| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Marc Pincherle (ur. 13 czerwca 1888 w Konstantynie, zm. 20 czerwca 1974 w Paryżu[1][2]) – francuski muzykolog.
Studiował na Sorbonie, gdzie jego nauczycielami byli Louis Laloy, André Pirro i Romain Rolland[1][2]. Wykładał w paryskiej École Normale de la Musique, od 1927 do 1955 roku był dyrektorem artystycznym Société Pleyel[1][2]. Pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopism „Le Monde musical” (1925–1927) i „Musique” (1927–1930)[1]. Uczestnik I i II wojny światowej[2]. W 1940 roku dostał się jako jeniec do niemieckiej niewoli, w której przebywał do marca 1941 roku[2]. Był członkiem Société Française de Musicologie, w latach 1932–1935 pełnił funkcję jego sekretarza, 1945–1948 wiceprezesa[1][2], a 1948–1956 prezesa[1][2]. Od 1948 roku kierował założoną przez siebie Académie Charles-Cros[1]. Był członkiem Académie Royale de Belgique i członkiem honorowym Royal Musical Association w Londynie[1].
W swojej pracy naukowej zajmował się badaniami nad muzyką instrumentalną XVII i XVIII wieku[1][2], ze szczególnym naciskiem na stronę wykonawczą utworów na instrumenty smyczkowe[1]. Napisał obszerną monografię na temat życia i twórczości Antonia Vivaldiego[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])