![]() M-77 Oganj w muzeum w Nowym Sadzie | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Bratstvo Novi Travnik, HK Krusik , IMK 14. oktobar |
Typ pojazdu |
samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet niekierowanych |
Trakcja |
kołowa (6x6) |
Załoga |
5 |
Historia | |
Prototypy |
1975 |
Produkcja |
od 1977 |
Dane techniczne | |
Silnik |
FAMOS diesel[1] |
Długość |
8,4 m |
Szerokość |
2,5 m |
Wysokość |
3,1 m |
Masa |
22 tony |
Moc jedn. |
256 KM |
Osiągi | |
Prędkość |
80 km/h |
Zasięg pojazdu |
600 km |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) |
1,2 m |
Rowy (szer.) |
0,75 m |
Ściany (wys.) |
0,5 m |
Kąt podjazdu |
60% |
Przechył boczny |
30% |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
32 × npr kal. 128 mm 1 × km kal. 12,7 mm | |
Użytkownicy | |
![]() ![]() ![]() |
M-77 Oganj (pol. ogień; ozn. NATO: YMRL-32) – samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa, produkcji jugosłowiańskiej, dla rakiet niekierowanych o kalibrze 128 mm.
Opracowana pod koniec lat 60. XX wieku. Prototyp został pokazany pierwszy raz publicznie w 1975. Weszła do służby w 1980. Nadal znajduje się na wyposażeniu armii państw byłej Jugosławii[1].
Wyrzutnia składa się z 32 prowadnic rakiet niekierowanych, z głowicami przeciwpancernymi lub przeciwpiechotnymi, o kalibrze 128 mm. Ładowanie automatyczne lub ręczne. Zasięg maksymalny powyżej 20 km. Cała salwa (trwająca 20 sekund) zapewnia pokrycie terenu o powierzchni od 0,36 do 1,1 hektara[1].
Podwozie stanowi ciężarówka FAP 2026, w układzie osi 6x6. Na dachu może zostać zamontowany karabin maszynowy kal. 12,7 mm[1].
Dedykowana rakieta, o tej samej nazwie, ma kaliber 128 mm, długość 2600 mm, masę 67 kg (w tym 19,5 kg głowicy bojowej). Zestaw może być przystosowany do nowszych rakiet typu Grad-M i Grad-2000
Zestaw jest nadal produkowany przez serbską firmę HK “KRUŠIK”, jako Oganj-C. Jest to wersja 24 lub 32 prowadnicowa, z załogą 6 osobową, na podwoziu TAM 150T11 BV 6x6. Zasięg maksymalny rakiet wynosi 21,5 km. Szybkostrzelność: 2 rakiety/s. Zestaw może oddać dwie pełne salwy w ciągu 6,5 minuty, licząc od zatrzymania do ponownego ruchu, dzięki przenoszeniu pakietu rakiet gotowych do przeładowania.[2]