Metoda Gierasimowa

Metoda Gierasimowa – metoda badawcza stosowana w antropologii fizycznej, polegająca na rekonstrukcji plastycznej wyglądu twarzy człowieka na podstawie zachowanych elementów czaszki. Nazywana jest metodą Gierasimowa od nazwiska rosyjskiego antropologa Michaiła Gierasimowa, który stał się współtwórcą otwartego w 1950 Laboratorium Rekonstrukcji Plastycznej Akademii Nauk ZSRR. Metoda oparta jest na związku między kształtem oraz grubością tkanki miękkiej czaszki a morfologią czaszki^[1]. Na początku Gierasimow wykonywał modele w plastelinie, potem metoda została udoskonalona.

Kolejność działań przy stosowaniu tej metody jest następująca:

• wykonanie odlewu czaszki,
• wbicie w ważne anatomicznie miejsca kołeczków, na których zaznaczana jest grubość tkanki mięśniowej w danym miejscu,
• umieszczenie kulek z polistyrenu w oczodołach,
• nałożenie na odlew gliny rzeźbiarskiej na wysokość zaznaczeń na kołeczkach,
• uzupełnienie rekonstrukcji o włosy, brwi i inne szczegóły^[2].

Metoda ta wykorzystywana jest m.in. w kryminalistyce, czy archeologii.

Przypisy

1. Brunon Hołyst: Kryminalistyka, Warszawa 2004.
2. Medycyna sądowa → Rekonstrukcja

Kontrola autorytatywna (reconstruction):

• NKC: ph412852

Encyklopedie internetowe:

• Britannica: topic/facial-reconstruction