Kostroma – w wierzeniach Słowian wschodnich personifikacja wiosny i płodności, prawdopodobnie echo umierającej i zmartwychwstającej bogini regulującej cykl wegetacyjny[1].
Na Rusi obchodzono obrzęd prowadzenia wiosny, podczas którego Kostromę symbolizowała prowadząca pochód kobieta w białych szatach i dębową gałązką w dłoni[2].
Wraz z nadejściem lata organizowano tzw. pogrzeb Kostromy. W uroczystym pochodzie odnoszono wówczas na brzeg wody wielką słomianą kukłę w ubraniu[3]. Tam ją grzebano, palono lub rozrywano na strzępy[2], czemu towarzyszył płacz lub śmiech uczestników[1]. Obrzęd ten miał na celu zapewnienie urodzaju podczas żniw[2].