Miri Yu

To jest biografia osoby noszącej koreańskie nazwisko Yu.
Miri Yu
柳 美里
Ilustracja
Miri Yu (2020)
Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1968
Tsuchiura

Narodowość

japońska
koreańska

Język

japoński

Dziedzina sztuki

powieść, esej

Ważne dzieła

Stacja Tokio Ueno

Nagrody

Nagroda im. Akutagawy
National Book Award w kategorii tłumaczenie

Multimedia w Wikimedia Commons
Yu Miri
Imię koreańskie
Hangul

유미리

Hancha

柳美里

Transkrypcja poprawiona

Yu Mi-ri

Transkrypcja MCR

Yu Mi-ri

Multimedia w Wikimedia Commons

Miri Yu (jap. 柳 美里 Yū Miri; ur. 22 czerwca 1968 w Tsuchiurze) – japońska pisarka i eseistka. Pisze w języku japońskim, swoim ojczystym języku, ale jest obywatelką Korei Południowej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Yu urodziła się w Tsuchiurze w koreańskiej rodzinie, zaś dorastała w Jokohamie[2].

Po ukończeniu liceum dołączyła do trupy teatralnej Tokyo Kid Brothers i pracowała jako aktorka i asystentka reżysera. W 1986 roku założyła trupę Seishun gogetsutō, a pierwsza z kilku napisanych przez nią sztuk ukazała się w 1991 roku[3][4].

We wczesnych latach 90. Yu zaczęła pisać prozę – pierwsza jej powieść zatytułowana Furu Hausu została wydana w 1996 roku, a później zdobyła nagrodę literacką Nomy za najlepsze dzieło nowego autora. Jej następna książka pod tytułem Kazoku shinema wydana rok później zdobyła prestiżową nagrodę Akutagawy. Opublikowała także dzieła literackie, takie jak Gōrudo rasshu (1998) i Hachi-gatsu no hate (2004). Jej bestsellerowy pamiętnik zatytułowany Inochi doczekał się adaptacji filmowej[5].

Pierwsza powieść Yu, półautobiograficzna praca zatytułowana Ishi ni oyogu sakana opublikowana we wrześniu 1994 w czasopiśmie „Shinchō”, stała się przedmiotem sporu prawnego i etycznego. Pierwowzór jednej z głównych bohaterek powieści – a także osoba, do której pośrednio nawiązuje tytuł – sprzeciwiła się jej przedstawieniu w opowieści. Wydanie powieści w formie książkowej zostało wstrzymane orzeczeniem sądu, a niektóre biblioteki ograniczyły dostęp do wersji czasopisma. Po długotrwałej walce prawnej, w 2002 roku opublikowano poprawioną wersję powieści[6][7].

Po trzęsieniu ziemi i tsunami w Tōhoku w 2011 roku Yu zaczęła często podróżować do dotkniętych obszarów, a od 16 marca 2012 prowadziła cotygodniowy program radiowy Yu Miri no futari to hitori w tymczasowej stacji nadawczej z siedzibą w Minami-Sōma w Fukushimie[8][9].

Jej powieść JR Ueno-Eki kōenguchi wydana w 2014 roku odzwierciedla jej zaangażowanie w pamięć historyczną, poruszając tematykę robotników migrujących z północno-wschodniej Japonii, aby pracować przy budowie obiektów olimpijskich w Tokio. W listopadzie 2020 powieść zdobyła nagrodę National Book Award w kategorii tłumaczenie[10][11][12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Yu spotkała się z rasistowskimi reakcjami na swoją pracę z powodu jej koreańskiego pochodzenia, a niektóre wydarzenia w księgarniach w Japonii zostały odwołane z powodu groźby zamachu bombowego. Od kwietnia 2015 Yu mieszka w Minami-Sōma. W 2018 roku otworzyła księgarnię Full House oraz przestrzeń teatralną LaMaMa ODAKA w swoim domu w dzielnicy Odaka w Fukushimie[13][14].

