Mieczysław Gil

Mieczysław Gil
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1944
Gace Słupieckie

Data i miejsce śmierci

29 września 2022
Kraków

Zawód, zajęcie

działacz związkowy, polityk

Stanowisko

przewodniczący Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego (1990–1991), poseł na Sejm X i I kadencji (1989–1993), senator VIII kadencji (2011–2015)

Partia

PZPR (1968–1982)
PChD (1996–1999)
PPChD (1999–2002)

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Mieczysława Gila na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Mieczysław Władysław Gil (ur. 9 stycznia 1944 w Gacach Słupieckich, zm. 29 września 2022 w Krakowie[1]) – polski działacz związkowy, opozycjonista w okresie PRL, poseł na Sejm X i I kadencji, senator VIII kadencji, przewodniczący Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1963 Technikum Hutniczo-Mechaniczne w Nowej Hucie, w tym samym roku podjął pracę w stalowni Huty im. Lenina. W latach 1968–1982 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1977 redagował gazetę zakładową „Głos Nowej Huty”, zaangażował się w działalność związkową. W Sierpniu 1980 został rzecznikiem strajku hutników, następnie przewodniczył Komisji Robotniczej Hutników Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w Hucie im. Lenina. Pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego i przewodniczącego zarządu Regionu Małopolska związku. Brał udział w negocjacjach związku z rządem na temat ustawy o samorządzie i przedsiębiorstwie państwowym, był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „S” w Gdańsku.

Po wprowadzeniu stanu wojennego organizował strajki w Hucie im. Lenina i w regionie. W styczniu 1982 został aresztowany, a następnie skazany na 4 lata pozbawienia wolności. Zwolniono go w listopadzie 1983, stracił zatrudnienie w hucie, pracował następnie w rolnictwie, prowadząc jednocześnie działalność w podziemiu. Od 26 kwietnia 1988 uczestniczył w strajku w hucie, wraz z Janem Ciesielskim i Stanisławem Handzlikiem przejął kierowanie tym protestem. Po jego pacyfikacji pobity, 5 maja aresztowany, po kilkunastu dniach zwolniony na skutek interwencji przedstawicieli kurii biskupiej[2].

W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej oraz podzespole ds. polityki mieszkaniowej i ponownie został szefem zakładowej „Solidarności” w Nowej Hucie. W czerwcu 1989 został wybrany do Sejmu kontraktowego z ramienia Komitetu Obywatelskiego w okręgu nowohuckim, uzyskał najlepszy indywidualny wynik w tych wyborach (89,3%)[3]. Był członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, a po wyborach prezydenckich w 1990, kiedy klub opuściła część działaczy związana z Tadeuszem Mazowieckim, objął stanowisko przewodniczącego OKP. W tym samym roku zakładał krakowski dziennik „Czas”, w 1993 był redaktorem naczelnym „Nowej Gazety”.

W 1991 po raz drugi uzyskał mandat poselski z wspierającej Lecha Wałęsę listy Krakowskiej Koalicji Solidarni z Prezydentem w okręgu krakowskim. Od 1996 działał w Partii Chrześcijańskich Demokratów, następnie od 1999 w Porozumieniu Polskich Chrześcijańskich Demokratów, w tym jako przewodniczący struktur małopolskich. W latach 1998–2002 był radnym sejmiku małopolskiego I kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy Akcji Wyborczej Solidarność Prawicy. Od 2005 był przewodniczącym Stowarzyszenia Polskich Chrześcijańskich Demokratów, w tym samym roku bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Partii Centrum. W wyborach parlamentarnych w 2011 był kandydatem Prawa i Sprawiedliwości do Senatu, został wybrany na VIII kadencję tej izby liczbą 45 526 głosów[4]. W 2015 nie uzyskał senackiej reelekcji.

Był członkiem kapituły Medalu „Niezłomnym w słowie”[5]. Wraz z Markiem Garzteckim, Mirosławem Chojeckim, Arturem Świergielem, Janem Rulewskim i innymi działaczami opozycji demokratycznej był współzałożycielem Fundacji Dobrego Państwa[6].

Został pochowany w alei zasłużonych krakowskiego cmentarza Rakowickiego[7].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty, miał dwoje dzieci[8].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[9]. W 1990 zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[10]. W 2006 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[11]. Prezydent RP Andrzej Duda wyróżnił go w 2017 Krzyżem Wolności i Solidarności[12], a w 2022 nadał mu pośmiertnie Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski[13][14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Nie żyje Mieczysław Gil, jeden z przywódców strajku w Nowej Hucie. wyborcza.pl, 29 września 2022. [dostęp 2022-09-30].
  2. ↑ Sławomir Chmura: Mieczysław Gil. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2022-09-05].
  3. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 8 czerwca 1989 r. o wynikach głosowania i wynikach wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeprowadzonych dnia 4 czerwca 1989 r. (M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 149).
  4. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-18].
  5. ↑ Medal Niezłomnym w Słowie. 13-grudnia.pl. [dostęp 2015-08-18].
  6. ↑ Fundacja Dobrego Państwa (KRS: 0000516035). Krajowy Rejestr Sądowy. [dostęp 2023-11-17].
  7. ↑ Rafał Grzyb: Mieczysław Gil spoczął w Alei Zasłużonych cmentarza Rakowickiego w Krakowie. dzieje.pl, 7 października 2022a. [dostęp 2022-10-07].
  8. ↑ Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2022-09-05].
  9. ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2015-08-18].
  10. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. nr 4, s. 59, 20 grudnia 1990. [dostęp 2017-10-11]. 
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2006 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807).
  12. ↑ Postanowienie nr rej. 4/2017 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 stycznia 2017 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2017 r. poz. 367).
  13. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października 2022 r. nr rej. 449/2022 o nadaniu orderu (M.P. z 2023 r. poz. 11).
  14. ↑ Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski pośmiertnie dla Mieczysława Gila. prezydent.pl, 7 października 2022. [dostęp 2022-10-07].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]