Michał Boni

Michał Boni

Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1954 Poznań
Minister administracji i cyfryzacji
Okres	od 18 listopada 2011 do 27 listopada 2013
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Jerzy Miller (część kompetencji), Cezary Grabarczyk (część kompetencji)
Następca	Rafał Trzaskowski
Minister pracy i polityki socjalnej
Okres	od 12 stycznia 1991 do 23 grudnia 1991
Przynależność polityczna	Kongres Liberalno-Demokratyczny
Poprzednik	Jacek Kuroń
Następca	Jerzy Kropiwnicki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Michał Boni (pierwszy od lewej) podczas Forum Ekonomicznego w Krynicy (2013)

Michał Jan Boni (ur. 10 czerwca 1954 w Poznaniu) – polski polityk i kulturoznawca.

Poseł na Sejm I kadencji (1991–1993), deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2014–2019). W 1990 i w latach 1992–1993 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej, w 1991 minister pracy i polityki socjalnej, w latach 2008–2009 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2009–2011 minister-członek Rady Ministrów i przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów, w latach 2011–2013 minister administracji i cyfryzacji.

Życiorys

Wykształcenie

W 1973 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Prusa w Warszawie, uczęszczał do jednej klasy razem z Piotrem Glińskim. W 1977 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie kulturoznawstwa. W 1986 obronił pracę doktorską Stereotyp robotnika w kulturze polskiej na przełomie lat 40/50-tych, napisaną pod kierunkiem Stanisława Siekierskiego^[1].

Działalność w okresie PRL

Do 1990 był pracownikiem naukowym na macierzystym wydziale. W 1980 zapisał się do „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego kontynuował działalność w jej podziemnych strukturach^[2].

W stanie wojennym wszedł w skład władz Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego Wola, zrzeszającego około stu związkowych komisji, jednej z największych i najdłużej działających podziemnych struktur „Solidarności”. Od marca 1983 do września 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Wola”. W gronie jego współpracowników byli m.in. Andrzej Urbański i Maciej Zalewski – późniejsi posłowie na Sejm I kadencji^[2]. W drugiej połowie lat 80. włączył się również w działalność Duszpasterstwa Ludzi Pracy Wola i redagowanie podziemnego czasopisma „Praca”. W 1989 został członkiem Tymczasowego Zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „S”^[3], a następnie wszedł w skład Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W 1990 stanął na czele Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”^[2].

Współpraca z SB

W 1992 znalazł się jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa na liście Macierewicza. Zaprzeczył jakiejkolwiek współpracy, a w jego obronie wystąpili Zbigniew Bujak, Zbigniew Janas i Henryk Wujec^[4]. W 2007 wydał publiczne oświadczenie, podając, iż w 1985 funkcjonariusze SB za pomocą szantażu wymogli na nim podpisanie deklaracji współpracy^[5]. Oświadczył, że do podpisania tej deklaracji doszło po wielogodzinnej rewizji w jego domu po groźbach ujawnienia jego zdrady małżeńskiej i zamknięcia trzyletniego dziecka w milicyjnej izbie dziecka^[6][7]. 3 stycznia 2008 w złożonym oświadczeniu lustracyjnym podał, że był współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa w rozumieniu ustawy. Z dokumentów w IPN wynika, że w 1988 został zarejestrowany jako kandydat na tajnego współpracownika, a następnie przerejestrowany na tajnego współpracownika^[8].

Działalność w okresie III RP

Michał Boni podczas konferencji na temat swobodnego przepływu danych (2017)

W 1990 sprawował urząd podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1991 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W wyborach parlamentarnych w 1991 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W Sejmie I kadencji pracował w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej. W rządzie Hanny Suchockiej ponownie zajmował stanowisko wiceministra pracy i polityki socjalnej (od 1992 do 1993).

