Mike Brown (zawodnik MMA)

Mike Brown
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Michael Thomas Brown

Data i miejsce urodzenia

8 września 1975
Portland

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

168 cm

Masa ciała

66 kg

Styl walki

brazylijskie jiu-jitsu

Kategoria wagowa

piórkowa

Klub

American Top Team

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

35

Zwycięstwa

26

Przez nokauty

5

Przez poddania

13

Przez decyzje

8

Porażki

9

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 17.08.2013.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Michael Thomas 'Mike' Brown (ur. 8 września 1975 w Portland) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) w latach 2001-2013. Były mistrz World Extreme Cagefighting w wadze piórkowej.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

W MMA zadebiutował 1 kwietnia 2001, pokonując Jeffa Darienzo. W swoim trzecim zawodowym pojedynku, 17 listopada tego samego roku, uległ Brazylijczykowi Hermesowi Françie przez poddanie. Po passie zwycięskich pojedynków, 2 kwietnia 2003, zadebiutował w Ultimate Fighting Championship, w walce z japońską gwiazdą sportów walki Genkim Sudo, ostatecznie przegrywając z nim przed czasem. W latach 2004–2007, walczył m.in. w USA, Japonii oraz Rosji, wygrywając m.in. z Yvesem Edwardsem natomiast przegrywał z takimi zawodnikami jak Joe Lauzon czy Masakazu Imanari.

Brown podczas oficjalnego ważenia przed galą WEC 51 (2010)

W 2008, związał się z World Extreme Cagefighting, pokonując w pierwszej walce w organizacji Jeffa Currana jednogłośnie na punkty. 5 listopada 2008, otrzymał szansę walki o mistrzostwo WEC w wadze piórkowej z mistrzem i faworytem Urijah Faber. Niespodziewanie Brown znokautował Fabera już w 1. rundzie, odbierając mu tym samym pas który dzierżył przez blisko trzy lata[1]. Zdobyty tytuł bronił dwukrotnie, najpierw 1 marca 2009 w starciu z Leonardem Garcią, którego poddał duszeniem rękoma[2], następnie w rewanżu z Faberem, 7 czerwca 2009, ponownie pokonując go, tym razem na punkty[3].

18 listopada 2009, w swojej trzeciej obronie mistrzostwa na gali WEC 44, uległ Brazylijczykowi José Aldo, przegrywając z nim przez techniczny nokaut w 2. rundzie i tracąc tytuł wagi piórkowej[4]. Po stracie mistrzostwa, do końca 2010, stoczył jeszcze trzy pojedynki (bilans 2-1), po czym w październiku tego samego roku ogłoszono, że organizacja zostanie wchłonięta przez UFC w ramach fuzji, po której wszyscy zawodnicy z ważnymi kontraktami zostaną automatycznie przeniesieni do niej[5].

1 stycznia 2011, Brown po prawie 5 latach, ponownie stanął w oktagonie UFC, tocząc przegrany pojedynek z Diego Nunesem. W latach 2011–2013, uzyskał bilans 2-2. Po wypadnięciu w kwietniu 2014 z powodu kontuzji z pojedynku przeciwko Estevanowi Payanowi, postanowił zawiesić karierę zawodniczą[6].

Osiągnięcia[7]

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Tim Leidecker: WEC Analysis: Faber’s Loss Limits Options. sherdog.com, 07.11.2008. (ang.).
  2. ↑ Joe Hall: Brown Blasts Garcia, Finishes with Sub. sherdog.com, 02.03.2009. (ang.).
  3. ↑ WEC 41 – wyniki. tapology.com, 07.06.2009. (ang.).
  4. ↑ WEC 44 – wyniki. tapology.com, 18.11.2009. (ang.).
  5. ↑ Wojsław Rysiewski: UFC wchłania WEC od stycznia!. mmarocks.pl, 28.10.2010. (pol.).
  6. ↑ Mike Bohn: UFC featherweight Mike Brown: I don’t think I’ll fight again. mmajunkie.com, 15.04.2014. (ang.).
  7. ↑ Profil na UFC.com. ufc.com. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]