Nereide (1913)

Nereide

„Nereide” w 1915 roku
Klasa	okręt podwodny
Typ	Nautilus
Historia
Stocznia	Arsenał w Wenecji
Położenie stępki	1 sierpnia 1911
Wodowanie	12 lipca 1913
Regia Marina
Wejście do służby	20 grudnia 1913
Zatopiony	5 sierpnia 1915
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	225 ton 303 tony
Długość	40,96 metra
Szerokość	4,3 metra
Zanurzenie	2,93 metra
Zanurzenie testowe	40 metrów
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 600 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 320 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	13,2 węzła 8 węzłów
Zasięg	powierzchnia: 1000 Mm przy 10 węzłach zanurzenie: 64 Mm przy 3 węzłach
Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm
Załoga	19

Nereide – włoski okręt podwodny z początku XX wieku, jedna z dwóch jednostek typu Nautilus. Okręt został zwodowany 12 lipca 1913 roku w Arsenale w Wenecji, a w skład Regia Marina został wcielony 20 grudnia 1913 roku. „Nereide” pełniła służbę na Morzu Śródziemnym, biorąc udział w I wojnie światowej. 5 sierpnia 1915 roku jednostka została zatopiona u wybrzeży wyspy Pelagosa przez austro-węgierski okręt podwodny SM U-5(inne języki).

Projekt i budowa

Jednostki typu Nautilus zostały zaprojektowane w 1910 roku przez inż. majora Curio Bernardisa(inne języki), będąc jego pierwszym projektem okrętu podwodnego^[1][2]. Okręty charakteryzowały się konstrukcją jednokadłubową z głównymi zbiornikami balastowymi na śródokręciu i zbiornikami trymującymi na dziobie i rufie^[3]. Kształt kadłuba został uformowany na podobieństwo linii kadłuba torpedowców^[1][2]. Plany zakładały umieszczenie na pokładzie trzeciej wyrzutni torped, jednak podczas budowy z pomysłu zrezygnowano^[1][4]. Jednostki te były protoplastami okrętów podwodnych typu N(inne języki), również zaprojektowanych przez inż. Bernardisa, które budowane były seryjnie w trakcie I wojny światowej^[2][5] .

„Nereide” zbudowana została w Arsenale w Wenecji^[1][6]. Stępkę okrętu położono 1 sierpnia 1911 roku, a zwodowany został 12 lipca 1913 roku^[4][6]. Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym tę nazwę^[6].

Dane taktyczno-techniczne

„Nereide” była niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym^[1][7] . Długość całkowita wynosiła 40,96 metra, szerokość 4,3 metra i zanurzenie 2,93 metra^[5] [6]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 225 ton, a w zanurzeniu 303 tony^[5] [6][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer(inne języki) o łącznej mocy 600 KM^[4][6]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Ansaldo(inne języki) o łącznej mocy 320 KM^[4][6]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 13,2 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu^[6][8]. Zasięg wynosił 1000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 64 Mm przy prędkości 3 węzły w zanurzeniu (lub 470 Mm przy prędkości 13 węzłów w położeniu nawodnym oraz 14 Mm przy prędkości 7 węzłów w zanurzeniu)^[5] [6]. Zapas paliwa wynosił 6 ton^[9]. Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów^[5] . Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów^[6][7] .

Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped^[1][6].

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 17 podoficerów i marynarzy^[4][6].

Służba

„Nereide” została wcielona do służby w Regia Marina 20 grudnia 1913 roku^[6][7] . Po zakończeniu testów „Nereide” wraz z bliźniaczym „Nautilusem” weszły w skład 3. eskadry (wł. Squadriglia) okrętów podwodnych w Brindisi, uczestnicząc w rejsach szkoleniowych^[2]. W momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej okręt wchodził w skład 3 dywizjonu okrętów podwodnych w Brindisi (prócz niego tworzyły go „Nautilus”, „Galileo Ferraris” i „Velella”)^[10]. Jednostka brała udział w ofensywnych patrolach na wodach Morza Adriatyckiego, m.in. przeprowadzając w nocy z 23 na 24 maja 1915 roku pierwszą we włoskich siłach podwodnych zasadzkę pod Cattaro, przebywając dystans 280 mil i spędzając w zanurzeniu trzydzieści siedem godzin^[2][5] .

Rankiem 5 sierpnia 1915 roku „Nereide” znajdowała się na kotwicowisku u wybrzeży wyspy Pelagosa^[5] [11]. Dowództwo okrętu sprawował wówczas kpt. mar. (wł. tenente di vascello) Carlo Del Greco^[5] [12]. Włoska jednostka została wykryta o godzinie 5:16 przez patrolujący okoliczne wody austro-węgierski okręt podwodny SM U-5(inne języki), dowodzony przez kpt. mar. Georga von Trappa^[11][13]. Zauważywszy płynącego w półzanurzeniu U-Boota dowódca „Nereide” wydał rozkaz wyjścia w morze, mimo że nie wszyscy członkowie załogi okrętu byli na pokładzie^[11]. W kierunku zanurzającego się okrętu von Trapp wystrzelił torpedę z prawoburtowej wyrzutni U-5, która jednak okazała się niecelna; również włoski okręt wystrzelił torpedę, także chybiając^[13][14]. Druga, wystrzelona z lewoburtowej wyrzutni U-5 torpeda trafiła oddalony o 150 metrów włoski okręt na wysokości maszynowni, w wyniku czego ten przełamał się wpół i zatonął wraz z 14 członkami załogi^[12][13]. Dowódca „Nereide” został pośmiertnie odznaczony Medaglia d'oro al valor militare, jako pierwszy włoski marynarz w I wojnie światowej^[5] [15].

W 1972 roku leżący na głębokości 37 metrów wrak okrętu został podniesiony przez jednostki marynarki jugosłowiańskiej^[5] [12].

Uwagi

1. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 276Fontenoy 2007 ↓, s. 120, Fraccaroli 1970 ↓, s. 114, Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 619 i Gogin 2022 ↓  podają, że wyporność podwodna wynosiła 320 ton.

Przypisy

1. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 276.
2. Pollina 1963 ↓, s. 56.
3. Fontenoy 2007 ↓, s. 120.
4. Fraccaroli 1970 ↓, s. 114.
5. Grupsom 2022 ↓.
6. Pollina 1963 ↓, s. 53.
7. Gogin 2022 ↓.
8. Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 619.
9. Moore 1990 ↓, s. 217.
10. Csonkaréti 2004 ↓, s. 278.
11. Csonkaréti 2004 ↓, s. 83.
12. Csonkaréti 2004 ↓, s. 84.
13. Sosnowski 2020 ↓, s. 102.
14. Csonkaréti 2004 ↓, s. 83-84.
15. Sosnowski 2020 ↓, s. 103.

Bibliografia

• Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
• Ivan Gogin: NAUTILUS small submarines (1913 - 1914). Navypedia. [dostęp 2022-04-06]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
• Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895-1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
• Regio Sommergibile NEREIDE. Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2022-04-06]. (wł.).
• Miłosz Iwo Sosnowski: Podwodne pojedynki 1. Spotkania okrętów podwodnych podczas I wojny światowej. Gdańsk: Wydawnictwo Finna, 2020. ISBN 978-83-66649-10-1.