnych kategoriach wagowych, było w tym czasie skomplikowane, ponieważ nie było organizacji, która przyznawałaby tytuły mistrzowskie. Nie było również jasno określonych limitów wagowych poszczególnych kategorii. O tym, kto był uważany za mistrza, decydowało powszechne uznanie, zwłaszcza prasy. Williams po pokonaniu Charlesa Ledoux przez nokaut w 16. rundzie 15 lipca 1913 w Los Angeles ogłosił się mistrzem świata w wadze do 116 funtów[3], mimo że powszechnie uważany za mistrza był Johnny Coulon. Williams w obronie swego tytułu znokautował w 2. rundzie Mickeya Dunna 3 października 1913 w Baltimore[4], stoczył walkę no decision z Dickiem Loadmanem 27 listopada 1913 w Milwaukee (wygraną zdaniem prasy)[5] i pokonał przed czasem w 7. rundzie Chicka Hayesa 6 stycznia 1914 w Baltimore[6].
Następnie 31 stycznia 1914 w Vernon Williams znokautował w 12. rundzie Eddiego Campiego, uznawanego przez europejską organizację IBU za mistrza świata w wadze do 118 funtów[7], a 9 czerwca tego roku w Vernon znokautował w 3. rundzie Johnny'ego Coulona[8]. Po tych zwycięstwach był powszechnie uznawany za mistrza świata wagi koguciej, zarówno w kategorii do 116 funtów, jak i do 118 funtów.
W obronie tytułu mistrzowskiego stoczył następujące walki:
W tym czasie Williams stoczył również walkę no decision z mistrzem świata w wadze piórkowej Johnnym Kilbane (17 marca 1915 w Filadefii), zdaniem prasy przegraną. 10 września 1915 w Saint Paul został zdyskwalifikowany w 5. rundzie za zbyt niski cios w walce z Johnnym Ertle, który w następstwie tego podniósł roszczenia do tytułu mistrza świata. Williams był jednak nadal uznawany za mistrza w kategorii do 118 funtów, podczas gdy niektóre federacje stanowe uznawały Ertle'a za mistrza w wadze do 116 funtów[14].
Williams kontynuował obronę tytułu mistrzowskiego w następujących bokserskich pojedynkach:
28 października 1915 Williams stoczył walkę no decision z „Memphis” Palem Moore, zdaniem prasy przegraną.
Stracił mistrzostwo świata, gdy 19 stycznia 1917 w Nowym Orleanie Pete Herman pokonał go na punkty po 20. rundach[22]. Był to ich trzeci pięściarski pojedynek. W ich czwartej walce 13 czerwca tego roku (tytuł mistrzowski nie był stawką) lepszy zdaniem prasy był Herman.
Kid Williams kontynuował karierę bokserską aż do 1929. W tym czasie stoczył wiele pojedynków ze znanymi pięściarzami, takimi jak: Joe Lynch (13 marca 1917, no decision i 29 stycznia 1918, przegrana przez TKO w 4. rundzie), Johnny Ertle (17 grudnia 1917, remis i 13 sierpnia 1920, wygrana na punkty), Charles Ledoux (12 grudnia 1920, wygrana na punkty), Abe Goldstein (21 lutego 1921, no decision), Packey O’Gatty (11 maja 1921, wygrana przez TKO w 9. rundzie), Joe Dundee (4 września 1922, wygrana przez dyskwalifikację w 10. rundzie), Pancho Villa (31 lipca 1923, no decision) i Frankie Genaro 26 czerwca 1925, przegrana na punkty).
Williams nie dorobił się majątku jako bokser. Po zakończeniu kariery pracował jako taksówkarz, komiwojażer oraz hutnik. W 1934 został skazany na rok więzienia za niepłacenie alimentów, a w 1957 aresztowano go za pijaństwo. Zmarł w 1963[2].
James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 246-247. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).