Olli Mäki

Olli Mäki
Ilustracja
Mäki w 1958 roku
Pełne imię i nazwisko

Olli Johan Oskari Mäki

Pseudonim

Kokkolan leipuri[1]

Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1936
Kokkola

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 2019
Kirkkonummi, Finlandia

Obywatelstwo

fińskie

Debiut

24 października 1960

Kategoria wagowa

lekka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

50

Zwycięstwa

28

Przez nokauty

5

Porażki

14

Remisy

8

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia
Mistrzostwa Europy
srebro Praga 1957 do 60 kg
złoto Lucerna 1959 do 60 kg
Multimedia w Wikimedia Commons

Olli Mäki (ur. 22 grudnia 1936 w Kokkoli, zm. 6 kwietnia 2019 w Kirkkonummi)[2][3] – fiński bokser.

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

W 1957 został wicemistrzem Europy (przegrał z Kazimierzem Paździorem) w wadze lekkiej (do 60 kg)[4], a dwa lata później został mistrzem Europy (pokonał Kazimierza Paździora) w tej samej wadze[5].

Mistrz Finlandii w wadze do 57 kg z 1955 roku oraz w wadze do 60 kg z lat 1957–1959, a także trzeci zawodnik mistrzostw kraju w wadze do 57 kg z 1954 roku[6].

Kariera zawodowca

[edytuj | edytuj kod]
Walka Mäki – Moore (1962)

W 1960 roku przeszedł na zawodowstwo. Do 1973 roku stoczył 50 walk zawodowych, z których wygrał 28 (w tym 5 przez nokaut), przegrał 14 i 8 zremisował[7]. 17 sierpnia 1962 walczył z mistrzem świata w wadze piórkowej, Daveyem Moore[7], jednakże został znokautowany w drugiej rundzie[8][9]. 14 lutego 1964 wywalczył mistrzostwo Europy federacji EBU w wadze junior półśredniej po pokonaniu w Helsinkach Conny’ego Rudhofa. 5 października tegoż roku w stolicy Finlandii obronił pas po pokonaniu Aïssy Hashasa przez techniczny nokaut. 1 lutego 1967 we Frankfurcie ponownie zmierzył się z Rudhofem, tym razem przegrywając. 18 października 1968 walczył o pas tej samej federacji w wadze lekkiej, jednakże przegrał w Walencji z Pedro Carrasco[7].

Dalsze losy, życie prywatne i upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery był trenerem w Kirkkonummen Nyrkkeilykerho[10]. Żonaty z Raiją[9][11][12], z d. Jänkä, z którą miał syna Pekkę[13], który również został trenerem boksu[14] oraz córkę Tiinę[2][3][15]. W 2016 powstał film Olli Mäki. Najszczęśliwszy dzień jego życia (fiń. Hymyilevä mies), opowiadający o Mäkim[11][12][16].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Olli ”Kokkolan leipuri” Mäki. boxing.fi, 2016-08-29. [dostęp 2018-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-09)]. (fiń.).
  2. ↑ a b Nyrkkeilijä Olli Mäki on kuollut. is.fi, 2019-04-06. [dostęp 2019-11-05]. (fiń.).
  3. ↑ a b Jonne Niemeläinen: Nyrkkeilyn suomalaislegenda Olli Mäki on kuollut. yle.fi, 2019-04-06. [dostęp 2019-11-05]. (fiń.).
  4. ↑ 12th European championships in Prague (Czechoslovakia) 25 May – 2 June 1957. eaba.org. [dostęp 2018-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-03-16)]. (ang.).
  5. ↑ 13th European championships in Lucerne (Switzerland) 24-31 May 1959. eaba.org. [dostęp 2018-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-03-16)]. (ang.).
  6. ↑ SM-KILPAILUT 1950–1959. nyrkkeilymuseo.fi. [dostęp 2018-01-01]. (fiń.).
  7. ↑ a b c Olli Maki. boxrec.com. [dostęp 2018-01-01]. (ang.).
  8. ↑ Mäki vastaan Moore oli Pohjoismaiden ensimmäinen MM-nyrkkeilyottelu. yle.fi, 2006-09-08. [dostęp 2018-01-01]. (fiń.).
  9. ↑ a b Mikko Marttinen: Suomalaislegendan kihlajaisyö meni kaikkea muuta kuin suunnitellusti – ”Aamulla menimme sitten bussilla Helsinkiin”. is.fi, 2015-08-15. [dostęp 2018-01-01]. (fiń.).
  10. ↑ Cannes-palkittu Hymyilevä mies herkisti Olli ja Raija Mäen. lansivayla.fi, 2016-06-02. [dostęp 2019-11-05]. (fiń.).
  11. ↑ a b Barbara Hollender: „Olli Mäki. Najszczęśliwszy dzień jego życia”: Film nie tylko o boksie. rp.pl, 2017-07-13. [dostęp 2018-01-01]. (pol.).
  12. ↑ a b Irina Björkman: Raija Mäki: „Tunnistan itseni Hymyilevä mies -elokuvasta”. etlehti.fi, 2016-09-02. [dostęp 2018-01-01]. (fiń.).
  13. ↑ Reima Rautiainen: Köysikehässä kuin kotonaan. ts.fi, 2006-12-21. [dostęp 2018-01-01]. (fiń.).
  14. ↑ Liisa Talvitie: Hymyilevä mies on poissa: Raija ja Olli Mäen rakkaus kesti loppuun asti. apu.fi, 2019-04-06. [dostęp 2019-11-05]. (fiń.).; pierwotnie opublikowany pod innym tytułem w czasopiśmie „Apu”, 37/2016, s. 30–33
  15. ↑ Iina Alanko: Mitä Hymyilevä mies -elokuvan ihanille esikuville kuuluu nyt?. anna.fi, 2017-02-04. [dostęp 2019-11-05]. (fiń.).
  16. ↑ Hymyilevä mies (2016). elonet.fi. [dostęp 2018-01-01]. (fiń.).