Kiełczygłów

Kiełczygłów

wieś
Dwór w Kiełczygłowie
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Powiat	pajęczański
Gmina	Kiełczygłów
Liczba ludności (2022)	607[2]
Strefa numeracyjna	43
Kod pocztowy	98-358[3]
Tablice rejestracyjne	EPJ
SIMC	0704110
Położenie na mapie gminy Kiełczygłów Kiełczygłów
Położenie na mapie Polski Kiełczygłów
Położenie na mapie województwa łódzkiego Kiełczygłów
Położenie na mapie powiatu pajęczańskiego Kiełczygłów
51°14′19″N 18°59′02″E/51,238611 18,983889[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kiełczygłów – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie pajęczańskim, w gminie Kiełczygłów.

Wieś królewska w starostwie wieluńskim w powiecie radomszczańskim województwa sieradzkiego w końcu XVI wieku^[4]. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kiełczygłów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.

Miejscowość nad rzeką Nieciecz, lewym dopływem Widawki. Przez teren gminy przebiegała magistrala kolejowa Śląsk – Porty ze stacją węzłową Chorzew-Siemkowice.

Historia

Najstarsza metryka Kiełczygłowa pochodzi z roku 1446 i świadczy o królewskim tytule wsi.

Po powstaniu listopadowym w 1831 roku Kiełczygłów jako wydzielony majorat trafił do hrabiego Nesselrode, ojca popularnej w kręgach artystycznych Marii Kalergis zwanej Białą Damą, uczennicy Fryderyka Chopina, przyjaciółki Cypriana Kamila Norwida.

Przez Ziemię Kiełczygłowską przechodziły zmagania powstania styczniowego z 27 marca 1863 roku, znane jako bitwa pod Radoszewicami i Kiełczygłowem.

16 września 1942 roku Niemcy dokonali w Kiełczygłowie publicznej egzekucji 10 Polaków przywiezionych z więzienia policyjnego w Radogoszczu pod Łodzią. Wydarzenie to upamiętnia pomnik ku czci straconych.

Zabytki

• dworek w Kiełczygłowie z XVIII wieku z architekturą piwnic o sklepieniach kolebkowych z XVI wieku
• kapliczka w Osinie Małej z XVIII wieku
• kościół pw. Św. Antoniego z Padwy z zestawem polichromii w prezbiterium zbudowany według projektu Stanisława Pospieszalskiego w latach 1948–1957 dzięki staraniom ks. Józefa Jansona represjonowanego i więzionego we Wronkach przez aparat bezpieczeństwa PRL w latach 1949–1953

Kultura

• od 1984 roku działa Orkiestra Dęta przy OSP w Kiełczygłowie,
• kapela „Kiełczygłowianie” działa od 1986 r. przy Gminnym Ośrodku Kultury w Kiełczygłowie,
• od roku 1963 działa Koło Gospodyń Wiejskich w Obrowie, które promuje „Zupę Chrzanową” wpisaną na listę Produktów Tradycyjnych Województwa Łódzkiego w kategorii gotowe dania i potrawy,
• stowarzyszenia:
  • Stowarzyszenie rozwoju społeczno-gospodarczego Gminy Kiełczygłów „Szansa”
  • Stowarzyszenie rozwoju wsi Glina Duża i Glina Mała „Lepsza Przyszłość”
  • Stowarzyszenie rozwoju wsi Kiełczygłówek - Kuszyna „Zacisze K2”

Specjalizacją tutejszych rolników jest uprawa chrzanu, mająca początek w latach 20. XX wieku w majątku Oskara Paszke, który był właścicielem ziemskim we wsi Beresie Małe. W 1926 r. Oskar Paszke sprowadził jako pierwszy chrzan z Niemiec. Po II wojnie światowej chrzan trafił do uprawy przez okolicznych rolników.

Od 1983 r. w Kiełczygłowie istnieje piłkarski klub LKS Kiełczygłów^[5].

Gmina Kiełczygłów posiada walory turystyczno-wypoczynkowe. Ze względu na duże obszary leśne można tu uprawiać turystykę pieszą, rowerową oraz konną, gdyż teren gminy jest włączony w obszar Łódzkiego Szlaku Konnego.

Zobacz też

• Kiełczygłówek

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 52927
2. Kiełczygłów - liczba mieszkańców. 2022. [dostęp 2023-01-21].
3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 476 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
4. Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku. Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1998, s. 65
5. Drużyna LKS Kiełczygłów. UG Kiełczygłów. [dostęp 2012-09-26].

Linki zewnętrzne

• Kiełczygłów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 38 .