Konstanty Skirmunt

Konstanty Skirmunt
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1866 ; Mołodów, powiat kobryński guberni grodzieńskiej
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1949 ; Wałbrzych
	Minister spraw zagranicznych
Okres	od 11 czerwca 1921; do 6 czerwca 1922
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Poprzednik	Jan Dąbski (p.o)
Następca	Gabriel Narutowicz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Konstanty Skirmunt (ur. 30 sierpnia 1866 w majątku Mołodów k. Kobrynia, zm. 24 lipca 1949 w Wałbrzychu) – polski polityk i dyplomata.

Życiorys

Syn ziemianina Henryka, brat Henryka Skirmunta, brat przyrodni Jadwigi i Marii. Brat stryjeczny Romana Skirmunta, premiera Białoruskiej Republiki Ludowej. Gimnazjum ukończył w Petersburgu, tam też odbył studia prawnicze na uniwersytecie. Potem działał na Grodzieńszczyźnie, Mińszczyźnie i Wileńszczyźnie.

Przed rokiem 1914 członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego. Był członkiem jako hospitant Komitetu Narodowego Polskiego^[1]. Był członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji^[2]. W 1916 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny^[3]. W latach 1917–1918 członek Komitetu Narodowego Polskiego (KNP) w Paryżu. W sierpniu 1917 był przedstawicielem Komitetu Narodowego Polskiego przy królu Włoch i Stolicy Świętej^[4]. Od 1918 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Był delegatem i doradcą w sprawie zagadnień odpowiedzialności za wywołanie wojny na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku^[5].

Po odzyskaniu niepodległości dla swej dotychczasowej funkcji w Rzymie uzyskał status posła RP i ministra pełnomocnego przy królu Włoch (funkcję posła RP przy Stolicy Apostolskiej objął Józef Wierusz-Kowalski), misję pełnił do 11 czerwca 1921^[6].

Od 11 czerwca 1921 do 6 czerwca 1922 roku był ministrem spraw zagranicznych. Był zwolennikiem zbliżenia polsko-czechosłowackiego. Doprowadził m.in. do podpisania umowy politycznej i handlowej 6 listopada 1921 roku, tzw. pakt Skirmunt-Beneš, który jednak nie został ratyfikowany przez strony wobec wznowienia sporów granicznych^[7].

W latach 1922–1929 poseł RP w Londynie. Po podniesieniu rangi placówki ambasador RP w Londynie, którą to funkcję pełnił do 1934.

Po przejściu na emeryturę osiadł w rodzinnym majątku Mołodów, gdzie zastał go wybuch wojny we wrześniu 1939 r. Pałac został otoczony przez zrewoltowane chłopstwo, przed którym bronił go pododdział przysłany przez gen. Kleeberga. Następnie uwolniony i ewakuowany przez batalion saperów z Łomży^[8].

Zmarł po wojnie w Wałbrzychu. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Cmentarnej (sektor 8-9-1)^[9].

Ordery i odznaczenia

Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[10]^[11]
Złoty Krzyż Zasługi (12 listopada 1932)^[12]^[10]^[13]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[10]
Order Gwiazdy Rumunii I klasy (Rumunia)^[10]
Order Orła Białego I klasy (Jugosławia)^[10]
Order Legii Honorowej I klasy (Francja)^[10]
Order Leopolda I klasy (Belgia)^[10]
Order Lwa Białego I klasy (Czechosłowacja)^[10]
Order Białej Róży Finlandii I klasy (Finlandia)^[10]
Order Świętego Olafa I klasy (Norwegia)^[10]
Order Zasługi I klasy (Austria)^[10]
Order Korony Włoch I klasy (Włochy)^[10]
Order Wiktoriański I klasy (1936, Wlk. Brytania)^[10]^[14]

Przypisy

↑ Adam Miodowski, Wychodźcze ugrupowania demokratyczne wobec idei polskiego wojska w Rosji w latach 1917–1918, Białystok 2002, s. 85.
↑ Mariusz Korzeniowski, Struktura organizacyjna i początki działalności Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 r., [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F, Historia Vol. 46/47 (1991/1992), s. 349.
↑ Adam Miodowski, Działalność polityczno-wojskowa polskich kręgów proaktywistycznych w Rosji w okresie międzyrewolucyjnym (marzec–listopad 1917 r.), [w:] Białostockie Teki Historyczne, t. 8/2010, s. 109.
↑ Piotr Nowina-Konopka. Zamiast wstępu. Rzeczpospolita Polska i Stolica Apostolska: jaka dyplomacja?. „Scripta Manent”. 3, s. 7–15, 2016. Rzym: Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. (pol.).
↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919. przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I Wrocław 2010, s. 25.
↑ Skirmunt Konstanty [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 111.
↑ KarolinaK. Gawron KarolinaK., Stosunki polsko-czechosłowackie w latach 1918-1939 jako przyczynek do badań nad konfederacją polsko-czechosłowacką 1939-1943, s. 59–60 .
↑ MarianM. Plewako MarianM., Wspomnieniua z wojny 1939 r. na Polesiu, „Dziedzictwo Kresowe”, 2019 (nr 11), 15 lipca 2019, s. 8–9, ISSN 2299-7024 [dostęp 2019-08-12] .
↑ Cmentarze Komunalne - wyszukiwarka osób pochowanych [online], walbrzych.grobonet.com [dostęp 2020-10-12] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.
↑ M.P. z 1932 r. nr 268, poz. 308 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
↑ Odznaczenie ambasadora Skirmunta. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 263 z 13 listopada 1932.
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 231, 1936.

Bibliografia

Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I.

