Non-camera

Non-camera – technika realizacji filmu bez użycia kamery. Polega ona na wykonywaniu bezpośrednich operacji na taśmie filmowej, m.in. malowania, wydrapywania emulsji, przekłuwania, przyklejania dodatkowych elementów^[1]. W analizie filmoznawczej uchodzi za technikę uwypuklającą materialność tworzywa, zbliżającą artystę do swojego dzieła, które powstaje wprost na błonie filmowej bez pośrednictwa urządzeń optycznych, ingerujących w proces animacji (nie występuje tu różnica między tym, co animowane, a tym, co utrwalone)^[2].

Twórcy

Pierwszym twórcą realizującym filmy non camerowe był w latach 20. XX wieku Hans Richter, w latach 30. w jego ślady poszedł Norman McLaren. Filmy tą metodą tworzyli też Len Lye i Stan Brakhage, a w Polsce Julian Antonisz^[2].

Przypisy

↑ Piotr Sitarski: Różnorodność form kina. Przemysł filmowy. Twórcy. W: Kino bez tajemnic. Warszawa: Stentor, 2009, s. 33. ISBN 978-83-61245-59-9.
↑ ^a ^b Mateusz Palka, Nieludzka sztuka. „Jak działa jamniczek” Juliana Antonisza, czyli non-eko-camera, „Kultura i Wartości”, nr 2 (2012), s. 64–68.

[Sitarski-1] Piotr Sitarski: Różnorodność form kina. Przemysł filmowy. Twórcy. W: Kino bez tajemnic. Warszawa: Stentor, 2009, s. 33. ISBN 978-83-61245-59-9.

[Palka-2] Mateusz Palka, Nieludzka sztuka. „Jak działa jamniczek” Juliana Antonisza, czyli non-eko-camera, „Kultura i Wartości”, nr 2 (2012), s. 64–68.

[1]

[2]