| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Klement Slavický (ur. 22 września 1910 w Tovačovie, zm. 4 września 1999 w Pradze[1][2]) – czeski kompozytor.
Naukę pobierał od ojca, organisty w Tovačovie[1]. W 1927 roku podjął studia w Konserwatorium Praskim u Karela Boleslava Jiráka (kompozycja) i Pavla Dědečka (dyrygentura), później uczył się też kompozycji u Josefa Suka (1931–1933) i Václava Talicha (1934–1936)[1][2]. Od 1936 do 1951 roku był pracownikiem rozgłośni radiowej w Pradze[1]. Za swoją I Sinfoniettę otrzymał w 1940 roku nagrodę Czeskiej Akademii Nauki i Sztuki[2]. W okresie stalinizmu jego twórczość została potępiona jako „formalistyczna”. Za odmowę wstąpienia do KSČ został zwolniony z radia i wykluczony ze Związku Kompozytorów Czeskich[2]. Po Praskiej Wiośnie objęty był 10-letnim zakazem publicznej prezentacji swoich utworów[2]. W 1985 roku otrzymał Złoty Medal ONZ za IV Sinfoniettę, napisaną dla uczczenia 40-lecia tej organizacji[2]. W 1989 roku odmówił przyjęcia z rąk komunistycznych jeszcze władz tytułu artysty narodowego[2]. Uznania swojej twórczości w kraju doczekał się dopiero po aksamitnej rewolucji[2].
W swojej twórczości nawiązywał do muzyki i poezji ludowej regionu Moraw, co przejawiało się w tanecznych rytmach i śpiewnej melodyce[1]. W latach 50. odszedł od cechującego wcześniejsze kompozycje optymistycznego witalizmu w kierunku pogłębionej ekspresji[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])