Po odejściu z Sejmu w 1993 Michał Boni jako ekspert współpracował z fundacjami polskimi i międzynarodowymi, m.in. z Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), Centrum Stosunków Międzynarodowych, Polsko-Amerykańską Fundacją Wolności, Instytutem Nauki o Człowieku w Wiedniu. Był przedstawicielem pracodawców polskich w Fundacji na rzecz Poprawy Jakości Życia w Dublinie, doradcą Konfederacji Lewiatan, członkiem Komitetu Naukowego Wsparcia Wspólnoty ds. Oceny NPR i Programów Operacyjnych oraz ekspertem współpracującym przy powstawaniu Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007–2013. Od 1994 do czasu objęcia funkcji w rządzie Donalda Tuska był doradcą w funduszu Enterprise Investors, zajmującym się inwestycjami typu private equity w Polsce i regionie Europy Środkowej.

Od 1994 należał do Unii Wolności, kierował strukturami tej partii w województwie mazowieckim. W latach 1997–2001 był szefem gabinetu politycznego ministra pracy i polityki socjalnej Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka. Zasiadał później w radzie programowej Forum Liberalnego. W 2007 współtworzył program wyborczy Platformy Obywatelskiej.

Od 9 stycznia 2008 do 15 stycznia 2009 był sekretarzem stanu w KPRM, 18 stycznia 2008 został szefem Zespołu Doradców Strategicznych premiera Donalda Tuska. 15 stycznia 2009 powołano go na urzędy ministra-członka Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Stałego Rady Ministrów^[9]. 11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd ministra administracji i cyfryzacji w drugim rządzie Donalda Tuska^[10]. W 2013 jako minister administracji i cyfryzacji został przewodniczącym powołanej wówczas Rady ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji Rasowej, Ksenofobii i związanej z nimi Nietolerancji^[11]. Z rządu, na wniosek premiera Donalda Tuska, został odwołany 27 listopada 2013^[12].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Michał Boni zdobył mandat europosła VIII kadencji, kandydując z listy Platformy Obywatelskiej^[13]. Zasiadał w radzie Instytutu Obywatelskiego^[14]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 kandydował z listy komitetu wyborczego Koalicja Europejska w okręgu wyborczym nr 4, nie uzyskał mandatu poselskiego^[15].

Członek władz SME Europe^[16] (organizacji gospodarczej małej i średniej przedsiębiorczości przy Europejskiej Partii Ludowej), a także współpracownik naukowy Wilfried Martens Centre for European Studies^[17]. Został również nauczycielem akademickim na Uniwersytecie SWPS^[18], członkiem rady konsultacyjnej Ogólnopolskiego Strajku Kobiet^[19] oraz rady Fundacji Otwarty Dialog^[20].

Publicysta, jego teksty ukazały się m.in. w „Rzeczpospolitej”^[21].

Publikacje

• Młodzi 2011 (współautor: Krystyna Szafraniec), Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2011, ISBN 978-83-933627-0-7.
• Konkurencyjna Polska: jak awansować w światowej lidze gospodarczej? Rekomendacje (współautorzy: Tomasz Geodecki, Jerzy Hausner, Aleksandra Majchrowska, Krzysztof Marczewski, Marcin Piątkowski, Małgorzata Starczewska-Krzysztoszek, Grzegorz Tchorek, Jacek Tomkiewicz, Marzenna Anna Weresa), Fundacja Gospodarki i Administracji Publicznej, Kraków 2014, ISBN 978-83-89410-52-8.
• Raport Polska 2030, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2014.
• Młodzi 2018 (współautor: Krystyna Szafraniec), A propos i Parlament Europejski, Warszawa 2019, ISBN 978-83-942781-3-7.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2014)^[22]
• Order „Za zasługi” III stopnia (Ukraina, 2015)^[23][24]
• Nagroda im. Władysława Grabskiego przyznana przez Konfederację Lewiatan^[25]
• Nagroda Radia Tok FM^[26]

Życie prywatne

Syn Władysława i Anny^[8]. Był trzykrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Anna Nasiłowska, pisarka i krytyk literacki, profesor nauk humanistycznych. W połowie lat 80. zawarł drugi związek z Barbarą Engelking, późniejszą dyrektor Centrum Badań nad Zagładą Żydów Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. W 2012 zawarł trzeci związek małżeński z Hanną Jahns, urzędniczką Komisji Europejskiej^[2].

Przypisy

1. Dariusz Jarosz. Uwagi o polskiej literaturze naukowej na temat stereotypów. „Dzieje Najnowsze”. R. XXIII, s. 97, 1991. ISSN 0419-8824. [dostęp 2023-06-09]. 
2. Przyznanie się po latach. naszdziennik.pl, 15 listopada 2013. [dostęp 2013-11-21].
3. Jan Olaszek: Michał Boni. encysol.pl. [dostęp 2023-09-30].
4. On straszył procesami, koledzy protestowali. rp.pl, 31 października 2007. [dostęp 2010-11-02].
5. Boni: podpisałem deklarację o współpracy z SB. tvn24.pl, 31 października 2007. [dostęp 2010-11-02].
6. Michał Boni: Podpisałem deklarację współpracy z SB. gazeta.pl, 31 października 2007. [dostęp 2010-11-02].
7. Agnieszka Kublik: Spowiedź Boniego. wyborcza.pl, 2 listopada 2007. [dostęp 2023-09-26].
8. Dane osoby pełniącej funkcje publiczne. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-12-10].
9. Dz.U. z 2009 r. nr 23, poz. 130.
10. M.P. z 2011 r. nr 102, poz. 1027.
11. Posiedzenie Rady ds. przeciwdziałania ksenofobii. mswia.gov.pl, 21 maja 2013. [dostęp 2015-10-10].
12. M.P. z 2013 r. poz. 1004.
13. Serwis PKW – Wybory 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2014-05-27].
14. Nowa Platforma – najważniejsze decyzje Rady Krajowej PO. platforma.org, 26 lutego 2016. [dostęp 2016-02-26].
15. Serwis PKW – Wybory 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-29].
16. Board. smeeurope.eu. [dostęp 2020-08-04]. (ang.).
17. Michał Boni. martenscentre.eu. [dostęp 2020-08-04]. (ang.).
18. O etyce w świecie myślących maszyn. sztucznainteligencja.org.pl, 19 września 2019. [dostęp 2020-03-30].
19. Strajk Kobiet powołuje Radę Konsultacyjną. oko.press, 2 listopada 2020. [dostęp 2021-02-25].
20. Michał Boni. Fundacja Otwarty Dialog. [dostęp 2021-02-25].
21. Michał Boni: Monitoring czy inwigilacja?. rp.pl, 1 maja 2020. [dostęp 2020-08-04].
22. 59 odznaczonych za zasługi dla wolności. prezydent.pl, 5 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-05].
23. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №492/2015 Про відзначення державними нагородами України громадян іноземних держав. president.gov.ua, 21 sierpnia 2015. [dostęp 2024-03-24]. (ukr.).
24. Michał Boni odznaczony orderem za zasługi. polukr.net, 20 listopada 2015. [dostęp 2020-08-04].
25. Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2022-01-10].
26. O Nagrodzie Radia TOK FM. tokfm.pl. [dostęp 2020-10-28].

Bibliografia

• Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2017-12-14].

Linki zewnętrzne

• Michał Boni. natemat.pl. [dostęp 2020-08-04].

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000114962938
• VIAF: 101858372
• LCCN: no2011025741
• GND: 1163753386
• PLWABN: 9810585809205606
• NUKAT: n96100331
• NSK: 000775029
• LIH: LNB:DFVA;=zW

Identyfikatory zewnętrzne:

• identyfikator osoby w serwisie „Nauka Polska”: 57847
• Ludzie Nauki: 2vtzp5N0gKd