LWS-2

LWS-2
Ilustracja
LWS-2 w maju 1938 r.
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Lubelska Wytwórnia Samolotów

Typ

samolot sanitarny

Konstrukcja

górnopłat, podwozie – stałe

Załoga

2 (pilot, lekarz)

Historia
Data oblotu

1937

Wycofanie ze służby

1939

Liczba egz.

2 prototypy

Dane techniczne
Napęd

1 silnik gwiazdowy 9-cylindrowy Avia-Wright Whirlwind J5

Moc

220 KM (162 kW)

Wymiary
Rozpiętość

13 m

Długość

9,05 m

Wysokość

2,84 m

Powierzchnia nośna

32 m²

Masa
Własna

1 185 kg

Startowa

1 680 kg

Osiągi
Prędkość maks.

206 km/h

Prędkość przelotowa

185 km/h

Prędkość wznoszenia

3,8 m/s

Pułap

4 000 m

Zasięg

500 km

Dane operacyjne
Liczba miejsc
4 (pilot, lekarz, 2 miejsca dla chorych na noszach)
Użytkownicy
Polska

LWS-2polski samolot sanitarny. Zaprojektowany i zbudowany w 1937 roku w Lubelskiej Wytwórni Samolotów w Lublinie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1936 roku Dowództwo Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych i Polski Czerwony Krzyż (PCK) zamówiły w Lubelskiej Wytwórni Samolotów (LWS) nowoczesny i funkcjonalny samolot sanitarny. Samolot ten powinien być przystosowany do lądowania i startu z prowizorycznych lądowiskach trawiastych o niewielkich rozmiarach.

Wstępny projekt samolotu opracował inż. Zbysław Ciołkosz na początku 1936 roku. Samolot otrzymał oznaczenie LWS-2. Miał on układ górnopłata zastrzałowego, silnik gwiazdowy i kabinę zakrytą dla czterech osób. Po zatwierdzeniu tego projektu konstrukcję samolotu LWS-2 wykonali w 1937 roku inż. Jerzy Teisseyre i inż. Janusz Lang.

Zarząd Główny Polskiego Czerwonego Krzyża zamówił w LWS budowę dwóch prototypów – jednego do prób statycznych, drugiego do prób w locie. Już jesienią 1937 roku prototypy były gotowe, jeden z nich opatrzony znakami rejestracyjnymi SP-ATP został oblatany na lotnisku fabrycznym przez pilota – oblatywacza Władysława Szulczewskiego[1]. Podczas prób w locie prototyp samolotu LWS-2 okazał się udaną konstrukcją, miał dobre właściwości pilotażowe i osiągi oraz, co było bardzo ważne w tym samolocie, krótki start i lądowanie uzyskane dzięki dużej mechanizacji skrzydeł wzorowanej na konstrukcji płata samolotu RWD-9. Następnie samolot przeszedł kolejne próby w Instytucie Technicznym Lotnictwa w Warszawie, gdzie potwierdziły się jego zalety i został on dopuszczony do eksploatacji jako samolot sanitarny[2].

Pomimo dobrych osiągów, a także sukcesów międzynarodowych – w dniach 1–4 lipca 1938 roku samolot pilotowany przez por. Mieczysława Jakrzewicza wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Lotnictwa Sanitarnego w Esch-sur-Alzette w Luksemburgu, gdzie zajął pierwsze miejsce za najlepsze urządzenie kabiny dla rannych[3].

Produkcja seryjna nie została uruchomiona, pomimo tego że PCK zamówił 6 egzemplarzy tego samolotu. Zbudowano tylko zamówione przez PCK dwa prototypy, z tym że tylko jeden był przystosowany do lotu[4].

Użycie samolotu w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

W dniu 19 maja 1938 roku jedyny latający samolot LWS-2 został przekazany polskiemu lotnictwu wojskowemu, gdzie służył do przewozu rannych i chorych jeszcze na początku wojny we wrześniu 1939 roku[5]. Uszkodzony samolot został zdobyty przez Niemców na lotnisku w Krośnie, jego dalsze losy nie są znane.

Opis techniczny samolotu LWS-2

[edytuj | edytuj kod]

Samolot LWS-2 był czteromiejscowym samolotem sanitarnym, górnopłat zastrzałowym o konstrukcji mieszanej. Kadłub był kratownicowy, spawany z rur stalowych. Z przodu na łożu mieścił silnik gwiazdowy, za silnikiem umieszczony był zbiornik paliwa o pojemności 130 litrów. Śmigło dwułopatowe, metalowe, nastawne. Dalej usytuowana była kabina zakryta, w której z przodu z lewej strony był fotel pilota, za pilotem apteczka i miejsce dla lekarza z rozkładanym stolikiem, a dalej miejsce dla 2 chorych na noszach. Drzwi na nosze znajdowały się w dolnej lewej części kadłuba. Na końcu kadłuba umocowane było usterzenie klasyczne o konstrukcji drewnianej, przy czym pokrycie stateczników stanowiła sklejka, sterów – płótno. Kadłub był pokryty płótnem, tylko z przodu przy silniku kryty był blachą duralową. Samolot posiadał stałe podwozie z amortyzatorami olejowo-powietrznymi. Płat był prostokątny, zaokrąglony na końcach i zwężający się przy kadłubie, konstrukcji dwudźwigarowej, dwudzielnej, drewnianej. Kryty był do pierwszego dźwigara sklejką, a dalej płótnem. Płaty wyposażone były w skrzela wysuwane na całej krawędzi natarcia oraz w tzw. klapolotki, działające jako lotki w czasie lotu, natomiast przy lądowaniu zaś wychylone do dołu tworzące klapy szczelinowe[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Glass 1976 ↓, s. 169.
  2. Cynk 1971 ↓, s. 331.
  3. Sukcesy polskiego lotnictwa sanitarnego w Luksemburgu. „Skrzydlata Polska”. 6-7/1938, s. 174-175, czerwiec-lipiec 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  4. Samolot sanitarny LWS-2. „Skrzydlata Polska”. 31/1962, s. 18, 5 sierpnia 1962. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  5. Zasieczny 2014 ↓, s. 23.
  6. Glass 1976 ↓, s. 170.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
  • Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
  • Andrzej Zasieczny: Broń Wojska Polskiego 1939-1945. Lotnictwo. Marynarka Wojenna. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2014. ISBN 978-83-7020-538-6. OCLC 879537985.