![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Lewis Burwell „Chesty” Puller (ur. 26 czerwca 1898 w West Point, zm. 11 października 1971 w Hampton) – amerykański dowódca wojskowy, generał porucznik United States Marine Corps[1][2].
Lewis Burwell Puller urodził się 26 czerwca 1898 w West Point w hrabstwie King William w stanie Wirginia w USA. W 1917 rozpoczął naukę w Virginia Military Institute. Zainspirowany przebiegiem walk 5 pułku piechoty morskiej w bitwie w lesie pod Belleau, przerwał naukę i zaciągnął się jako szeregowy do korpusu w Parris Island w Karolinie Południowej. Nie wziął jednak udziału w walkach I wojny światowej. Został skierowany do Officer Training School w bazie Quantico.
Wysłany na Haiti w szeregach „Gendarmerie d’Haiti”. W 1922 służył jako adiutant generała Aleksandra Vandergrifta, przyszłego komendanta Korpusu Piechoty Morskiej. 6 marca 1924 powrócił do Stanów Zjednoczonych jako podporucznik. W 1928 wyjechał do Nikaragui. Wziął udział w walkach z partyzantami antyamerykańskimi i zdobył swoje pierwsze odznaczenie – Navy Cross[3]. W lipcu 1931 powrócił do Stanów Zjednoczonych w celu przejścia całorocznego szkolenia „Company Officers Course” w Fort Benning, w Georgii. Ponownie został skierowany do Nikaragui, gdzie po raz kolejny zdobył Navy Cross. Po służbie w Nikaragui został przydzielony do służby w oddziale ochrony amerykańskiej ambasady w Pekinie w Chinach. Następnie został wysłany na krążownik USS Augusta (CA-31), którego dowódcą był Chester Nimitz. Lewis Puller powrócił w roku 1936 do Stanów Zjednoczonych i został instruktorem. W 1939 został przydzielony jako dowódca oddziału na pokładzie USS Augusta. Od maja 1940 pełnił służbę w 2. batalionie 4 Pułku Marines i ostatecznie został dowódcą tego batalionu w randze majora.
Lewis Burwell „Chesty” Puller w sierpniu 1941 został mianowany na stanowisko dowódcy 1. batalionu 7 Pułku 1 Dywizji Marines. Wziął udział w wojnie na Pacyfiku. Podczas bitwy o Henderson Field na Guadalcanalu – największej bitwy lądowej krwawej kampanii na wyspach Salomona, dowodzony przez niego batalion krwawo odparł jeden z najsilniejszych ataków oddziałów japońskiej 17 Armii. Walczył później w bitwie na Przylądku Gloucester i w bitwie o Peleliu. 1 lutego 1944 został awansowany do stopnia pułkownika. W listopadzie 1944 wrócił do Stanów Zjednoczonych.
W chwili wybuchu wojny koreańskiej został mianowany dowódcą 1 Pułku Marines. 15 września 1950 brał udział w desancie na Incheon. 20 maja 1951 wrócił ostatecznie do Stanów Zjednoczonych.
Lewis „Chesty” Puller służył jeszcze na różnych stanowiskach dowodzenia, zostając awansowany na generała (kolejno Major General i Lieutenant General). 1 listopada 1955 z powodu kłopotów zdrowotnych został zmuszony do przejścia na emeryturę. W 1965, podczas rozpoczynającego się konfliktu w Wietnamie, starał się o przywrócenie do służby, lecz jego prośba została odrzucona.
Zamieszkał na wsi wraz ze swoją żoną Virginią McCandlish Puller. Zmarł 11 października 1971 w wieku 73 lat. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Christchurch w stanie Wirginia.
Ich syn Lewis Burwell Puller Jr., laureat Nagrody Pulitzera z 1992[4] za książkę „Fortunate Son: The Autobiography of Lewis B. Puller Jr.”[5], walczył w wojnie wietnamskiej. Został ciężko ranny i okaleczony. W 1994 popełnił samobójstwo.
Lewis Burwell Puller był odznaczany ponad pięćdziesiąt razy, jednak nigdy nie otrzymał Medalu Honoru.
Imieniem generała nazwano: