Mateusz Piskorski

Mateusz Piskorski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 maja 1977
Szczecin

Poseł V kadencji Sejmu
Okres

od 19 października 2005
do 4 listopada 2007

Przynależność polityczna

Samoobrona
Rzeczpospolitej Polskiej

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Mateusz Andrzej Piskorski (ur. 18 maja 1977 w Szczecinie) – polski polityk, nauczyciel akademicki, politolog, publicysta i dziennikarz. Poseł na Sejm V kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

W 2001 ukończył studia politologiczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Szczecińskiego. W lutym 2011 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, broniąc na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu pracę doktorską pod tytułem Samoobrona RP w polskim systemie partyjnym[1].

W 2002 został zatrudniony jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Szczecińskim, skąd odszedł w 2005. Wykładał też w Collegium Balticum i Wydziale Zamiejscowym Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Szczecinie. W 2007 powrócił do pracy na Uniwersytecie Szczecińskim. W 2008 został prezesem Towarzystwa Współpracy Polsko-Wenezuelskiej. Objął też funkcję prezesa zarządu Nord Media Press Sp. z o.o. Pracował również w KRRiT. Od grudnia 2009 do grudnia 2010 był zastępcą dyrektora Polskiego Radia Euro[2]. Był adiunktem na Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Następnie był dziekanem Wydziału Nauk Politycznych Wyższej Szkoły Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie[3]. Został później zatrudniony jako adiunkt w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Stalowej Woli oraz w Wyższej Szkole Współpracy Międzynarodowej i Regionalnej im. Zygmunta Glogera w Wołominie[1].

Jego teksty ukazywały się m.in. w „Polityce Narodowej”, „Obywatelu”, „Myśli Polskiej” i „Myśli.pl”

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1996 wstąpił do Unii Społeczno-Narodowej, a po jej rozwiązaniu został członkiem Stronnictwa Narodowego[4]. Jako jeden z liderów struktur SN w Szczecinie zawarł porozumienie swojego środowiska z Polskim Stronnictwem Ludowym[4]. Współtworzył także szczeciński oddział Stowarzyszenia na rzecz Tradycji i Kultury „Niklot”[5], które wydawało również pisma niskonakładowe (ziny) „Odala”, „Wadera”, w których propagował nacjonalizm słowiański. Założył i stanął na czele stowarzyszenia Europejskie Centrum Analiz Geopolitycznych (następnie został jego wiceprzewodniczącym[6], a później sekretarzem generalnym[7]). W 2002 wstąpił do Samoobrony RP. Pełnił funkcję asystenta społecznego posła Jana Łącznego. Doradzał prezydium partii w sprawach polityki zagranicznej. Był też członkiem komitetu wyborczego Andrzeja Leppera jako kandydata w wyborach prezydenckich w 2005[8].

W wyborach w 2005 z listy Samoobrony RP uzyskał mandat posła na Sejm V kadencji z okręgu szczecińskiego z poparciem 5610 głosów. Pracował w Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Regulaminowej i Spraw Poselskich. Był także wiceprzewodniczącym komisji nadzwyczajnych: ds. zmian w ustawie o IPN oraz ds. ustaw o reprywatyzacji. Reprezentował również Sejm RP w Zgromadzeniu Unii Zachodnioeuropejskiej. W wyborach samorządowych w 2006 został zgłoszony jako kandydat na prezydenta Szczecina, jednak wycofał się przed głosowaniem i poparł Teresę Lubińską z PiS[9]. W styczniu 2007 objął funkcję rzecznika prasowego Samoobrony RP[10].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (uzyskał 2808 głosów). W grudniu tego samego roku wszedł w skład prezydium Samoobrony RP. W styczniu 2009 brał udział w tworzeniu ugrupowania Libertas Polska[11]. Wystąpił z Samoobrony RP[12], jednak później do niej powrócił i ponownie zasiadał w jej prezydium[13].

