Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie |
włoskie |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
kompozytor, organista |
Powiązania |
Maurizio Cazzati (ur. ok. 1620 w Luzzarze, zm. 1677 w Mantui[1][2]) – włoski kompozytor i organista, ksiądz rzymskokatolicki[1].
Uczeń Lodovico Grossi da Viadany[1]. Około 1641 roku został wyświęcony na duchownego i objął posadę kapelmistrza kościoła San Andrea w Mantui[1][2]. W latach 1646–1648 był kapelmistrzem kapeli Niccolò Gonzagi, diuka Sabbionety[1]. Pod koniec 1648 roku osiadł w Ferrarze, gdzie był kapelmistrzem w Accademia della Morte, zaś w 1650 roku przeniósł się do Bergamo, gdzie został członkiem Accademia degli Eccitati, a od 1653 roku był kapelmistrzem w bazylice Santa Maria Maggiore[1].
Od 1657 roku mieszkał w Bolonii, gdzie był kapelmistrzem w bazylice św. Petroniusza[1]. Prowadził ożywioną działalność, reorganizując, powiększając i podnosząc kościelną kapelę na wysoki poziom artystyczny[1]. Popadł jednak w konflikt z organistą bazyliki Giulio Cesare Arrestim, zarzucającym mu niekompetencję i brak znajomości zasad muzyki[1][2]. Spór doprowadził Cazzatiego do rezygnacji z posady i opuszczenia Bolonii. W 1673 roku przeniósł się do Mantui, gdzie do śmierci pozostał jako kapelmistrz w służbie księżnej Anny Izabelli Gonzagi[1].
Uważany jest za twórcę tzw. szkoły bolońskiej[1]. Był niezwykle płodnym kompozytorem; prowadził drukarnię, publikując swoje własne utwory[1][2]. Wydał 66 opusów, z których op. 4, 60–62 i 64 zaginęły[1]. Wiele innych utworów pozostało w rękopisach[1]. Tworzył opracowania mszy i psalmów, kantaty, oratoria, a także utwory instrumentalne[2].
Tworzył wielocząstkowe sonaty na różną liczbę instrumentów. Był pierwszym kompozytorem piszącym sonaty na trąbkę i zespół smyczkowy[1]. Przyczynił się do rozwoju formy koncertu instrumentalnego[1]. Jako twórca muzyki religijnej preferował stile antico[1].