Mieczysław Mackiewicz

Mieczysław Mackiewicz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1880 Kurcieniszki
Data i miejsce śmierci	6 sierpnia 1954 Bangor
Przebieg służby
Lata służby	1902–1935
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizja Litewsko-Białoruska 18 Dywizja Piechoty 30 Dywizja Piechoty 26 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Mackiewicz (ur. 9 maja 1880 Kurcieniszkach, zm. 6 sierpnia 1954 w Bangor) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 9 maja 1880 we wsi Kurcieniszki, w gminie Balkuny, powiecie kalwaryjskim, w rodzinie Henryka i Salomei z Birszteinów^[1]. Kształcił się w Mariampolu i Szkole Junkrów w Petersburgu. Od 1902 oficer 26 Dywizji Piechoty w Grodnie. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1913 nawiązał w Krakowie kontakt z Józefem Piłsudskim i konspiracyjnie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 dowódca kompanii na froncie niemieckim. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach Helmstedt i Gardenlegen sformował polską szkołę podoficerską.

Zwolniony z niewoli w kwietniu 1918 został zatrudniony jako urzędnik cywilny w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu na stanowisku kierownika Referatu Personalnego. Jednocześnie kierował komórką wywiadowczą Polskiej Organizacji Wojskowej, której głównym zadaniem było udzielenie pomocy Polakom – dezerterom z armii niemieckiej i austro-węgierskiej oraz zdemobilizowanym żołnierzom I Korpusu Polskiego w Rosji^[2]. Jako były oficer armii rosyjskiej zwolniony z obozu jeńców reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego i mianowany na stopień majora^[3].

Od października do grudnia 1918 był szefem Wydziału II Informacyjnego Sztabu Generalnego WP. Od 19 grudnia 1918 do 6 sierpnia 1920 organizator i dowódca 41 pułku piechoty. W międzyczasie, od 6 października 1919 do 12 kwietnia 1920 przydzielony został do Komisji Weryfikacyjnej. 1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej Orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu^[4]. Dowódca Grupy Operacyjnej w walkach o Lidę – zdobył Lidę. W maju – czerwcu 1919 szef Misji Politycznej w Kownie (uważany przez Piłsudskiego za specjalistę od spraw litewskich). Po fiasku misji kwiecień – sierpień 1920 p.o. dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Potem dowódca Grupy Operacyjnej i 18 Dywizji Piechoty. Ciężko ranny na froncie bolszewickim.

W październiku 1920, po wyleczeniu z ran, został oficerem do zleceń Naczelnego Wodza. Od stycznia 1921 dowodził 30 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W międzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 26 maja 1926 objął dowództwo 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie generałów^[6]. 8 marca 1935 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[7].

Został osadnikiem wojskowym w Żydomli^[8]. Był członkiem władz Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich^[9].

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby, lecz nie otrzymał przydziału. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane^[10]. Po uwolnieniu formalnie przydzielony do 2 Korpusu we Włoszech. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiadł w Walii, gdzie zmarł 6 sierpnia 1954.

Mieczysław Mackiewicz miał córkę Irenę i syna Władysława^[2], który poległ w walkach pod Monte Cassino.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1 stycznia 1920)^[4]
• Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)^[11][12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1926)^[13][14]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 2, 3 i 4 w 1922^[15])
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[16][17]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[18]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922)^[19]

Przypisy

1. Stawecki 1994 ↓, s. 206.
2. Stawecki 1994 ↓, s. 207.
3. Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 8.
4. Rozkaz Naczelnego Wodza z 1 stycznia 1920 r. (Dziennik Rozkazów 1920 r. Nr 1, poz. 1).
5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 20.
6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 29.
8. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 116. [dostęp 2015-04-05].
9. Michał Kacprzak, Komitet do Spraw Szlachty Zagrodowej na Wschodzie Polski 1938–1939, [w:] Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica 78/2005, s. 93.
10. Piotr Stawecki, Generałowie polscy w wojnie obronnej 1939 roku i ich dalsze losy wojenne : cz. 2, [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy 15 (66)/3 (249) s. 93–94.
11. M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
12. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 106, 19 marca 1934. 
13. M.P. z 1926 r. nr 259, poz. 728 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
14. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 54 z 23.12.1926.
15. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 348).
16. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
17. Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 12, 492. [dostęp 2015-06-09].
18. Na podstawie fotografii https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mieczys%C5%82aw_Mackiewicz.jpg
19. Decyzja Naczelnika Państwa L. 3625.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 250).

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Danuta Poźniakowska-Hanak, Oddział II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego 1919–1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 24 z 2001.