Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
13 sierpnia 1974 |
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: socjologia i etyka | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura | |
Nauczycielka akademicka | |
Uczelnia |
Maria Jadwiga Ossowska z domu Niedźwiedzka (ur. 16 stycznia 1896 w Warszawie, zm. 13 sierpnia 1974 tamże) – polska etyczka, teoretyczka, socjolożka i psycholożka moralności.
Uczennica Tadeusza Kotarbińskiego i Jana Łukasiewicza. Pod opieką tego ostatniego w 1921 roku obroniła pracę doktorską poświęconą etyce stoików. Po otrzymaniu tytułu doktora, a przed podjęciem pracy na Uniwersytecie Warszawskim, studiowała na Sorbonie. Po habilitacji (uzyskanej w 1932 roku) wyjechała na stypendium do Wielkiej Brytanii, gdzie przebywała do 1935 roku. W czasie wojny wykładała na tajnym uniwersytecie, w mieszkaniu Ossowskich na Żoliborzu, wraz z mężem angażowała się w pomoc Żydom (jeszcze przed wojną była przeciwniczką wprowadzenia getta ławkowego)[1]. W latach 1945–1948 profesor Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie uczyła etyki m.in. Leszka Kołakowskiego. Od 1948 wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1952–1962 kierowniczka Zakładu Historii i Teorii Moralności Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. W 1972 otrzymała nagrodę państwową I stopnia. Żona Stanisława Ossowskiego[2]. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C2-9-9)[3].
Ostatnia z wymienionych książek jest zbiorem prac Marii Ossowskiej, opublikowanych w latach 1919–1974. Autorka napisała we wstępie[4]:
Ta próba systematyzacji może posłużyć jako punkt zaczepienia dla dyskusji, której wzniecenie stawiam sobie przede wszystkim za cel.
Przez dyskusję bowiem, a nie przez formułowanie bezapelacyjnych nakazów albo zakazów, kształci się jak myślę świadomość moralną.