Święta Kongregacja do spraw Świętych Obrzędów, łac. Congregatio pro Sacri Ritibus, została powołana 22 stycznia 1588 przez papieża Sykstusa V, początkowo pod nazwą Kongregacji ds. Świętych Obrzędów i Ceremonii.
Kongregacja ta stała na straży porządku w liturgii i sakramentach. Do jej obowiązków należały też sprawy beatyfikacyjne i kanonizacyjne. W początkowym okresie do jej zadań należało też pilnowanie przestrzegania zasad ceremoniału na dworze papieskim, jednak w 1627 papież Urban VIII utworzył w tym celu odrębną Kongregację ds. Ceremoniału. Z kolei po roku 1904 Kongregacja ds. Obrzędów przejęła kompetencje dotychczasowej Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii.
W skład Kongregacji ds. Obrzędów wchodziło zazwyczaj po ok. 20–30 kardynałów, kilku prałatów niższych rangą, sekretarz, mistrzowie papieskich ceremonii oraz konsultorzy w sprawach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych.
8 maja 1969 została zlikwidowana przez papieża Pawła VI, który podzielił ją na Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów i Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.
W ciągu pierwszego stulecia działalności prefektem tej Kongregacji był prawie zawsze jej kardynał dziekan, tj. najwyższy rangą kardynał będący jej członkiem, a w przypadku jego absencji, jego obowiązki przejmował automatycznie kardynał najwyższy rangą spośród obecnych, chyba że papież wyraźnie wyznaczył na prefekta kogoś innego[1][2]. Dopiero w 1675 ówczesny papież Klemens X zadecydował, że objęcie funkcji prefekta nie następuje automatycznie, lecz konieczna jest formalna nominacja ze strony papieża[1]. Jednakże aż do pierwszej połowy XVIII wieku nominacje te otrzymywali najczęściej dziekani lub wicedziekani Kongregacji.