Jest samotną matką i ma syna (ur. 2000)[15].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Powieści

[edytuj | edytuj kod]
  • 1994: Ishi ni oyogu sakana (石に泳ぐ魚)
  • 1996: Furu Hausu (フルハウス)
  • 1997: Kazoku Cinema (家族シネマ)
  • 1997: Mizube no yurikago (水辺のゆりかご)
  • 1997: Tairu (タイル)
  • 1998: Gōrudo rasshu (ゴールドラッシュ)
  • 2000: Otoko (男)
  • 2000: Inochi (命)
  • 2001: Rūju (ルージュ)
  • 2002: Koe (声)
  • 2004: Hachi-gatsu no hate (8月の果て)
  • 2004: On ea (オンエア)
  • 2005: Ame to yume no ato ni (雨と夢のあとに)
  • 2007: Tsuki e nobotta Kentarō-kun (月へのぼったケンタロウくん)
  • 2008: Kuro (黒)
  • 2014: JR Ueno-Eki kōenguchi (JR上野駅公園口) (pl. Stacja Tokio Ueno)
  • 2016: Neko no o uchi (ねこのおうち)
  • 2017: Kau hito (飼う人)

Utwory dramatyczne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1991: Seibutsuga (静物画)
  • 1993: Himawari no kan (向日葵の柩)
  • 1994: Green Bench
  • 1996: Sakana no matsuri (魚の祭)
  • 2018: Machi no katami (町の形見)
  • 2019: Aru hareta hi ni (ある晴れた日に)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ No45 [Interview] For those with nowhere to go, [w:] Zoom Japan [online], zoomjapan.info, 13 października 2016 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
  2. ↑ 作家・柳美里さんが福島につくった本屋「フルハウス」　絶望した人の「魂の避難場所」に, [w:] Asahi Shimbun [online], book.asahi.com, 27 lutego 2021 [dostęp 2021-03-20] (jap.).
  3. ↑ Yu Miri, [w:] Words without Borders [online], wordswithoutborders.org [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  4. ↑ ConceptLondon, No45 [Interview] For those with nowhere to go, [w:] aConcept [online], zoomjapan.info, 13 października 2016 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  5. ↑ Yu Miri, Exploring “Family” in Yu Miri’s Works, [w:] Korean Literature Now [online], koreanliteraturenow.com, 30 października 2014 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  6. ↑ 「石に泳ぐ魚」事件, [w:] Kyoto Sangyo University [online], www.cc.kyoto-su.ac.jp [dostęp 2021-01-12] (jap.).
  7. ↑ The Modern Ages of Privacy and Model Problems, [w:] Nagoya University [online], ocw.nagoya-u.jp [dostęp 2021-01-12] (ang.).
  8. ↑ Yu Miri, Morgan Giles, AAWW at Home with Yu Miri, [w:] Asian American Writers' Workshop [online], aaww.org, 24 lipca 2020 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  9. ↑ Motoko Rich, Her Antenna Is Tuned to the Quietest Voices, [w:] The New York Times [online], www.nytimes.com, 27 listopada 2020 [dostęp 2021-01-14] (ang.).
  10. ↑ Stacja Tokio Ueno, [w:] Glosel sp. z o.o. sp.k. [online], taniaksiazka.pl [dostęp 2021-02-01] (pol.).
  11. ↑ Michael Schaub, A Painful Past And Ghostly Present Converge In 'Tokyo Ueno Station', [w:] NPR [online], www.npr.org, 27 lipca 2020 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  12. ↑ Novelist Yu Miri: Olympics not helping Fukushima rebuilding, [w:] Mainichi Shimbun [online], mainichi.jp, 24 grudnia 2020 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  13. ↑ Jonathan Napack, International Herald Tribune, A rebel in Japan clings to her freedom, [w:] The New York Times [online], www.nytimes.com, 6 kwietnia 2002 [dostęp 2021-01-12] (ang.).
  14. ↑ La MaMa ODAKA, [w:] JapaneseClass.jp [online], japaneseclass.jp [dostęp 2021-01-12] (jap.).
  15. ↑ Janet Ashby, Have Japanese novelists lost touch with readers?, [w:] The Japan Times [online], www.japantimes.co.jp, 5 stycznia 2001 [dostęp 2021-01-14] (ang.).