Linia bazowa
Linia bazowa (ang. baseline) – w typografii linia, na której spoczywają wszystkie litery, nazywana też linią główną czy podstawową[1].
Na ilustracji po prawej tylko litera „p” posiada wydłużenie dolne, reszta jest osadzona na linii bazowej (wyróżniona na czerwono).
Większość krojów pisma posiada następujące cechy związane z linią bazową:
- wielkie litery są umieszczone na linii bazowej, najczęstszymi wyjątkami od tej reguły są litery „J” (posiadające czasem wydłużenie dolne) i „Q” (którego wstęga przekracza linię);
- niektóre cyfry nautyczne mają wydłużenia dolne (3, 4, 5, 7, 9);
- niektóre małe litery posiadają wydłużenia dolne (g, j, p, q, y);
- znaki z zaokrąglonymi górnymi i dolnymi częściami (0, 3, 6, 8, c, C, G, J, o, O, Q) delikatnie przekraczają linię bazową (dotyczy to również linii wersalików (ang. cap height) w przypadku majuskuły i wysokości x (ang. x-height) w przypadku minuskuły) w celu optycznego wyrównania ich wielkości w stosunku do liter kwadratowych (M, H, X, itp.)[2].
Pionowa odległość pomiędzy sąsiednimi wersami, tzn. odległość pomiędzy liniami bazowymi, określana jest jako leading.