Linki zewnętrzne

Genealogia Konstantego Skirmunta

[Adam_Miodowski_Wychodźcze-1] Adam Miodowski, Wychodźcze ugrupowania demokratyczne wobec idei polskiego wojska w Rosji w latach 1917–1918, Białystok 2002, s. 85.

[2] Mariusz Korzeniowski, Struktura organizacyjna i początki działalności Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 r., [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F, Historia Vol. 46/47 (1991/1992), s. 349.

[3] Adam Miodowski, Działalność polityczno-wojskowa polskich kręgów proaktywistycznych w Rosji w okresie międzyrewolucyjnym (marzec–listopad 1917 r.), [w:] Białostockie Teki Historyczne, t. 8/2010, s. 109.

[4] Piotr Nowina-Konopka. Zamiast wstępu. Rzeczpospolita Polska i Stolica Apostolska: jaka dyplomacja?. „Scripta Manent”. 3, s. 7–15, 2016. Rzym: Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. (pol.).

[Eugeniusz_Romer_Pamiętnik-5] Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919. przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I Wrocław 2010, s. 25.

[6] Skirmunt Konstanty [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 111.

[7] KarolinaK. Gawron KarolinaK., Stosunki polsko-czechosłowackie w latach 1918-1939 jako przyczynek do badań nad konfederacją polsko-czechosłowacką 1939-1943, s. 59–60 .

[8] MarianM. Plewako MarianM., Wspomnieniua z wojny 1939 r. na Polesiu, „Dziedzictwo Kresowe”, 2019 (nr 11), 15 lipca 2019, s. 8–9, ISSN 2299-7024 [dostęp 2019-08-12] .

[9] Cmentarze Komunalne - wyszukiwarka osób pochowanych [online], walbrzych.grobonet.com [dostęp 2020-10-12] .

[sl-10] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 670.

[Order_Odrodzenia_Polski_Trzechlecie-s15-11] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.

[12] M.P. z 1932 r. nr 268, poz. 308 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.

[Odznaczenie_ambasadora_Skirmunta-s3-13] Odznaczenie ambasadora Skirmunta. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 263 z 13 listopada 1932.

[14] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 231, 1936.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

W dniu zaprzysiężenia	Wincenty Witos Kazimierz Bartel Witold Chodźko Wiesław Chrzanowski Ignacy Daszyński Władysław Grabski Jan Fryderyk Heurich p.o. Władysław Kucharski Józef Leśniewski Gabriel Narutowicz Stanisław Nowodworski Edward Pepłowski Juliusz Poniatowski Maciej Rataj Eustachy Sapieha Leopold Skulski Władysław Stesłowicz Stanisław Śliwiński
Późniejsi członkowie rządu	Ludwik Darowski Jan Dąbski p.o. Bolesław Grodziecki Władysław Leon Grzędzielski Jan Stanisław Jankowski Zygmunt Jasiński Jan Michalski Stefan Przanowski Władysław Raczkiewicz Józef Raczyński Konstanty Skirmunt Bronisław Sobolewski Kazimierz Sosnkowski Jan Kanty Steczkowski Jan Stefan Stoiński Juliusz Trzciński Ignacy Weinfeld p.o.

W dniu zaprzysiężenia	Antoni Ponikowski Witold Chodźko p.o. Ludwik Darowski Stanisław Downarowicz Bolesław Markowski p.o. Gabriel Narutowicz Józef Raczyński Bolesław Sikorski Konstanty Skirmunt Bronisław Sobolewski Kazimierz Sosnkowski Władysław Stesłowicz Henryk Strasburger p.o. Juliusz Trzciński Hieronim Wyczółkowski
Późniejsi członkowie rządu	Julian Eberhardt p.o. Jerzy Michalski Jan Stefan Stoiński Józef Wybicki

II RP	Leon Wasilewski (1918–1919) Ignacy Jan Paderewski (1919) Władysław Wróblewski (p.o.,1919) Stanisław Patek (1919–1920) Eustachy Sapieha (1920–1921) Jan Dąbski (1921) Konstanty Skirmunt (1921–1922) Gabriel Narutowicz (1922) Aleksander Skrzyński (1922–1923) Marian Seyda (1923) Roman Dmowski (1923) Karol Bertoni (p.o., 1923–1924) Maurycy Zamoyski (1924) Aleksander Skrzyński (1924–1926) Kajetan Dzierżykraj-Morawski (p.o., 1926) August Zaleski (1926–1932) Józef Beck (1932–1939) August Zaleski (1942–1943) Edward Raczyński (1941–1943) Tadeusz Romer (1943–1944) Adam Tarnowski (1944–1949)
RP/PRL	Edward Osóbka-Morawski (1944–1945) Wincenty Rzymowski (1945–1947) Zygmunt Modzelewski (1947–1951) Stanisław Skrzeszewski (1951–1956) Adam Rapacki (1956–1968) Stefan Jędrychowski (1968–1971) Stefan Olszowski (1971–1976) Emil Wojtaszek (1976–1980) Józef Czyrek (1980–1982) Stefan Olszowski (1982–1985) Marian Orzechowski (1985–1988) Tadeusz Olechowski (1988–1989)
III RP	Krzysztof Skubiszewski (1989–1993) Andrzej Olechowski (1993–1995) Władysław Bartoszewski (1995) Dariusz Rosati (1995–1997) Bronisław Geremek (1997–2000) Władysław Bartoszewski (2000–2001) Włodzimierz Cimoszewicz (2001–2005) Adam Rotfeld (2005) Stefan Meller (2005–2006) Anna Fotyga (2006–2007) Radosław Sikorski (2007–2014) Grzegorz Schetyna (2014–2015) Witold Waszczykowski (2015–2018) Jacek Czaputowicz (2018–2020) Zbigniew Rau (2020–2023) Szymon Szynkowski vel Sęk (2023) Radosław Sikorski (od 2023)