Kościoły pacyfistyczne

Wyznania pacyfistyczne – wspólnoty lub grupy chrześcijańskie (głównie protestanckie i prawosławne), głoszące pacyfizm chrześcijański od początku swojego istnienia jako doktrynę wiary. Są to[1]:

Głoszą one, że Jezus Chrystus zabronił przemocy a chrześcijanie powinni go naśladować. Najbardziej rygorystyczni (np. amisze) uważają, że używanie przemocy fizycznej jest niedopuszczalne nawet w obronie własnej i nie istnieje pojęcie „walki o słuszną sprawę". Niedopuszczalna jest też wszelka współpraca z wojskiem, np. jako personel pomocniczy, medyczny lub praca w przemyśle zbrojeniowym (bardziej umiarkowane wyznania, np. kwakrzy, zgadzają się na służbę zastępczą lub pomocniczą). Dla rygorystów nawet leczenie rannych żołnierzy stanowi pomaganie wojsku, a więc jest grzechem. Wszystkie wyznania pacyfistyczne uznają, że chrześcijanie nie mogą walczyć za jakiekolwiek państwo lub rząd.

Wyznania pacyfistyczne od początku istnienia były represjonowane w Europie, a ich wyznawcy zabijani, torturowani, a nawet sprzedawani jako niewolnicy. Masowo zmuszano ich do emigracji (głównie do Ameryki Północnej), gdzie obecnie mieszka największa liczba ich wyznawców. W Europie Kościoły pacyfistyczne praktycznie zanikły w wyniku prześladowań w XVII-XVIII w. Polska również uczestniczyła w tych represjach, skazując na banicję braci polskich w 1658.

Jednak również w Stanach Zjednoczonych wyznawców tych wyznań spotykały represje; byli więzieni i nawet torturowani za odmowę służby wojskowej, zwłaszcza podczas wojny secesyjnej i I wojny światowej. Dopiero w latach 30. XX wieku przyznano im prawo do takiej odmowy.

Wyznania pacyfistyczne przyczyniły się do uznania w Stanach Zjednoczonych prawnej możliwości zwolnienia z odbycia obowiązkowej służby wojskowej z powodów religijnych, a w stosunku do amiszów, huterytów i mennonitów – zwolnienia również z zastępczej służby wojskowej.

Z niezrozumieniem i wrogością spotykały się inicjatywy tych wyznań, aby organizować pomoc humanitarną dla obu stron konfliktu zbrojnego, np. kwakrzy i mennonici zorganizowali taką pomoc dla komunistycznego Wietnamu Północnego w latach 70. XX wieku, a współcześnie dla Kuby.

W latach 90. XX wieku kwakrzy, bracia morawscy i mennonici wspólnie zorganizowali Christian Peacemaker Teams – międzynarodową organizację, pracującą na rzecz eliminacji przemocy i niesprawiedliwości w rejonach skonfliktowanych. Jest to odpowiedź na zarzut, że wyznania pacyfistyczne to bezczynni idealiści, którzy przetrwali tylko dzięki sile armii Stanów Zjednoczonych.

W mniejszym stopniu propaguje pacyfizm: Społeczność Chrystusa a inaczej interpretują zagadnienie Świadkowie Jehowy[a].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Świadkowie Jehowy nie biorą udziałów w żadnych wojnach i innych konfliktach zbrojnych i odmawiają odbycia służby wojskowej. Nie są jednak pacyfistami w ścisłym tego słowa znaczeniu. Wyczekują wojny między Bogiem a nieposłuszną ludzkością, która utoruje drogę do ustanowienia nowego, pokojowego świata. Będzie to wybiórcza zagłada tylko nieposłusznych Jehowie Bogu mieszkańców ziemi, a ci, którzy ocaleją, będą żyli na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego („Przebudźcie się!” 8 maja 1997, s. 22, 23 Biblijny punkt widzenia: Czy chrześcijanie mają być pacyfistami?; Dlaczego Świadkowie Jehowy nie idą na wojnę?, jw.org)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Speicher, Sara i Durnbaugh, Donald F. (2003), Ecumenical Dictionary: Historic Peace Churches

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też kategorię: Kościoły pacyfistyczne.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Kościoły i związki wyznaniowe: