Lotus 56

Lotus 56

Lotus 56B podczas Grand Prix Holandii 1971
Kategoria	Formuła 1 Indianapolis 500
Konstruktor	Lotus
Projektant	Colin Chapman Maurice Philippe
Dane techniczne
Nadwozie	aluminiowe monocoque, karoseria z włókna szklanego
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze, wewnątrz sprężyny/amortyzatory
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, wewnątrz sprężyny/amortyzatory
Silnik	Pratt & Whitney STN 6/76, turbina gazowa
Skrzynia biegów	brak
Paliwo	Shell
Opony	Firestone
Historia
Debiut	Grand Prix Holandii 1971
Kierowcy	David Walker Reine Wisell Emerson Fittipaldi
Używany	1971
Wyścigi	3
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
Lotus 38 Lotus 64
Multimedia w Wikimedia Commons

Lotus 56 – samochód wyścigowy, zaprojektowany przez Colina Chapmana i Maurice'a Philippe'a dla Team Lotus. Ten eksperymentalny model, ścigający się w Indianapolis 500 i Formule 1, był napędzany przez turbinę gazową Pratt & Whitney.

Konstrukcja

Lotus 56 był zaprojektowany na Indianapolis 500 1968 jako następca udanego Lotusa 38. Samochód nie został wyposażony w standardowy używany w tego typu pojazdach silnik, a w turbinę gazową Pratt & Whitney STNB6B-74. Z powodu natury takiej jednostki nie była potrzebna skrzynia biegów. Napęd był przenoszony na cztery koła przez układ Ferguson, co również było rzadkim rozwiązaniem. Turbina gazowa nie zapewniała takich osiągów, jak doładowane silniki o spalaniu wewnętrznym, ale Chapman był przekonany, że napęd na cztery koła zapewni lepszą przyczepność i przewagę nad konkurencją.

56 w wyścigach

Indianapolis 500

Projekt został dofinansowany przez firmę STP i wystawione na wyścig Indianapolis 500, a mające kształt klina modele 56, zostały pomalowane na pomarańczowo.

Lotus miał zamiar zgłosić do Indianapolis 500 swoich dwóch kierowców Formuły 1 – Jima Clarka i Grahama Hilla, a także prezesa STP, Andy'ego Granatellego. Dwa pozostałe samochody mieli prowadzić kierowcy amerykańscy, z czego jednym z nich miał być Parnelli Jones. Jednakże Clark zmarł w kwietniu w wyścigu Formuły 2, a jego zastępca – Mike Spence – miesiąc później podczas jednej z sesji testowych na torze Indianapolis. Ostatecznie kierowcami zostali Graham Hill, Joe Leonard i Art Pollard. Leonard zdobył pole position. Hill miał wypadek w połowie wyścigu, a Leonard i Pollard wycofali się wskutek awarii pompy paliwa na kilka okrążeń przed metą, z czego Leonard, gdy był liderem.

Pod koniec roku turbiny gazowe oraz napędy 4WD zostały zabronione przez USAC.

Formuła 1

Chapman uważał, że może wystawić model 56 w Formule 1. W tym celu w 1970 roku zadzwonił do Pratt & Whitney z prośbą, by firma ta dostosowała swój silnik do przepisów Formuły 1. Tak powstał Lotus 56B, który dysponował mocą około 600 KM przy 425 KM mocy tradycyjnych silników. Układ przeniesienia napędu był prostszy i samochód nie wymagał skrzyni biegów lub sprzęgła. Silnik był ponadto lżejszy i mniejszy od zwykłych silników tłokowych. Samochód nie miał otworów na chłodnice w sekcjach bocznych, a kominy za głową kierowcy, które uwalniały gorące gazy z turbiny. Silnik zużywał bardzo dużo paliwa, więc dodatkowe miejsce w sekcjach bocznych zostało zajęte przez zbiorniki paliwa, mogące pomieścić 280 litrów parafiny. Niemożność hamowania silnikiem spowodowała, że kierowca mógł hamować tylko przez zwykłe hamulce. W modelu 56B były one cięższe i większe, a kierowca do hamowania musiał używać lewej stopy, co było rzadko spotykaną techniką w tamtym czasie.

Koncept turbiny gazowej mógł dać Lotusowi zwycięstwo w Grand Prix Holandii 1971, kiedy to David Walker przedzierał się w trakcie wyścigu z końca stawki i doganiał prowadzących Jacky'ego Ickxa i Pedro Rodrígueza. Jednakże Australijczyk odpadł już na szóstym okrążeniu. Chapman był niezadowolony, że Walker nie ukończył wyścigu, ale jednocześnie przekonany, że mógł go wygrać. W związku z tym model 56B został wystawiony do Grand Prix Wielkiej Brytanii i Grand Prix Włoch, gdzie jednak spisywał się słabo.

Mimo planów zbudowania mniejszej i lżejszej wersji modelu Lotus 56B był ostatnim samochodem Formuły 1 wykorzystującym turbinę gazową.

Wyniki

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
^1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1

Indianapolis 500

Rok	Kierowcy	Start.	Msc.	Okr.	Uwagi
1968	Art Pollard	11	13	188	pompa paliwa
	Joe Leonard	1	12	191	pompa paliwa
	Graham Hill	2	19	110	wypadek

Formuła 1

Rok	Zespół	Silnik	Opony	Kierowcy	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	Pkt.	Msc.
1971	Team Lotus	Pratt & Whitney	F		ZAF	ESP	MCO	NLD	FRA	GBR	DEU	AUT	ITA	CND	USA	0 (21)	5
				Dave Walker				NU
				Reine Wisell						NS
	World Wide Racing			Emerson Fittipaldi									8

Bibliografia

• Wouter Melissen: Lotus 56. ultimatecarpage.com. [dostęp 2012-04-22]. (ang.).
• Lotus 56B Pratt & Whitney. f1technical.net. [dostęp 2012-04-22]. (ang.).