Max d’Ollone

Max d’Ollone
Ilustracja
Imię i nazwisko

Maximilien Paul Marie Félix d’Ollone

Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1875
Besançon

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

15 maja 1959
Paryż

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, krytyk muzyczny

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Max d’Ollone, właśc. Maximilien Paul Marie Félix d’Ollone[1][2] (ur. 13 czerwca 1875 w Besançon, zm. 15 maja 1959 w Paryżu[1][2]) – francuski kompozytor i krytyk muzyczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Konserwatorium Paryskim u Alberta Lavignaca, Jules’a Masseneta i Charles’a Lenepveu[1][2]. W 1897 roku zdobył Prix de Rome za kantatę Frédégonde[1][2]. Prowadził aktywną działalność jako dyrygent[2]. Był wykładowcą École normale de musique i Konserwatorium Paryskiego[1]. W latach 1931–1942 sprawował funkcję inspektora szkół muzycznych[1]. Od 1942 do 1944 roku dyrygował paryską Opéra-Comique[1]. Został odznaczony Legią Honorową[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Był autorem 5 oper: Le Retour (wyst. Angers 1913), Les Uns et les autres (wyst. Paryż 1922), L’Arlequin (wyst. Paryż 1924), George Dandin (wyst. Paryż 1930) i La Samaritaine (wyst. 1937)[2]. W pierwszych dwóch operach, w okresie fascynacji symbolizmem, koncentrował się na przeżyciach postaci scenicznych[1]. Dwie kolejne opery mają charakter komiczny, ostatnia ma natomiast charakter oratorium opartego na tematyce biblijnej[1]. Ponadto skomponował m.in. Fantaisie na fortepian i orkiestrę (1899), Dans la cathédrale na orkiestrę (1906) i szereg utworów kameralnych[2]. Instrumentalna twórczość d’Ollone’a odznacza się bogactwem barw i precyzyjną instrumentacją[1].

Opublikował prace Le langage musical (Paryż–Genewa 1952) i Le Théâtre lyrique et le public (Paryż 1955)[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 161. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2656. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]