Soronia[1] | |||
Erichson, 1843 | |||
Okres istnienia: oligocen–dziś | |||
Soronia grisea | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj |
lizaczka | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Nitidula punctatissima Illiger in Schneider, 1794 | |||
Synonimy | |||
|
Lizaczka[2][3] (Soronia) – rodzaj chrząszczy z rodziny łyszczynkowatych i podrodziny Nitidulinae. Ma zasięg kosmopolityczny. Obejmuje ponad 40 opisanych gatunków. W zapisie kopalnym znany jest od oligocenu[4].
Chrząszcze o ciele w zarysie owalnym do prawie jajowatego[4][5]. Stopień wysklepienia wierzchu ciała jest lekki do umiarkowanego. Grzbietowa strona ciała ma bezładne punktowanie[4]. Na pokrywach występują niezbyt wyraźne i poprzerywane żeberka podłużne[4][5], porośnięte grubymi i hakowato wygiętymi ku tyłowi włoskami czarnymi i białymi[5]. Czułki mają człon pierwszy guzowato nabrzmiały[4][5], a trzy człony ostatnie uformowane w niezmodyfikowaną buławkę. Rowki do chowania czułków są wyraźnie widoczne, silnie wgłębione[4]. Przedpiersie ma wyrostek międzybiodrowy na wierzchołku spłaszczony, wyraźnie poszerzony i prosto ścięty[4][5]. Odnóża przedniej pary mają zewnętrzno-wierzchołkowe kąty goleni zaokrąglone i bardzo drobno powykrawane. Wzdłuż zewnętrznych krawędzi goleni pozostałych par biegnie obrzeżenie z cienkimi szczecinkami. Stopy mają wąskie człony o bardzo słabo wykształconych płatach, niezmodyfikowane pazurki oraz dobrze między nimi widoczne empodia[4].
Owady saproksyliczne. Larwy rozwijają się w fermentującym soku wyciekającym ze zranionych drzew liściastych[6]. Postacie dorosłe spotyka się w szerszym spektrum siedlisk – oprócz wycieków soku także w grzybach nadrzewnych, pod wilgotną i murszejącą korą, w chodnikach larw trociniarkowatych, a czasem na fermentujących owocach oraz w pryzmach gnijących szczątków roślinnych, zwłaszcza buraków cukrowych i brukwi[7][4][5][6].
Zasięg rodzaju jest kosmopolityczny. Najliczniej reprezentowany jest w krainie australijskiej[4][5], gdzie znany jest nie tylko z Australii, ale też Nowej Zelandii i Nowej Kaledonii[4]. W krainie palearktycznej występuje 9 gatunków lizaczek, z czego dwa, S. grisea i S. punctatissima, stwierdzono w Polsce[5].
Takson ten wprowadzony został w 1843 roku przez Wilhelma Ferdinanda Erichsona[8]. W 1943 roku Carl T. Parsons dokonał formalnego wyznaczenia Nitidula punctatissima gatunkiem typowym rodzaju[9]. W obrębie plemienia Nitidulini rodzaj ten tworzy zdefiniowany w 1988 roku przez Aleksandra Kirejczuka kompleks rodzajów, w którego skład wchodzą również Amphotis, Annachramus, Hisparonia, Lobiopa, Omosiphila, Macleayania, Ornosia, Pleoronia, Sebastianella, Stenoronia oraz Temnoracta[4].
Do rodzaju tego należy ponad 40 opisanych gatunków[4], w tym[10]: