Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Debbie Harry | ||||
Wydany |
27 lipca 1981 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany | ||||
Gatunek | ||||
Długość |
42:27 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent |
Bernard Edwards, Nile Rodgers | |||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
| ||||
Single z albumu KooKoo | ||||
KooKoo – pierwszy solowy album amerykańskiej piosenkarki Debbie Harry, wydany 27 lipca 1981 roku przez Chrysalis Records. Producentami byli Nile Rodgers oraz Bernard Edwards. Okładkę albumu zaprojektował H.R. Giger.
W 1980 roku Chris Stein i Debbie Harry spotkali Hansa Rudolfa Gigera w Nowym Jorku na przyjęciu z okrazji zdobycia Oscara za film Obcy – ósmy pasażer Nostromo. Zaproponoawli mu zaprojektowanie okładki na pierwszy solowy album Harry. Szwajcarki artysta był „zadowolony, że może stworzyć coś dla tak atrakcyjnej kobiety”[1][2].
Jako że H.R. Giger niedawno przechodził akupunkturę, wpadł na pomysł użycia na okładce twarzy Harry oraz czterech igieł, które miały symbolizować cztery żywioły[1][2]. Para miała od razu zaakceptować ten pomysł[2].
Strona A:
Strona B:
Bonusy na CD Re-Issue UK 1994[3]
Bonusy na CD Re-Issue US 1999[4]
Bonusy na CD Re-Issue 2011[5]
Bonusy na Vinyl Re-Issue 2023[6]
Strona A:
Strona B:
David Jeffries z AllMusic ocenił album na 1,5/5. Stwierdził, że połączenie Debbie Harry i Chrisa Steina z Nilem Rodgersem i Bernardem Edwardsem wydaje się dobrym pomysłem, a w połączeniu z oszałamiającą okładkę H.R. Gigera album powinien być sukcesem. Stwierdza jednak, że zapomniano o piosenkach, a surowy przekaz Harry na tle funky brzmi wymuszenie, natomiast teksty są niezdarne i ograniczone[7]. Niewiele wyżej album ocenił Rolling Stone, na łamach którego recenzujący Dawid Fricke postanowił dać KooKoo ocenę 2/5. Stwierdził jednak, że wina leży głównie po stronie Nile'a Rodgersa i Bernarda Edwardsa, którzy nie łamią zasad. Stwierdził, że płyta mimo wad pozostaje godnym eksperymentem w alterowanych stanach funkowych[8]. Robert Christgau dał ocenę B- i stwierdził, że album brzmi niezdarnie[9]. Allan Sculley w swojej recenzji dla The Daily Egiptian stwierdził, że „wątpliwa jakość” albumu nie powinna być zaskoczeniem, ponieważ już Autoamerican „było żałosne”. Ocenił także, że w albumach Blondie, Plastic Letters i Parallel Lines muzycy wyznaczali trendy, teraz natomiast nimi podażąją[10].
Mimo wielu niepochlebnych opinii, KooKoo otrzymała złoto w Kanadzie oraz Stanach Zjednoczonych, a także srebro w Wielkiej Brytanii.
Kraj | Organizacja | Certyfikat | Wymagany próg sprzedaży | |
---|---|---|---|---|
Kanada | Music Canada | Złoto | 50 000+ | [11] |
Wielka Brytania | British Phonographic Industry | Srebro | 60 000+ | [12] |
Stany Zjednoczone | Recording Industry Association of America | Złoto | 500 000+ | [13] |