| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data śmierci |
po 1326 |
| Gatunki | |
| Zawód |
Marchetto da Padova, Marchettus de Padua (ur. około 1274 w Padwie, zm. po 1326[1]) – włoski teoretyk muzyki okresu średniowiecza.
Do roku 1308 przebywał w Padwie[2], gdzie w latach 1305–1307 pełnił funkcję maestro di canto w miejscowej katedrze[1][2][3]. Później działał w Cesenie i Weronie[2]. Przypuszcza się, że mógł być zakonnikiem, że wykładał na Uniwersytecie Padewskim oraz że działał na dworze Karola II i Roberta I w Neapolu, brak jednak jednoznacznego potwierdzenia tych domysłów[2]. Przypisywane jest mu autorstwo trzech motetów[1].
Jest autorem dwóch traktatów teoretycznych napisanych na początku XIV wieku, Lucidarium in arte musicae planae i Pomerium artis musicae mensurabilis[1][2][3], a także mniejszego dziełka Brevis compilatio in arte musicae mensuratae, zawierającego streszczenie treści przedstawionych w Pomerium[1][2]. Dzieła te stanowią wyczerpujące kompendia, ujmujące ówczesną włoską teorię muzyki[2][3]. Lucidarium zawiera podstawowe informacje na temat muzyki i skal kościelnych, a także omówienie interwałów i konsonansów, w którym autor dokonał podziału całego tonu na pięć równych części[2][3]. Pomerium jest natomiast traktatem poświęconym notacji menzuralnej, zawierającym omówienie znaków nutowych i pauz[2][3]. Bogato ilustrowane przykładami muzycznymi traktaty Marchettusa cieszyły się w średniowieczu dużą popularnością, doczekały się licznych kopii oraz cytowań i komentarzy w pracach innych autorów[2][3].