Opomyzidae | |
Fallén, 1820 | |
Niżnica łąkowa | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Infrarząd | |
(bez rangi) | Schizophora |
Parvordo | |
Nadrodzina | |
Rodzina |
niżnicowate |
Niżnicowate[1] (Opomyzidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek i podrzędu krótkoczułkich. Obejmuje ponad 60 opisanych gatunków. Są to smukłe muchówki o dość wąskich skrzydłach. Larwy i imagines żerują na trawach, przy czym te pierwsze wewnątrz ich łodyg.
Należą tu małe muchówki o smukłej budowie i stosunkowo wąskich skrzydłach[2]. Mają barwę od żółtej po ciemnobrązową lub czarnobrunatną. U większości gatunków przynajmniej wierzchołki skrzydeł są przydymione, a często występują na nich jasnej lub ciemnej barwy plamki[2][3][4].
Szerokie czoło tych muchówek wyposażone jest tylko w jedną, górną parę szczecinek orbitalnych, skierowanych ku tyłowi[2][4]. Ponadto na chetotaksję głowy składają się długie szczecinki przyoczkowe, zewnętrzne i wewnętrzne szczecinki ciemieniowe, szczecinki perystomalne, a rzadko też szczecinki brwiowe i szczecinki zaciemieniowe. Brak właściwych wibrysów, ale u części gatunków może z nimi zostać pomylona wysunięta ku przodowi pierwsza szczecinka perystomalna. Czułki charakteryzuje trzeci człon położony pod kątem względem drugiego[4].
Tułów ma 3–4 pary szczecinek śródplecowych, 1 barkowych, 1 przedszwowych, 2 przedskrzydłowych, 2 nadskrzydłowych, 1 międzyskrzydłowych, 1 sternopleuralnych, 1 mezopleuralnych i 4 tarczkowe brzeżne[4]. Użyłkowanie skrzydła cechuje słabo rozwinięta i niedochodząca do żyłki kostalnej żyłka subkostalna oraz obecność na żyłce kostalnej przerwy lub przewężenia przed punktem, w którym dochodzi do niej krótka pierwsza żyłka radialna[2][4].
Odwłok jest nieco grzbietobrzusznie spłaszczony, u samic wyposażony w krótkie, wciągalne pokładełko, a u samców w skomplikowany aparat kopulacyjny i chwytne przysadki odwłokowe o formie charakterystycznej dla gatunku[4].
Larwy mają wydłużone, cylindryczne ciało o długości do 8 mm, gładkim oskórku i białej barwie. Głowa zaopatrzona jest w czułki, głaszczki szczękowe i sztylety gębowe, a siateczkowaty rejon otworu gębowego tworzy maskę twarzową. Od podobnych i zamieszkujących te same siedliska larw niezmiarkowatych wyróżniają się przednimi przetchlinkami zbudowanymi z pnia głównego i jego odgałęzień[4].
Takson głównie holarktyczny. W Palearktyce występuje 37 gatunków[3]. W Polsce do 2001 stwierdzono 13 gatunków[5] (zobacz: niżnicowate Polski).
Larwy i imagines są fitofagami, żerującymi na trawach. Zamieszkują głównie wilgotne łąki. Rozwój larwalny odbywa się wewnątrz łodyg[4]. Na terenie Europy i Syberii niektóre gatunki bywają notowane jako szkodniki zbóż takich jak pszenica i żyto[3][4].
Do rodziny tej należy 61 gatunków, zgrupowanych w 4 rodzajach[6][7]: