Muchomor białożółtawy

Muchomor białożółtawy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

muchomorowate

Rodzaj

muchomor

Gatunek

muchomor białożółtawy

Nazwa systematyczna
Amanita eliae Quél.
Soc. Émul. Montbéliard, Sér. 2 5: 230 (1872)
Multimedia w Wikimedia Commons

Muchomor białożółtawy (Amanita eliae Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1872 r. Lucien Quélet i nadana przez niego nazwa naukowa jest ważna[1]. Niektóre synonimy[2]:

  • Amanita eliae Quél. 1872 var. eliae
  • Amanita eliae var. griseovelata (Bertault) Migl. & Camboni 2000
  • Amanita eliae var. griseovelata Bertault ex Neville & Poumarat 2004
  • Amanita griseovelata (Bertault) F. Massart 1997
  • Amanita raymondii Contu 2000
  • Amanitaria eliae (Quél.) E.-J. Gilbert 1941

Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 4–10 cm, za młodu silnie kulisty, później łukowaty, na koniec płaski. Młode okazy okryte są białą osłoną, która w czasie wzrostu grzyba rozrywa się na strzępy. Kapelusz na środku ma kolor ochrowy z odcieniem łososiowym do jasnoskórzanego, na brzegach jest bledszy. Brzegi ostre i karbowane[4].

Blaszki

Szerokie, wolne o urzęsionych ostrzach[4].

Trzon

Wysokość 8–12 cm, szerokość 1–2 cm, walcowaty, za młodu pełny, później pusty. Ma biały kolor i biały, obwisły pierścień. Bulwa mała i głęboko osadzona w ziemi[4].

Miąższ

Cienki i biały (jedynie bezpośrednio pod skórką żółtawy). Smak stęchły, zapach nieokreślony[4].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki elipsoidalne, bezbarwne, o rozmiarach 11–14 × 7–8 µm[5].

Gatunki podobne

Jest łatwy do odróżnienia od innych gatunków muchomorów, gdyż ma stosunkowo długi trzon, małą, głęboko w ziemi schowaną bulwę i białe resztki pochwy na trzonie[4]. Podobnie ubarwiony jest muchomor narcyzowy (Amanita gemmata), podobne są także słabo wybarwione formy muchomora czerwonego (Amanita muscaria)[6].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Znany jest tylko w Europie[7]. Jest rzadki[6]. W Polsce jego rozprzestrzenienie i częstość występowania nie są znane. W piśmiennictwie naukowym wymieniono tylko 2 stanowiska[3].

Naziemny grzyb mykoryzowy Rośnie w lasach liściastych i mieszanych, szczególnie pod dębami, bukami i grabami. Preferuje kwaśne gleby[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Grzyb trujący[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-09-15] (ang.).
  2. ↑ Index Fungorum [online] [dostęp 2016-01-08] (ang.).
  3. ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 46, ISBN 83-89648-09-1.
  4. ↑ a b c d e f g Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 167, ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. ↑ Grzyby [online] [dostęp 2011-09-21].
  6. ↑ a b Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, s. 63, ISBN 83-85444-65-3.
  7. ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2015-12-16].