Mściwoj (książę obodrzycki)

Mściwoj (książę obodrzycki)
książę obodrzycki
Okres

od 950

Dane biograficzne
Data urodzenia

X w.

Data śmierci

X w.

Ojciec

Nakon

Mściwoj – książę Obodrytów, panujący w drugiej połowie X wieku, prawdopodobnie syn Nakona.

W wyniku podziału władzy po śmierci ojca przypadło mu panowanie nad plemieniem Obodrytów; Żelibór, być może jego brat, otrzymał władzę nad Wagrami. Według Widukinda obaj władcy darzyli się wzajemną nienawiścią. Po dwóch przegranych wojnach z Sasami Mściwoj zawarł z nimi porozumienie. Poparcie Sasów zapewniło mu korzystne rozstrzygnięcie przez margrabiego Hermanna sporu z Żeliborem. Upokorzony Żelibór podniósł bunt i wezwał na pomoc Wichmana, ostatecznie został jednak pokonany i złożony z tronu[1].

Był chrześcijaninem, Thietmar z Merseburga przywołał jego osobistego kapelana imieniem Awikon jako jednego ze swoich informatorów[2]. Za panowania Mściwoja w 968 roku erygowane zostało obodryckie biskupstwo z siedzibą w Stargardzie Wagryjskim[3]. Według częściowo kwestionowanej relacji, zamieszczonej w Kronice Słowian Helmolda, Mściwoj uczestniczył w wyprawie wojennej cesarza Ottona II do Italii, w trakcie której stracił większość swoich wojsk. Miał się ubiegać o rękę bratanicy księcia saskiego Bernarda (prawdopodobnie pomylony przez Helmolda ze swoim ojcem Hermannem), a odrzucone zaloty miały być bezpośrednią przyczyną zawarcia przez niego antyniemieckiego sojuszu z Wieletami[4][5].

W 983 roku miał miejsce wspólny atak obodrycko-wielecki na terytoria niemieckie. Obodryci pod wodzą Mściwoja zdobyli i spalili Hamburg, zaś Wieleci Hobolin i Brandenburg. Ostatecznie wojska słowiańskie zostały powstrzymane w bitwie nad rzeką Tangerą[6]. Rok później Mściwoj wraz z władcami Czech i Polski Bolesławem II i Mieszkiem I uczestniczył w zjeździe wielmożów niemieckich popierających starania o tron Henryka II Kłótnika, który odbył się w Kwedlinburgu[7]. Data końca rządów Mściwoja nie jest znana[2]. Thietmar informuje o chorobie umysłowej władcy, która miała spaść na niego jako kara boża za spalenie klasztoru podczas kampanii 983 roku[8].

Córką Mściwoja była Tofa, żona króla duńskiego Haralda Sinozębego[9]. Prawdopodobnie jego synem był też Mścisław (książę obodrzycki).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Henryk Łowmiański: Początki Polski. Z dziejów Słowian w I tysiącleciu n.e.. T. V. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 284-285.
  2. ↑ a b Jerzy Strzelczyk: Słowianie połabscy. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2013, s. 69. ISBN 978-83-7177-986-2.
  3. ↑ Henryk Łowmiański: Religia Słowian i jej upadek. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, s. 256. ISBN 83-01-06887-6.
  4. ↑ Leszek Moczulski: Narodziny Międzymorza. Warszawa: Bellona, 2007, s. 660. ISBN 978-83-11-10826-4.
  5. ↑ Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Ossolineum, 2009, s. 248. ISBN 978-83-04-04769-3.
  6. ↑ Jerzy Strzelczyk: Słowianie połabscy. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2013, s. 64. ISBN 978-83-7177-986-2.
  7. ↑ Jerzy Strzelczyk: Słowianie połabscy. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2013, s. 68. ISBN 978-83-7177-986-2.
  8. ↑ Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Ossolineum, 2009, s. 249. ISBN 978-83-04-04769-3.
  9. ↑ Wojciech Myślenicki: Piastowski nurt Odry. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1973, s. 218-219.
Książęta Obodrytów