Zofia Mrozowska w scenie z filmu | |
Gatunek | |
---|---|
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia |
Miasto nieujarzmione, wcześniej Robinson warszawski – polski dramat filmowy z 1950 roku w reżyserii Jerzego Zarzyckiego.
Film opowiada o losach warszawskich robinsonów na tle burzenia Warszawy po zakończeniu powstania warszawskiego. Powstał na kanwie wojennych wspomnień Władysława Szpilmana. Film jest niezwykłym dokumentem polskiej sztuki filmowej: był kręcony w zniszczonej wojną Warszawie i stanowi zapis wyglądu zrujnowanego miasta w kilka lat po wojnie. W filmie dopatrzeć można się kilku charakterystycznych ulic i budynków Warszawy w stanie totalnej ruiny. Film jest też unikatowy ze względu na zawarte w nim sceny będące wiernymi rekonstrukcjami działań niemieckich grup technicznych powołanych do grabienia, podpalania i burzenia stolicy.
Film powstawał w warunkach zaostrzonej cenzury komunistycznych władz, które wprowadziły liczne zmiany w scenariuszu, wypaczające pierwotny zamysł scenarzystów. Muzyce Artura Malawskiego zarzucono formalizm i usunięto ją z obrazu. Zlecenie napisania nowej muzyki powierzono Romanowi Palestrowi[1].
Scena z filmu, w której Stanisław Różewicz (asystent reżysera) w mundurze Wehrmachtu dowodzi baterią wyrzutni Nebelwerfer pojawiała się w wielu filmach dokumentalnych ukazujących powstanie warszawskie. Została jednak nakręcona w 1948 podczas wysadzania domów w śródmieściu Wrocławia[2].