Międzynarodowy Związek Zawodowy Pracowników Usług

Międzynarodowy Związek Zawodowy Pracowników Usług
Service Employees International Union
Ilustracja
Protest SEI w 2011 w Waszyngtonie
Państwo

 Stany Zjednoczone

Siedziba

Waszyngton, Stany Zjednoczone

Data założenia

23 kwietnia 1921

Profil działalności

związek zawodowy

Członkowie

ok. 2 000 000 (2024)

brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Międzynarodowy Związek Zawodowy Pracowników Usług (ang. Service Employees International Union, SEIU) – związek zawodowy działający w Stanach Zjednoczonych oraz Kanadzie. Reprezentuje prawie 2 000 000 pracowników[1][2] w ponad 100 różnych zawodach[3]. Jednocześnie jest najliczniejszym w USA związkiem zawodowym pracowników ochrony zdrowia, największym związkiem pracowników obsługi nieruchomości i drugim co do wielkości związkiem pracowników sektora publicznego (zaraz po Amerykańskiej Federacji Pracowników Stanowych, Hrabstw i Miejskich)[1].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

SEIU został założony 23 kwietnia 1921 w Chicago jako Building Service Employees International Union (BSEIU); jego pierwszymi członkami byli sprzątacze, operatorzy wind i myjący okna[4].

Związek zawodowy posiada ponad 150 lokalnych oddziałów. Należy do centrali związkowej Centrum Organizacji Strategicznej (SOC)[5] i Kanadyjskiego Kongresu Pracy (CLC)[6]. Międzynarodowa siedziba SEIU znajduje się w Waszyngtonie, DC i jest to jeden z największych związków zawodowych w kraju[1][7][8].

SEIU jest znany ze swojego silnego poparcia dla Partii Demokratycznej. W wyborach prezydenckich w 2008organizacja wydała 28 milionów dolarów na wsparcie Baracka Obamy. W 2012 SEIU był największym zewnętrznym sponsorem kampanii Demokratów, zgłaszając prawie 70 milionów dolarów darowizn na kampanię, reklamy telewizyjne i działania zachęcających do głosowania na rzecz prezydenta Obamy i innych Demokratów[9]. SEIU opowiada się za Patient Protection and Affordable Care Act[10] i podwyżkami płacy minimalnej, w tym podwyżkami płac dla pracowników fast foodów[11][12]. Związek zawodowy jest głównym sponsorem ruchu Fight for $15[13][14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Bio [online], aclu.org [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  2. ↑ SEIU Homepage [online], seiu.org [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  3. ↑ FORM LM-2 LABOR ORGANIZATION ANNUAL REPORT [online], olmsapps.dol.gov [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  4. ↑ Peter Evans, Labor in the New Urban Battlegrounds: Local Solidarity in a Global Economy, Cornell University Press, 2007, s. 240, DOI: 10.7591/j.ctv2n7dr1, ISBN 978-0-8014-7360-9 [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  5. ↑ Strategic Organizing Center [online], thesoc.org [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  6. ↑ Affiliates [online], Canadian Labour Congress [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  7. ↑ The Largest Labor Unions in the US [online], worldatlas.com, 16 marca 2020 [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  8. ↑ One of the largest unions in the United States just called for a ceasefire in Gaza [online], peoplesdispatch.org, 22 stycznia 2024 [dostęp 2024-08-02] (ang.).
  9. ↑ Melanie Trottman, Brody Mullins, Union Is Top Spender for Democrats [online], wsj.com/articles, 2012 [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  10. ↑ Sean Higgins, SEIU unionists strike over Obamacare-related cuts [online], washingtonexaminer.com, 26 września 2013 [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  11. ↑ Ben Bergman, Unions Have Pushed The $15 Minimum Wage, But Few Members Will Benefit [online], npr.org, 2015 [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  12. ↑ William Finnegan, Lasting Dignity for Fast-Food Workers, „The New Yorker”, newyorker.com, 8 września 2014, ISSN 0028-792X [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  13. ↑ Tim Devaney, SEIU spent $19M on Fight for $15 [online], thehill.com, 3 kwietnia 2017 [dostęp 2024-08-25] (ang.).
  14. ↑ Perry Chiaramonte, SEIU's Fight for $15 may be on 'chopping block,' despite spending $90 million [online], foxnews.com, 31 marca 2017 [dostęp 2024-08-25] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]