Pełne imię i nazwisko |
Matthew Hodgson | ||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
185 cm | ||||||||||||||||||||||||||
Masa ciała |
103 kg | ||||||||||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Matt Hodgson (ur. 25 czerwca 1981 w Sydney) – australijski rugbysta grający w trzeciej linii młyna, reprezentant kraju zarówno w wersji piętnasto-, jak i siedmioosobowej, triumfator Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011.
Dorastał w Avoca Beach, a karierę sportową rozpoczął w lokalnym klubie Avoca Beach RC. Dla juniorskiego zespołu rozegrał pięćdziesiąt spotkań, zaś dla seniorskiego dwanaście, po czym przeniósł się do Sydney, by grać dla Eastwood[1][2]. Prócz przeplatanych kontuzjami sukcesów z Eastwood, w tym triumfu w Shute Shield, wybierany był też do zespołów U-19 i U-21 NSW Country[3][4]. Przez rok grał także dla Manly RUFC[5], a w stanowych barwach rozegrał w tym czasie cztery towarzyskie spotkania[6].
Z uwagi, iż drogę do składu Waratahs blokował mu Phil Waugh, przeniósł się do nowo utworzonego zespołu Western Force[7]. W jego barwach zadebiutował w otwierającym sezon 2006 meczu[8], stał się następnie stałym punktem zespołu[9][10][11][12][13][14][15][16][17] i podpisywał kolejne kontrakty z ważnością ostatniego upływającego w 2016 roku[18][19][20][21]. Pięćdziesiąty mecz w jego barwach zaliczył w sezonie 2010[22], zaś setny cztery lata później[23]. Trzykrotnie, w latach 2009[24], 2010[25] i 2014[26] był wybierany najlepszym zawodnikiem drużyny, otrzymał Force Man Award dla gracza utożsamiającego ducha zespołu zarówno na boisku, jak i poza nim, oraz wyróżnienie przyznawane przez fanów[27].
Na poziomie klubowym w tym czasie związany był z Palmyra RFC, a następnie z Wanneroo RUFC[28][29]. W 2007 roku w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship został przydzielony do drużyny Melbourne Rebels[30], jednak nie zagrał w żadnym meczu z powodu serii kontuzji[31], a w inauguracyjnej edycji National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Perth Spirit[32][33], z uwagi na obowiązki w kadrze w zawodach tych zagrał jednak w jednym spotkaniu[34].
Z kadrą U-21 wziął w 2002 roku udział w mistrzostwach świata zdobywając srebrny medal[35][36].
Do reprezentacji rugby siedmioosobowego został powołany po raz pierwszy w roku 2001[37]. Kontuzje w kolejnych latach nie pozwalały mu na grę w jej barwach, powrócił jednak do składu na Hong Kong Sevens 2004 i Singapore Sevens 2004 wchodzące w skład IRB Sevens World Series sezonu 2003/2004[38][39]. W kolejnym sezonie natomiast, także jako kapitan, wystąpił we wszystkich turniejach oraz w Pucharze Świata[40][41]. Po trzyletniej przerwie ponownie znalazł się w składzie[42] na zawody sezonu 2007/2008 w Londynie[43] i Edynburgu[44].
W roku 2005[40] oraz podczas Pucharu Narodów Pacyfiku 2008[45] był członkiem kadry A. W 2009 roku otrzymał pierwsze powołanie do pierwszej reprezentacji[46] i w złoto-zielonej koszulce pojawił się w towarzyskim spotkaniu z Barbarians[47][48]. Kontuzja ramienia odniesiona w tym meczu wyeliminowała go z gry w tej części sezonu, jednak podczas listopadowego tournée do Europy wystąpił przeciwko Gloucester i Cardiff Blues[8][48].
Dobry sezon 2010 spowodował jego kolejne powołanie[49] i ostatecznie debiut dla Wallabies w testmeczu z Fidżyjczykami[8]. Do końca sezonu zagrał jeszcze w czterech testmeczach będąc zmiennikiem Davida Pococka, a w dwóch meczach z brytyjskimi klubami był uznawany najlepszym australijskim graczem[8][50]. Sezon 2011 zaczął występem przeciwko Samoańczykom, a następnie zagrał w końcówce jednego ze spotkań Pucharu Trzech Narodów[51] – turnieju zakończonego pierwszym od dekady triumfem Australijczyków[52]. Początkowo nie znalazł się w trzydziestce Robbie'ego Deansa na Puchar Świata w Rugby 2011[53]. Dołączył jednak do składu po kontuzji Wycliffa Palu[54], choć nie wystąpił w żadnym z meczów nowozelandzkiego turnieju[55].
Przez kolejne trzy lata był pomijany przy powołaniach do australijskiej kadry, dzięki najlepszemu w karierze sezonowi ligowemu powrócił do niej we wrześniu 2014 roku[56][57]. Zaliczył pięć występów w testmeczach[58], a podczas kończącej ten sezon reprezentacyjny wyprawy do Europy przywdział opaskę kapitana w spotkaniu z Barbarians[59].
Grał także dla Australian Barbarians w latach 2010[50][60] i 2011[61].