W wyborach parlamentarnych w 2011 bez powodzenia kandydował do Sejmu z 1. miejsca listy Polskiej Partii Pracy – Sierpień 80 (z rekomendacji Samoobrony RP) w okręgu podwarszawskim (otrzymał 578 głosów)[14]. W kwietniu 2012 wstąpił do PPP, jednak po kilku miesiącach wrócił do Samoobrony, a w listopadzie tego samego roku został pierwszym wiceprzewodniczącym tej partii[15]. W lutym 2015 został wybrany na przewodniczącego nowo powołanego ugrupowania Zmiana[16].

W 2014 wsparł powszechnie nieuznane referendum na Krymie, w trakcie którego kierował grupą „niezależnych obserwatorów”[17].

W maju 2016 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Przedstawiono mu zarzuty szpiegostwa na rzecz rosyjskiego oraz chińskiego wywiadu cywilnego[18], w tym poprzez udział w spotkaniach operacyjnych z osobami kontaktowymi i przyjmowanie zadań operacyjnych celem propagowania rosyjskich interesów, za co miał otrzymywać wynagrodzenie[19]; następnie decyzją sądu został tymczasowo aresztowany[20]. Tymczasowe aresztowanie było następnie przedłużane. W maju 2018 grupa robocza ONZ ds. arbitralnych zatrzymań zaapelowała do polskich władz o jego uwolnienie i zakończenie śledztwa[21]. W maju 2019, po uiszczeniu 200 tysięcy złotych poręczenia majątkowego, uchylono wobec Mateusza Piskorskiego tymczasowe aresztowanie[22]. W okresie przebywania w areszcie śledczym według Mateusza Piskorskiego wspierali go i działali na rzecz jego uwolnienia m.in. Kornel Morawiecki[23], Janusz Korwin-Mikke, Grzegorz Braun i Piotr Ikonowicz[24].

Został współpracownikiem rosyjskich prokremlowskich mediów – agencji informacyjnej Sputnik i telewizji RT[25][26]. W trakcie inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 występował też w państwowych mediach białoruskich[27]. W tym samym roku promował przetłumaczoną przez siebie książkę Manifest Wielkiego Przebudzenia i pisma czasu wojny autorstwa rosyjskiego geopolityka Aleksandra Dugina[28].

