Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1995 |
Data premiery |
7 listopada 1995 (świat)[1] |
Kraj produkcji |
Polska |
Język |
polski |
Czas trwania |
95 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Marek Koterski |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia |
Bogdan Stachurski |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja | |
Dystrybucja |
Kinoplex-Silesia |
Strona internetowa |
Nic śmiesznego – polska tragikomedia filmowa z 1995 roku w reżyserii Marka Koterskiego, zrealizowana na podstawie własnego scenariusza.
W 2019 roku film został poddany rekonstrukcji cyfrowej i dostępny jest na platformie 35mm.online.
Adam Miauczyński (Cezary Pazura), reżyser i absolwent szkoły filmowej w Łodzi, jest niespełniony zawodowo, emocjonalnie i rodzinnie. Każda jego ścieżka kariery kończy się niepowodzeniem, włączając w to nieudaną karierę drugiego reżysera oraz porażkę jego filmu autorskiego. Gdy gardząca nim jego żona Beata żartobliwie wykonuje na nim egzekucję, doznaje on śmiertelnego zawału serca[2].
Źródła: Filmpolski.pl[3], Telemagazyn[4], Stowarzyszenie Filmowców Polskich[5], Studio Filmowe Zebra[6]
Katarzyna Kebernik z portalu Film.org.pl oceniła Nic śmiesznego jako formalnie „drugi najlepszy film Koterskiego” (po Dniu świra), ale przyznawała, że bardziej podobał się jej film z 1995 roku:
Nic śmiesznego jest prześmieszne, od kultowej sceny z mostem po równie kultową z lasem krzyży, to jeden z tych filmów, które można sobie powtarzać wielokrotnie. Jego gorycz jest dużo łagodniejsza i bardziej czuła od tej z Dnia świra. Jego wymowa nie aż tak depresyjna, a główny bohater – sympatyczny, nieantypatyczny[7].
Inną opinię wyraziła Małgorzata Fiejdasz-Kaczyńska, krytykując rolę Pazury, ten bowiem „odebrał Adasiowi jego inteligencką twarz, czyniąc zeń błazna mrugającego do publiczności okiem: »jestem fajtłapą, ale swój chłop«”[8]. Kaczyńska zauważała, że Nic śmiesznego najbardziej podobało się młodym widzom, podczas gdy „puryści językowi byli załamani ilością wulgaryzmów, a wielbiciele »wczesnego Koterskiego« humorem jak z bawarskich komedii erotycznych”[8].