Kornica (Bułgaria)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Gmina | |
| Kmet |
Ramadan Bjałk |
| Powierzchnia |
63,584 km² |
| Wysokość |
660 m n.p.m. |
| Populacja (2020) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
07520 |
| Kod pocztowy |
2970 |
| Tablice rejestracyjne |
Е |
Położenie na mapie Bułgarii  | |
 41°38′26″N 23°40′35″E/41,640556 23,676389
| |
| Strona internetowa | |
Kornica (bułg. Корница) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Błagojewgrad, w gminie Goce Dełczew. Według danych szacunkowych Ujednoliconego Systemu Ewidencji Ludności oraz Usług Administracyjnych dla Ludności, 15 czerwca 2020 roku miejscowość liczyła 1 637 mieszkańców[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Z osmańskiego rejestru nazwisk z 1478 r. wynika, że w Kornicy było 99 niemuzułmańskich gospodarstw domowych i 4 wdowy[2]. W Kornicy zostały zarejestrowane 2 gospodarstwa domowe o dochodach 260 akcze[3]. Według statystyk Wasiła Kynczowa do 1900 roku Breznica była zamieszkiwana przez 680 Bułgarów-muzułmanów[4], a domów było 90[5]. W 1912 r. mieszkańcy wioski, gdzie mieszkało 250 rodzin muzułmańskich, zostali przymusowo ochrzczeni przez bułgarskie jednostki paramilitarne i Bułgarski Kościół Prawosławny[6]. Po przymusowej zmianie nazwisk oraz narzuceniu przymusowej asymilacji ludności muzułmańskiej na początku lat 70. w regionie Goce Dełczew, przeprowadzonej przez Bułgarską Partię Komunistyczną, tylko wsie Breznica, Kornica i Łyżnica, będące na prawym brzegu Mesty, pozostają nienaruszone przez ten proces[7]. Zimą 1972–1973 większość mieszkańców tych trzech wiosek stale gromadziła się w centrum Kornicy, gdzie flagę bułgarską zastąpiono flagą turecką, a dzieci przestały chodzić do szkoły[7]. Lokalne struktury Bułgarskiej Partii Komunistycznej próbowały stworzyć zalążek swoich zwolenników w miejscowej społeczności, ale bez powodzenia i zdecydowały się na użycie siły[7]. Wioska została zajęta rankiem 28 marca 1973 r., a operacją kierował generał bezpieczeństwa państwa Petyr Stojanow, zabijając trzy osoby, bijąc i torturując wielu mieszkańców, aresztując i wysiedlając kilkadziesiąt osób i skazując na więzienie 11 osób[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Таблица на населението по постоянен и настоящ адрес [online], Единна система за гражданска регистрация и административно обслужване на населението [dostęp 2021-10-17] (bułg.).
- ↑ Ewgenij Raduszew: Демографски и етнорелигиозни процеси в Западните Родопи през XV-XVIII век (Опит за преосмисляне на устойчиви историографски модели). T. 1. Историческо бъдеще, 1978, s. 73.
- ↑ Bistra Cwetankowa: Турски извори за българската история. T. 1. Sofia: Българска академия на науките, 1964, s. 180.
- ↑ Wasił Kynczow: Македония. Етнография и статистика. Sofia: Българското книжовно дружество, 1900, s. 196. ISBN 954430424X.
- ↑ Wasił Kynczow: Пътуване по долините на Струма, Места и Брегалница. Битолско, Преспа и Охридско. Sofia: Наука и изкуство, 1970 [1894–1896], s. 273.
- ↑ The Human Rights of Muslims in Bulgaria in Law and Politics since 1878. Sofia: Bulgarian Helsinki Committee, 2003, s. 25.
- ↑ a b c d Michaił Gruew: Възродителният процес. Мюсюлманските общности и комунистическият режим. Sofia: Институт за изследване на близкото минало; Фондация „Отворено общество“, 2008, s. 82–84. ISBN 978-954-280-291-4.