W marcu 2022 wystąpił jako tłumacz pierwszej damy Agaty Kornhauser-Dudy podczas spotkania z uchodźcami wojennymi z Ukrainy. Zdarzenie to wywołało szeroki rozgłos medialny z uwagi na toczące się wobec Mateusza Piskorskiego postępowanie karne związane z zarzutami szpiegostwa[29][30].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Dr Mateusz Piskorski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-04-30].
  2. ↑ Zastępca dyrektora radiowej Czwórki odwołany. zw.com.pl, 22 grudnia 2010. [dostęp 2018-06-02].
  3. ↑ Władze uczelni. wssmia.edu.pl. [dostęp 2018-06-02].
  4. ↑ a b Podpis posła ze swastyką. „Nigdy Więcej”. Nr 15, 2006. [dostęp 2022-12-31]. 
  5. ↑ Jesienny zaciąg Leppera. newsweek.pl, 6 października 2002. [dostęp 2018-06-02].
  6. ↑ Stowarzyszenie Europejskie Centrum Analiz Geopolitycznych. zachodniopomorskie.ngo.pl. [dostęp 2018-06-02].
  7. ↑ Eksperci ECAG. geopolityka.org. [dostęp 2018-06-02].
  8. ↑ Skład Komitetu Wyborczego kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Leppera. samoobrona.org.pl, 5 sierpnia 2005. [dostęp 2018-06-02].
  9. ↑ Kandydat Samoobrony rezygnuje ze startu w wyborach na rzecz kandydatki PiS. wp.pl, 10 listopada 2006. [dostęp 2018-06-02].
  10. ↑ Mateusz Piskorski został rzecznikiem prasowym Samoobrony. wyborcza.pl, 10 stycznia 2007. [dostęp 2018-06-02].
  11. ↑ Wkrótce wniosek o zarejestrowanie antyunijnej organizacji Libertas. wprost.pl, 16 stycznia 2009. [dostęp 2018-06-02].
  12. ↑ Polskie Radio zatrudnia rzecznika Samoobrony. wprost.pl, 18 grudnia 2009. [dostęp 2018-06-02].
  13. ↑ Sprawozdanie: Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej. pkw.gov.pl, 2012. [dostęp 2018-06-02].
  14. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. pkw.gov.pl. [dostęp 2018-06-02].
  15. ↑ Informacja. samoobrona.org.pl, 26 listopada 2012. [dostęp 2018-06-02].
  16. ↑ Zmiana – nowa partia byłego rzecznika Samoobrony. interia.pl, 21 lutego 2015. [dostęp 2018-06-02].
  17. ↑ Piskorski: Ukraina to państwo upadłe. Krym bał się banderowców i my też powinniśmy się bać. rmf24.pl, 19 marca 2014. [dostęp 2022-07-15].
  18. ↑ Łukasz Woźnicki: Po blisko trzech latach Mateusz Piskorski wychodzi z aresztu. wyborcza.pl, 15 maja 2019. [dostęp 2019-07-06].
  19. ↑ Łukasz Woźnicki: Piskorski już 21 miesięcy siedzi w areszcie bez aktu oskarżenia. wyborcza.pl, 26 lutego 2018. [dostęp 2018-11-10].
  20. ↑ Mariusz Jałoszewski, Wojciech Czuchnowski: ABW: Partię Zmiana założyli Rosjanie. wyborcza.pl, 25 maja 2016. [dostęp 2018-06-02].
  21. ↑ ONZ wzywa Polskę do uwolnienia Mateusza Piskorskiego. wprost.pl, 14 maja 2018. [dostęp 2018-06-02].
  22. ↑ Mateusz Piskorski wyszedł z aresztu. onet.pl, 16 maja 2019. [dostęp 2019-05-19].
  23. ↑ Rafał Kalukin: Kornel Morawiecki i jego towarzysze. polityka.pl, 9 października 2018. [dostęp 2022-12-31].
  24. ↑ Łukasz Grzegorczyk: Piskorski wyszedł na wolność. Oskarżony o szpiegostwo już udzielił wywiadu Rosjanom. natemat.pl, 21 maja 2019. [dostęp 2019-07-06].
  25. ↑ Wojciech Cieśla: Ostatni więzień z Rakowieckiej Rosyjski szpieg, czy ofiara niepopularnych poglądów?. newsweek.pl, 15 maja 2019. [dostęp 2022-04-01].
  26. ↑ Michał Gąsior: „Majdan inspirowany z zewnątrz” – były poseł Samoobrony Mateusz Piskorski ekspertem prokremlowskiej Russia Today. natemat.pl, 5 marca 2014. [dostęp 2022-04-01].
  27. ↑ Hubert Ossowski: „Prorosyjski propagandysta”. Żaryn o działalności Polaka. wp.pl, 6 lipca 2022. [dostęp 2022-11-07].
  28. ↑ Kamil Kusier: Zapowiadana promocja książki Aleksandra Dugina w Gdańsku się nie odbędzie. Przynajmniej na ten moment!. naszemiasto.pl, 26 października 2022. [dostęp 2022-11-07].
  29. ↑ Maciej Nycz: WP: Oskarżony o szpiegostwo tłumaczem pierwszej damy na spotkaniu z uchodźcami. rmf24.pl, 12 marca 2022. [dostęp 2022-12-31].
  30. ↑ Burza po spotkaniu z udziałem Agaty Dudy. Kto odpowiada za obecność oskarżonego o szpiegostwo?. wprost.pl, 13 marca 2022. [dostęp 2022-12-31].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]