Macewa Meira Auerbacha na Górze Oliwnej | |
Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1815 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 maja 1878 |
Miejsce pochówku | |
Naczelny Rabin Jerozolimy (aszkenazyjski) | |
Okres sprawowania |
1860 |
Wyznanie |
Meir Auerbach (ur. 10 lutego 1815 w Dobrej, zm. 8 maja 1878 w Jerozolimie) – żydowski teolog, talmudysta, od 1860 roku naczelny rabin aszkenazyjski w Jerozolimie.
Pochodził ze znanej rodziny rabinów[1][2]. Jego ojciec, Izaak (Jicchak) Auerbach był rabinem w Płocku i Łęczycy, był potomkiem Chaima Auerbacha[2]. W 1840 roku został rabinem, a w 1846 roku został wybrany przewodniczącym bejt dinu w Kole, gdzie pracował przez 9 lat. Następnie, do 1860 roku, pełnił funkcję rabina Kalisza[2][3].
W 1860 roku wyjechał do Palestyny i osiedlił się w Jerozolimie. Był organizatorem jesziwy oraz niezależnej organizacji aszkenazyjskich szojchetów. Wraz z rabinem Samuelem Salantem założył organizację charytatywną Wa’ad ha-Kelali[3]. Od 1860 roku pełnił funkcję naczelnego aszkenazyjskiego rabina Jerozolimy[2][3][1]. Był także honorowym przewodniczącym jesziwy Ec Chaim, szpitala oraz szkoły w Jerozolimie[2].
Według legendy, gdy książę koronny Imperium Rosyjskiego, syn Aleksandra II, miał ciężko zachorować, rosyjski konsul w Jerozolimie miał zwrócić się do niego z prośbą o modlitwę w intencji księcia. Modlitwa Auerbacha i innych żydowskich uczonych miała doprowadzić do cudownego uzdrowienia księcia, a cesarz miał przesłać mu w podziękowaniu list[2].
Był autorem księgi Imrej Bina (hebr. אמרי בינה), interpretacji i responsów. Większość jego twórczości nigdy nie została wydana[3]. W Jerozolimie istnieje bet midrasz jego imienia[2].