Kino ekstremalne – kinematografia wyróżniająca się użyciem nadmiernej przemocy, tortur i seksu o charakterze ekstremalnym. Rosnąca popularność azjatyckich filmów w XXI wieku przyczyniła się do rozwoju kina ekstremalnego, choć kino ekstremalne nadal uważane jest za kultowy gatunek. Będąc stosunkowo nowym gatunkiem, kino ekstremalne jest kontrowersyjne i szeroko nieakceptowane przez media głównego nurtu[1]. Filmy ekstremalne skierowane są do określonej oraz małej publiczności[2].
Prehistoria kina ekstremalnego wywodzi się z cenzury filmów artystycznych i taktyk reklamowych dla klasycznego kina eksploatacji na rynkach anglojęzycznych, wraz z późniejszymi liberalnymi przedstawieniami seksu w pierwszej połowie XX wieku i późniejszych latach[3].
Nazwa „kino ekstremalne” pochodzi od „linii filmów azjatyckich, które łączą w sobie kombinację sensacyjnych cech, takich jak ekstremalna przemoc, horror i szokujące wątki”[4].
Kino ekstremalne jest bardzo krytykowane i dyskutowane przez krytyków filmowych i publiczność. Toczyły się debaty na temat hiperseksualizacji, która sprawia, że filmy te stanowią zagrożenie dla standardów społeczności „głównego nurtu”[5].
Krytykowano również coraz częstsze stosowanie przemocy we współczesnych filmach. Od czasu pojawienia się filmów slasher-gore w latach 70. XX wieku rosnąca popularność kina ekstremalnego przyczyniła się do przypadkowej przemocy w popularnych mediach[6]. Niektórzy krytykują łatwą ekspozycję i niezamierzone ukierunkowanie na wiek dojrzewania przez ekstremalne filmy kinowe[7].