No-pan kissa (jap. ノーパン喫茶) dosłownie oznacza kawiarnię bez majtek. Są to lokale, w których kelnerki w minispódniczkach nie noszą bielizny, a często cała podłoga lub jej część składa się z luster[1]. W szczytowym okresie w Tokio działało prawie 200 kawiarni, a w Osace 100-140[2].
Lokale zazwyczaj działają w ramach polityki „bez dotykowej”[3]. Ponadto lokale nie wyglądają jak kluby erotyczne, ale zwykłe kawiarnie, z tą różnicą, że cena kawy jest wyższa[1].
Pierwsza kawiarnia została otwarta w Osace w 1980 roku[4]. Początkowo wszystkie znajdowały się w odległych obszarach poza tradycyjnymi dzielnicami rozrywki. W tamtych latach wiele z nich zostało otwartych w wielu innych miejscach, takich jak główne stacje kolejowe[5].
W latach 80. (przypadł szczyt boomu tych lokali) wiele z nich miało kelnerki topless lub bez bielizny[6]. Jednak liczba takich lokali zaczęła gwałtownie spadać[1]. Ostatecznie takie kawiarnie ustąpiły miejsca modnym fasshon herusu i niewiele no-pan kissa, jeśli w ogóle, pozostało[7].
Oprócz no-pan kissa, były też no-pan shabu-shabu i no-pan karaoke[8][3][9].
- ↑ a b c No-pan kissa (No-panty cafes). japanfortheuninvited.com. [dostęp 2006-06-23].
- ↑ 『風俗あらかると』 p.22 („Fuzoku Arakaruto” s. 22)
- ↑ a b Allison, Anne (1994). Nightwork: sexuality, pleasure, and corporate masculinity in a Tokyo hostess club. University of Chicago Press. pp. 131–132. (Allison, Anna (1994). Praca nocna: seksualność, przyjemność i korporacyjna męskość w tokijskim klubie hostess. Prasa Uniwersytetu w Chicago. s. 131–132.) ISBN 0-226-01487-8.
- ↑ Buruma, Ian (1984). Behind the mask: on sexual demons, sacred mothers, transvestites, gangsters, drifters and other Japanese cultural heroes. Pantheon Books. p. 111. (Buruma, Ian (1984). Za maską: o seksualnych demonach, świętych matkach, transwestytach, gangsterach, włóczęgach i innych japońskich bohaterach kultury. Książki Panteon. P. 111.) ISBN 0-394-53775-0.
- ↑ Bestor, Theodore C. (1989). Neighborhood Tokyo. Studies of the East Asian Institute. Stanford University Press. p. 42. (Bestor, Theodore C. (1989). Okolica Tokio. Badania Instytutu Azji Wschodniej. Wydawnictwo Uniwersytetu Stanforda. P. 42.) ISBN 0-8047-1797-4.
- ↑ Revisit the retro glory of Japan’s 1980s no-pan kissa (no-panties cafes). tokyokinky.com. [dostęp 2017-02-01].
- ↑ ARAKI TOKYO LUCKY HOLE. michaelhoppengallery.com. [dostęp 2018-09-23].
- ↑ "Ministry officials 'demanded' sex club entertainment. news.google.com. [dostęp 2023-10-07].
- ↑ Allison, Anne (2000). Permitted and prohibited desires: mothers, comics, and censorship in Japan. University of California Press. p. 170. (Allison, Anna (2000). Dozwolone i zakazane pragnienia: matki, komiksy i cenzura w Japonii. Prasa Uniwersytetu Kalifornijskiego. P. 170.) ISBN 0-520-21990-2.