Lucius Arruntius Camillus Scribonianus (zm. 41 n.e.) – uzurpator, który próbował obalić cesarza Klaudiusza w 41 n.e.
Skrybonianus był prawdopodobnie synem (lub wnukiem) Marka Furiusza Kamillusa, bratem Liwii Medulliny, drugiej narzeczonej Klaudiusza i potomkiem zdobywcy Wejów[1]. Został adoptowany przez Lucjusza Arruntiusza Młodszego, który był konsulem w 6 n.e. Skrybonianus został konsulem w 32 n.e. razem z Gnejuszem Domicjuszem Ahenobarbusem, ojcem Nerona.
W 41 n.e. po śmierci Kaliguli był brany pod uwagę jako jego następca[2]. Mimo bliskich związków z Klaudiuszem wzniecił przeciwko niemu rebelię. Pełnił wtedy rolę cesarskiego legata w Dalmacji. Gdy wojska Legio VII Macedonica i Legio XI[3] ogłosiły go imperatorem, w Rzymie oczekiwał jego przybycia wpływowy senator Anniusz Winicjanus[2] wtajemniczony w spisek mający na celu obalenie Klaudiusza. Przewrót nie powiódł się, gdyż Skrybonianus ogłosił zamiar przywrócenia republiki[2], co spowodowało odwrócenie się od niego wojska. Uciekł więc na wyspę Issa, gdzie popełnił samobójstwo[2] lub został zamordowany przez żołnierza Wolaginiusza[4]. Według Swetoniusza uzurpacja miała trwać pięć dni[5].
Synowi Skrybonianusa pozwolono pełnić urząd kwestora w 49 n.e.